Οι αληθινοί μπαμπάδες, έχουν και τις κακές τους στιγμές!

Προέρχομαι από μία οικογένεια με Μεσογειακό ταμπεραμέντο και δεν μου είναι πολύ εύκολο, να ελέγξω τη φωνή ή την ιδιοσυγκρασία μου, ούτε να σκεφτώ πρίν πράξω κάτι. Υπάρχουν φορές που είμαι πολύ θυμωμένος με τον εαυτό μου για κάποιες εμπειρίες εξαιτίας των οποίων ο γιός μου ο Νικόλας έχει μάθει να συμπεριφέρεται άσχημα ή για κάποια κακά παραδείγματα που έχω δώσει στο παιδί μου αλλά και στην Ελίζα, το θετό μου παιδί (ναι, έχω υπάρξει και πατριός). Υπάρχουν στιγμές που έχω κάνει λάθη και στιγμές που θα μπορούσα να είμαι πολύ καλύτερος.

Στη προσπάθειά μου λοιπόν να σας δείξω πόσο σημαντικό είναι για κάθε μπαμπά, ή μαμά, να θυμάται τη σημασία του ρόλου του στη ζωή του παιδιού του, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μερικές κακές μέρες ή δύσκολες στιγμές που είχα σαν γονιός είτε από τη θέση του πατέρα είτε του πατριού.

Όταν έγινα πατριός, η 4χρονη θετή μου κόρη, αντιμετώπισε μερικά σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς. Ήμουν όμως αποφασισμένος να γίνω ένας πολύ καλός μπαμπάς για εκείνη και να τη βοηθήσω να ξεπεράσει τον πόνο που βίωσε από την απώλεια του μπαμπά της και που πιθανόν να έπαιζε σημαντικό ρόλο στα προβλήματά της. Κι ενώ τα πράγματα μεταξύ μας πήγαιναν καλά και αρχίσαμε να δενόμαστε πολύ, η μικρή άρχισε να εκδηλώνει συμπεριφορές που τόσο εγώ όσο και η γυνίκα μου, δεν ξέραμε πώς να χειριστούμε. Στη προσπάθειά μας να μάθουμε τι μπορούμε να κάνουμε, αποφασίσαμε να πάμε σε σχολή γονέων!

Σε εκείνη τη τάξη, ο δάσκαλος παρουσίασε τη μέθοδο της αγκαλιάς. Δηλαδή τη στιγμή που το παιδί βγαίνει εκτός ελέγχου, κάτι που μπορεί να το ηρεμήσει, είναι να το πάρεις αγκαλιά, να το κρατήσεις σφιχτά στο στήθος σου και να το καθίσεις σε μία καρέκλα. Μας είπε πως αν το κάναμε αυτό, θα σταματούσαμε να θυμώνουμε και να νευριάζουμε, ανεξάρτητα από το πόσο αντιστεκόταν το παιδί. Ύστερα από αρκετή ώρα στη καρέκλα, μας διαβεβαίωσε πως το παιδί μας θα ηρεμούσε και ένας εποικοδομητικός διάλογος μαζί του θα ήταν πολύ πιθανός!

Μερικές μέρες αργότερα, η Ελίζα έχασε για άλλη μια φορά τον έλεγχο, ουρλιάζοντας και κλωτσώντας τα έπιπλα οπότε αποφάσισα να εφαρμόσω τις συμβουλές του δασκάλου για να δω αν θα έχουν αποτέλεσμα. Κάθισα σε μία καρέκλα, την πήρα αγκαλιά σφιχτά στο στήθος μου και για περισσότερη από μία ώρα προσπάθησα να είμαι υπομονετικός με τον πανικό, την οργή και το θυμό της. Όσο το έκανα αυτό όμως, ένιωθα πως δεν ήταν σωστό ή αποτελεσματικό και ότι έκανα περισσότερο κακό παρά καλό. Ωστόσο ήμουν αποφασισμένος να ακολουθήσω τις οδηγίες κατά γράμμα και να περιμένω να ηρεμήσει. Τελικά δεν ηρέμησε και αναγκάστηκα να τη στείλω στο δωμάτιό της.

Κι ενώ δεν άφησα τον θυμό μου να ελέγξει την κατάσταση, εναντιώθηκα σε αυτό που εγώ θεωρούσα σωστό. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως αυτή η μέθοδος δεν ήταν η κατάλληλη για εκείνη κι όμως συνέχισα να την εφαρμόζω μέχρι που και οι δύο νιώσαμε χάλια!

Λίγες ώρες αργότερα πήγαμε σε έναν παιδότοπο. Και εκεί η Ελίζα βγήκε εκτός εαυτού, κοπανώντας τα παιχνίδια και ουρλιάζοντας σε εμένα και τη μητέρα της. Την πήρα από το χέρι και της είπα πως όσο κι αν πάλευε και χτυπιόταν, θα της κρατούσα το χέρι σε όλη τη διαδρομή, στο αμάξι, στο σπίτι.  Όσο μεγάλη σκηνή κι αν έκανε, εγώ θα της κρατούσα συνέχεια το χέρι. Ποτέ δεν έχασα τον έλεγχο ούτε της μίλησα με θυμό αλλά όσο προχωρούσαμε από τον παιδότοπο προς την έξοδο, έγινε ο κακός χαμός με τον κόσμο να μας κοιτάει και εκείνη να τσιρίζει και να χτυπιέται υστερικά. Το ένστικτό μου μου έλεγε πως έπρεπε να το χειριστώ με καλύτερο τρόπο αλλά η περηφάνεια και η αποφασιστικότητά μου δεν με άφηναν να χειριστώ πραγματικά την κατάσταση. Στο τέλος, πάλι δεν έγινε τίποτα και όλοι στην οικογένεια νιώθαμε χάλια. Άλλη μια οικογενειακή έξοδος, καταστράφηκε!

Μία άλλη μέθοδο που μας δίδαξαν στη σχολή γονέων ήταν η απόσταση. Εάν δηλαδή το παιδί δεν ηρεμεί, να απομακρύνεσαι λίγο από αυτό μέχρι να ηρεμήσει. Εάν πάλι δεν ηρεμεί να απομακρύνεσαι κι άλλο, μέχρι να φτάσεις στο τελικό στάδιο, δηλαδή αν δεν ηρεμεί με τίποτα, να το βάλεις να κάτσει σε ένα δωμάτιο που δεν του αρέσει μέχρι να αποφασίσει να ηρεμήσει.

Αρχίσαμε να εφαρμόζουμε και αυτή τη μέθοδο και δούλεψε για λίγο. Τις περισσότερες φορές η Ελίζα χανόταν στις κρίσεις της και δεν ηρεμούσε με τίποτα. Κάποια στιγμή ήταν τόσο έντονο όλο αυτό, που έφτασα στο τελικό στάδιο, δηλαδή να τη βάλω να κάτσει στη πρώτη σκάλα του υπογείου με τη πόρτα κλειστή μέχρι να ηρεμήσει αλλά η συμπεριφορά της χειροτέρεψε. Ο τρόμος και ο πανικός την έκαναν να τσιρίζει χωρίς σταματημό ώσπου έφτασα σε σημείο να αρνηθώ να της ανοίξω τη πόρτα, δεν δεν ηρεμήσει. Φυσικά δεν ηρέμησε ποτέ και τελικά παραιτήθηκα για άλλη μια φορά!

Το ένστικτό μου, συνέχιζε να μου λέει να κάνω κάτι διαφορετικό, κάτι που επέμενα να μην ακούω. Η στιγμή που έβλεπα ένα παιδί εκτός ελέγχου να μου σπάει το σπίτι, με έκανε να δυσκολεύομαι να νοιαστώ εκείνη την ώρα για αυτό το παιδί οπότε ήταν σαν να της επέτρεπα να είναι τρομαγμένη και αντίθετη προς εμένα και τη μεταξύ μας σχέση.  Κι ενώ οι περισσότερες στιγμές μας με αυτό το μικρό όμορφο κοριτσάκι, ήταν όμορφες και πολύτιμες, υπήρχαν στιγμές που με έφταναν στα όριά μου.

Σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα δεν χρησιμοποίησα βία, δεν έβγαλα τη ζώνη μου και δεν φώναξα. Ήμουν θυμωμένος και αναστατωμένος αλλά δεν το άφησα να με καταβάλλει. Το λάθος μου ήταν που δεν άκουσα το ένστικτό μου που μου έλεγε πως η κόρη μου έπρεπε να αντιμετωπιστεί με άλλο τρόπο. Η εξαιρετικά ισχυρή της θέληση ως αποτέλεσμα του θανάτου του μπαμπά της, την έκαναν να αισθάνεται ότι δεν ταιριάζει με τα άλλα παιδιά και σαν πατριός αυτό έπρεπε να το είχα δεί νωρίτερα!

Εκείνες οι στιγμές είναι αυτές που έμαθα τόσα πολλά για τη πατρότητα, όσο ποτέ άλλοτε. Και ήταν εκείνες που με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω πως είναι φυσιολογικό οι αληθινοί μπαμπάδες, οι μπαμπάδες που ασχολούνται με το παιδί, να έχουν κακές μέρες και στιγμές.

Επίσης άλλο ένα μάθημα που πήρα είναι ότι τα παιδιά δεν «κρέμονται» από τις σποραδικές κακές στιγμές των γονιών τους και επίσης ότι είναι μάστερ στο να επουλώσουν τις πληγές και τον πόνο σου, όταν δείχνεις να το χρειάζεσαι.

Οι αληθινοί μπαμπάδες ζητάνε αμέσως συγγνώμη όταν κάνουν λάθη. Προσπαθούν αμέσως να επανορθώσουν και είναι αποφασισμένοι να μην επαναλάβουν τα λάθη τους, ανεξάρτητα από το πόσο συχνά πέφτουν σε αυτά.

Ένας πολύ καλός μου φίλος, και μπαμπάς, με δίδαξε αυτές τις αρχές όταν μου είπε μια ιστορία που συνέβη στην οικογένειά του. Σε έναν τσακωμό με τον γιό του, ο φίλος μου έχασε εντελώς τον έλεγχο, άρχισε να ουρλιάζει και ζήτησε από τον γιό του να κάτσει στο μπάνιο και να κοιτάζει τον τοίχο για να σκεφτεί τι είχε κάνει.

Σε λίγα λεπτά, ο φίλος μου πήγε στο μπάνιο και έκατσε κατω στο πάτωμα του μπάνιου, δίπλα στο γιό του. Ο γιός του τον ρώτησε «Μπαμπά τι κάνεις;». Ο φίλος μου, κοίταξε το παιδί και ήρεμα του απάντησε «Δεν είσαι ο μόνος που πρέπει να σκεφτεί τι έκανε. Δεν έπρεπε να σου φερθώ έτσι και σου ζητώ συγγνώμη». Έκατσαν και οι δυο τους εκεί, στο πάτωμα, ντροπιασμένοι για το πώς είχαν φερθεί ο ένας στον άλλον. Στο τέλος, αγκαλιάστηκαν και ζήτησαν συγγνώμη.

Αυτή η ιστορία με δίδαξε πως υπάρχουν απλοί αλλά αποτελεσματικοί τρόποι που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας μπαμπάς για να ξεπεράσει τις στιγμές «αποτυχίας» και αδυναμίας. Με δίδαξε ότι οι αληθινοί μπαμπάδες μαθαίνουν τη δύναμη της συγγνώμης, όταν έχουν κάνει λάθος διότι με αυτό τον τρόπο μαθαίνουν στα παιδιά να είναι ταπεινοί ως άνθρωποι και ότι δεν δεν είναι απαραίτητο να έχουν πάντα δίκιο. Μαθαίνουν στα παιδιά πως ακόμη και οι μπαμπάδες καμιά φορά τα κάνουν θάλασσα!

Κι όπως ανέφερα πιο πάνω, οι αληθινοί μπαμπάδες μαθαίνουν από τα λάθη τους και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να μην τα επαναλάβουν ακόμη κι όταν το να τα επαναλάβουν είναι αναπόφευκτο!

Έμαθα πως τα παιδιά είναι διαφορετικά και έχουν διαφορετικές ανάγκες. Έμαθα ότι δεν ταιριάζουν όλες οι μέθοδοι σε όλα τα παιδιά και ότι καμιά φορά οι μπαμπάδες πρέπει να βγαίνουν εντελώς από την κατάσταση διότι στις περισσότερες μάχες με το παιδί,  νικητής στο τέλος είναι το παιδί. Επίσης έμαθα πως –χωρίς να απαξιώνω τους ειδικούς-  θα μπορούσα να γλιτώσω από πολύ πόνο, αν άκουγα περισσότερο το ένστικτό μου. Και ότι σε κάποιες μάχες δεν αξίζει καν να συμμετέχεις και ότι δεν αξίζει να βάζεις το παιδί σε καλούπια για μία ή δύο οικογενειακές εξόδους που χάλασαν.

Είναι εντυπωσιακό πως ο πατέρας μέσα μας, πρίν καν γίνουμε μπαμπάδες, εμφανίζεται ξαφνικά σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης όπως οι παραπάνω. Ότι νομίζουμε πως δεν θα ξανασυμβεί, θα ξανασυμβεί και ό,τι πιστεύουμε πως μπορεί να ελεγχθεί, σύντομα θα βγεί εκτός ελέγχου.

Οι αληθινοί μπαμπάδες είναι σε θέση να το καταλάβουν και δεν το αφήνουν να τους καταβάλλει και να τους εμποδίσει από το να προσπαθούν. Οι αληθινοί μπαμπάδες γνωρίζουν πως τέτοιες κακές μέρες και στιγμές, είναι αναμενόμενες αρκεί να σιγουρεύονται πως δεν είναι πολλές.

Κάθε ένα από τα παραπάνω γεγονότα που έζησα με την Ελίζα, μου έδωσε την ευκαιρία να έχω μία ήρεμη συζήτηση μαζί της. Μου έδωσαν την ευκαιρία να δείξω ταπείνωση και να ζητήσω συγγνώμη. Μου έδωσαν μία νέα αφετηρία από την οποία μπορούσα να μάθω καλύτερες μεθόδους και να βελτιωθώ.

Οι αληθινοί μπαμπάδες, δεν καθορίζονται από το παρελθόν τους αλλά από αυτό το σημείο κι έπειτα. Από το πώς επανέρχονται μετά το λάθος και από το πώς κοντρολάρουν τον εαυτό τους. Οι αληθινοί μπαμπάδες ξέρουν πως δεν θα αγγίξουν ποτέ την τελειότητα και θέλουν συνεχώς να σημειώνουν πρόοδο ως γονείς. Δεν υπάρχει στιγμή στη ζωή ενός αληθινού μπαμπά που δεν προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Και αυτό είναι που κάνει τους μπαμπάδες αληθινούς και απίστευτους!

Πηγή: Danoah.com