fbpx

Ναι, επιτρέπω στα αγοράκια μου να φοράνε φορέματα. Πού είναι το πρόβλημα;

| 14 Φεβρουαρίου 2018
ADVERTISEMENT

Τα δίδυμα αγόρια μου είναι σχεδόν 5 ετών και, όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας τους, είναι ιδιαίτερα ισχυρογνώμονα για τα ρούχα τους. Μερικές φορές αυτό σημαίνει να συζητάμε εν μέσω Γενάρη αν μπορούν να φοράνε σορτς και μερικές φορές να με παρακαλάνε να φορέσουν τις ίδιες πυτζάμες δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα. Αλλά η μόνη επιλογή μόδας, που σίγουρα δεν θα μαντεύατε καν είναι εκείνα τα λαμπερά, φουσκωτά φορέματα, που τόσο χαριτωμένα αποκαλούν “φρου-φρου”.

Δεν ήμουν πάντα τόσο χαλαρή με την επιλογή των γιων μου να φοράνε κοριτσίστικα ρούχα. Παρόλο που είμαι από εκείνους τους γονείς, που ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να ακολουθούν την καρδιά τους, όταν οι γιοι μου ζήτησαν να τους αγοράσω φορέματα, η πρώτη μου αντίδραση ήταν “Ξεχάστε το”.


ADVERTISEMENT

Ξέρω όμως ότι τα ρούχα δεν έχουν καμία σχέση με το φύλο ή τη σεξουαλικότητά τους. Γνωρίζω ότι το να φορέσουν από ένα φόρεμα, δεν σημαίνει ότι θα ζητήσουν και από κάποιο αγόρι να τα φτιάξουν (και να συμβεί αυτό, η αγάπη μου δεν θα αλλάξει), οπότε η επιθυμία τους να φοράνε φορέματα στο σπίτι δεν είναι και τόσο τραγική. Αγαπώ τα παιδιά μου για το ποια είναι, αλλά ο φόβος μου για τις αντιδράσεις των άλλων, με έκανε για λίγο να ξεχάσω τη στάση και τη νοοτροπία που έχω για τα ρούχα.

Ανησυχούσα επίσης, ότι ο σύζυγός μου θα πίστευε ότι εγώ είμαι αυτή που παρασέρνω τα παιδιά προς αυτή την κατεύθυνση. Με έχει δει να φτιάχνω τις αμέτρητες Barbies μου στο κουκλόσπιτό τους (που το έχω στο υπνοδωμάτιό μας) και να μιλάω για μπαλέτο περισσότερες από μία φορές. Ξέρει ότι θα πέθαινα να είχα μια κόρη να πηγαίνουμε μαζί για ψώνια και φοβόμουν μήπως νομίζει ότι είμαι εγώ εκείνη, που έπεισε τα παιδιά μας να αγοράσουν αυτά τα φορέματα, παρόλο που ήταν 100% δική τους ιδέα.

Την πρώτη φορά, που τα αγόρια μου έκαναν λόγο για φορέματα και τούλια, ήμασταν σε ένα μαγαζί, για να αγοράσουμε δώρο γενεθλίων για μία συμμαθήτριά τους. Είδα κι έπαθα να πάρω από τα χέρια τους τα φορέματα, που ήδη είχαν διαλέξει, ενώ εγώ διάλεγα δώρο για τη φίλη τους. Ο ένας διάλεξε ένα φόρεμα μες στο τούλι, βασίλισσα της νύχτας ένα πράγμα σε μπλε, φούξια και μωβ αποχρώσεις, ενώ ο άλλος ένα φόρεμα τύπου βασίλισσα του χιονιού με πλούσιο, λευκό τούλι.

Εκείνη την εποχή, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι γιατί μπορεί να θέλουν να φορέσουν φορέματα. Φανταζόμουν τους άλλους να τα περιγελούν, να τα χλευάζουν και να τα σχολιάζουν και αποφάσισα ότι είναι καλύτερο να τους βγάλω απ’ το μυαλό τέτοιες ιδέες. Αφήσαμε το κατάστημα με άδεια χέρια εκείνη την ημέρα. Χρειάστηκαν πολλές μέρες (και πολύ κλάμα), για να συνειδητοποιήσω ότι οι φόβοι μου δεν άξιζε να καταπνίξουν τη φαντασία και το δημιουργικό πνεύμα τους.

Κι ενώ η γκρίνια για τα φορέματα συνεχιζόταν ασταμάτητα στο σπίτι, συνεχιζόταν και η απορία μου γιατί να θέλουν να τα φορέσουν. Τους άρεσαν οι χαρακτήρες, που αντιπροσώπευαν; Δεν ξέρω. Έπρεπε να μάθω.


ADVERTISEMENT

Τέσσερις μέρες μετά την αγορά του δώρου και ενώ με ικέτευαν να πάρουν εκείνα τα φορέματα, τα ρώτησα ευθέως γιατί ήταν τόσο σημαντικό για εκείνα. “Έτσι μπορούμε να χορέψουμε μαζί σου μπαλέτο, μαμά”, είπαν κάνοντάς με να λιώσω και να αισθανθώ ανόητη.

Πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και ξεκίνησα. Ακόμα κι αν ήξερα ότι έκανα το σωστό για τα παιδιά μου αγοράζοντάς τους τα φορέματα των ονείρων τους, ένιωθα ακόμα περίεργα. Προσπαθούσα μήπως να αναγκάσω τα παιδιά μου να γίνουν οι κόρες, που δεν είχα; Μίλησα σε μια στενή μου φίλη για αυτό και εκείνη, χωρίς καν να βλεφαρίσει, μου είπε ότι ο γιος της φόραγε τα φορέματα της μεγαλύτερης αδελφής του και έτρεχε στο σπίτι.

Τότε συνειδητοποίησα ότι, για τα αγόρια μου, το να φορέσουν ένα φόρεμα είναι ακριβώς το ίδιο με το να φορέσουν ένα οποιοδήποτε άλλο ρούχο. Αν είχαν μεγαλύτερη αδερφή, δεν θα με απασχολούσε τόσο. Εξάλλου, ποτέ δεν μου έκανε εντύπωση ένα κορίτσι ντυμένο με αγορίστικα ρούχα, στολή πυροσβέστη ή στολή ninja. Τα παιδιά διδάσκονται από νωρίς τα πρότυπα των φύλων, αλλά κατά βάση θέλουν να δοκιμάσουν τα πάντα και εγώ τα ενθαρρύνω.

Από τότε, τα φορέματα «φρου-φρου» κάνουν τακτικές εμφανίσεις στις επιλογές των αγοριών μου. Απαιτούν να βάλω κι εγώ τη στολή μου του μπαλέτου και να τους δείξω τις βασικές κινήσεις, οι οποίες θα είναι η πρώτη τους προσπάθεια (και μάλλον αποτυχημένη) να κάνουν breakdance στο πάτωμα. Κάποια στιγμή θα πετάξουν τις φούστες τους και θα προτιμήσουν τις πυροσβεστικές τους στολές και θα ξεκινήσουν ένα εντελώς νέο παιχνίδι, το οποίο περιλαμβάνει τη “διάσωση” της γάτας από το δέντρο και την παραβίαση του κανόνα να μην χοροπηδάνε στον καναπέ.

Μέχρι στιγμής τα φοράνε μόνο μέσα στο σπίτι, αν και κάποιοι φίλοι τους το ξέρουν. Δεν καταφέραμε να αποφύγουμε τα σχόλια και τους ψιθύρους, αν και αυτή, που τα «ακούει» πιο πολύ είμαι εγώ. Ξέρω ότι μια μέρα τα αγόρια μου θα αντιμετωπίσουν τα κακεντρεχή σχόλια των άλλων. Δεν μπορώ να τα προστατεύω για πάντα. Όταν έρθει η ώρα, ελπίζω να το χειριστώ «χαριτωμένα» και να τους ενσταλάξω μια αίσθηση αυτοπεποίθησης, που θα τα ενθαρρύνει να συνεχίσουν να ντύνονται με τον τρόπο, που αισθάνονται πιο άνετα.

Μέχρι τότε θα παρακολουθώ τα αγόρια μου να στροβιλίζονται με τα φορεματάκια τους, ξέροντας ότι αγαπούν την ελευθερία, που έρχεται με το να εκφράζονται χωρίς όρια.

Πηγή: thestir.cafemom.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ