Θες να μάθεις αν τα παιδιά σου κακοποιήθηκαν; Ρώτα τα συχνά!
Ήμουν 21 ετών, όταν ρωτήθηκα για πρώτη φορά, αν κάποιος μου είχε κάνει κακό ή αν είχε ξεπεράσει τα όρια χωρίς την άδειά μου. Επισκεπτόμουν ψυχολόγο και έκανα θεραπεία για πάνω από 8 χρόνια για κατάθλιψη, άγχος, νευρική ανορεξία και πολλά άλλα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μου έκανε τόσο πολλή εντύπωση η ερώτηση, που εντελώς αυθόρμητα, είπα: “Φυσικά, ποια φορά απ’ όλες θέλετε να σας διηγηθώ;”.
Οι λεπτομέρειες δεν είναι σημαντικές, αλλά περιττό να πω, ότι ξέρω ακριβώς, τί μου γίνεται και για τί μιλάω. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου και ενώ υποβαλλόμουν σε θεραπεία, συνάντησα πολλούς ανθρώπους με παρόμοια εμπειρία, στους οποίους, όμως, ποτέ δεν έγινε η σωστή ερώτηση.
Ανεξάρτητα από την ηλικία τους, πρέπει να ρωτάς, όσο πιο συχνά μπορείς τα παιδιά σου, εάν έχουν κακοποιηθεί. Πρέπει να τα ρωτάς άμεσα, με σοβαρότητα και χωρίς περιστροφές και να είσαι έτοιμος/η για ό, τι κι αν ακούσεις.
Γιατί να τα ρωτήσεις; Διότι, διαφορετικά, δεν θα σου πουν. Θα στο κρύψουν.
Έκρυβα τις επιθέσεις και την κακοποίηση μου εδώ και μια δεκαετία κι ας έβλεπα θεραπευτές, συμβούλους και ψυχιάτρους. Οι γονείς μου πίστευαν, ότι ήξεραν, τί αντιμετωπίζω και νόμιζαν, ότι μου παρέχουν τη σωστή βοήθεια. Αλλά κανείς ποτέ δεν μου έκανε τις σωστές ερωτήσεις. Κανείς δεν έφερε στην επιφάνεια τις αιτίες της κατάθλιψης, των αυτοτραυματισμών μου και του σοβαρού άγχους, από το οποίο έπασχα. Η ντροπή και οι ενοχές ήταν τόσο βαριές, που δεν είπα ποτέ τίποτα. Και αυτή δεν ήταν η μόνη φορά, που μου συνέβη.
Υπάρχουν πολλά παιδιά και έφηβοι εκεί έξω, που πηγαίνουν σε γονείς, δασκάλους ή σε φίλους τους, για να τους εκμυστηρευτούν κάποια κακοποίηση ή μια επίθεση. Αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Ακόμα χειρότερα, εμπιστεύονται κάποιον φίλο ή έναν ενήλικα, που δεν τους πιστεύει ή προτιμά να κρατήσει κρυφό το έγκλημα. Γιατί περί εγκλήματος πρόκειται.
Πήρα τηλέφωνο ένα φίλο μου τη νύχτα, όταν με κακοποίησαν πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν με πίστεψε και με κατηγόρησε, ότι αποζητούσα την προσοχή, που μου έλειπε. Το έθαψα μέσα μου και δεν το ανέφερα ποτέ ξανά. Για περισσότερα από οκτώ χρόνια, συμβιβάστηκα με την ιδέα, πιστεύοντας, ότι το άξιζα, πιστεύοντας, ότι ήμουν εκείνο το είδος ανθρώπου, το οποίο υπάρχει, για να το βλάπτουν οι άλλοι. Οι «κυνηγοί» είναι καλοί στο να εντοπίζουν ανθρώπους, που πληγώνονται εύκολα.
Αλλά οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι φίλοι βλέπουν μόνο το αποτέλεσμα και όχι την αιτία. Βλέπουν θλίψη, υπερβολικές αντιδράσεις, περίεργη συμπεριφορά, άγχος και καχυποψία. Ακόμα και όταν τα μικρά παιδιά αρχίζουν και πάλι να βρέχουν το κρεβάτι τους, οι μεγάλοι θεωρούν, ότι κάνουν τερτίπια ή έχουν ένα ξαφνικό άγχος αποχωρισμού ή ότι περνάνε μια φάση. Τα παιδιά είναι γενικώς ψυχρά. Αλλάζουν συνεχώς και δεν μπορείς να προβλέψεις τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά τους, που αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Πώς μπορείς να μάθεις;
Ρώτα.
Τώρα, έχω μια κόρη 2 ετών. Δεν θέλω να γνωρίσει την κακία, που υπάρχει στον κόσμο, πόσο μάλλον να τη βιώσει. Δεν θέλω να φοβάται τους γύρω της, συγγενείς και φίλους. Δεν θέλω να φοβάται να πηγαίνει σινεμά με το αγόρι της ή να κυκλοφορεί νύχτα με τις φίλες της. Θέλω να είναι πονηρεμένη, αλλά όχι να φοβάται.
Αυτό, που φοβάμαι πιο πολύ απ’ όλα είναι να μη γνωρίζω, αν έχει πληγωθεί. Φοβάμαι περισσότερο, μη μου κρύψει τις ενοχές και τη ντροπή της, αν συμβεί κάτι.
Θα ρωτήσω, αν κάποιος την κάνει να φοβάται, να υποφέρει, να ανησυχεί ή της έκανε κάτι, που δεν θέλει.
Θα της πω, ότι δεν μπορεί να έχει μυστικά με κάποιον μεγάλο, ότι δεν μπορεί να την αγγίζει ο καθένας, όπου θέλει, ότι κανείς δεν μπορεί να την αγκαλιάζει και να τη φιλάει, αν δεν το θέλει, ακόμα και αν είναι η μαμά, ο μπαμπάς ή ο παππούς και η γιαγιά. Θα της πω, ότι επιβάλλεται να έχει τους δικούς της κανόνες, όσον αφορά στο σώμα της και ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να τους παραβιάσει.
Και σίγουρα, θα τη ρωτάω ξανά και ξανά, ακόμα κι όταν μεγαλώσει. Θα τη ρωτάω, αν πιέστηκε να κάνει κάτι, που δεν ήθελε, αν η κατάσταση ανάμεσα σε εκείνη και κάποιον ξέφυγε, αν ήταν σίγουρη ή όχι, για κάτι, που έκανε, αν μετάνιωσε για κάτι, αν θέλει να μιλήσει με κάποιον άλλο και όχι με μένα. Θα τη ρωτάω πολλά και συνέχεια. Θα την κάνω να πιστεύει, ότι είναι τόσο φυσιολογικό όλο αυτό, που δεν θα έχει πρόβλημα να μου πει το οτιδήποτε.
Μην αφήσεις την αμηχανία να σε εμποδίσει. Μην αφήσεις το φόβο να σου ορίσει τη ζωή. Να ρωτάς τα παιδιά σου για τα πάντα.
Πηγή: scarymommy.com
Σχόλια