Ο άντρας μου είναι μπαμπάς παιδιού με αυτισμό. Και είναι καλά!

Ο άντρας μου είναι ένας υπέροχος μπαμπάς. Πηδάει στο τραμπολίνο και γελάει με την ψυχή του μαζί με τα αγόρια μας. Ψάχνει πάντα καινούριες κρυψώνες, για το επόμενο κρυφτό. Ανάβει μια εντυπωσιακή φωτιά και ψήνει καλαμπόκια μαζί τους. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από παρών. Είναι αφοσιωμένος και ενεργός σε στιγμές με τους γιους μας κάθε μέρα.

Είναι ένας εξαιρετικός μπαμπάς. Και τον αγαπώ γι ‘αυτό. Αλλά είναι, επίσης, ένας εξαιρετικός μπαμπάς αυτιστικού παιδιού.

Η ζωή μας έχει πολλές υπέροχες στιγμές. Αλλά υπάρχουν και πολλές δύσκολες στιγμές. Πολλές φορές, τον βλέπω να διαβαίνει το κατώφλι του αυτισμού. Παρατηρώ το πρόσωπο του όταν συμβαίνει αυτό. Παίρνει μία βαθιά αναπνοή και συνεχίζει να εργάζεται. Τον βλέπω να μένει ήρεμος, όταν πράγματα πέφτουν και σπάνε. Τον βλέπω να προσπαθεί κάθε μέρα, να καταλάβει κάτι που, για εκείνον, δεν έχει κανένα νόημα.

Αλλά πιο σημαντικά από τα πράγματα που βλέπω, είναι αυτά που νιώθω.

Νιώθω το παρηγορητικό βάρος του χεριού του στον ώμο μου, όταν κλαίω με λυγμούς. Νιώθω τη δύναμή του να με στυλώνει. Νιώθω το φορτίο μου να γίνεται ελαφρύτερο, καθώς σηκώνει το βάρος μου.

Ο άντρας μου εργάζεται εκτός σπιτιού. Έχει περιορισμένη πρόσβαση στο τηλέφωνο και στο mail κατά τη διάρκεια της ημέρας. Είναι δύσκολο γι ‘αυτόν να συμμετέχει σε τηλεφωνήματα και συναντήσεις για τη θεραπεία του γιου μας. Γιατί, το να είσαι γονιός ενός αυτιστικού παιδιού είναι μια εργασία πλήρους απασχόλησης. Εκτός από την εργασία πλήρους απασχόλησης, δουλεύουμε για να εξασφαλίσουμε τα χρήματα που χρειάζονται για τη θεραπεία.

Έρχεται στο σπίτι μετά από μία κουραστική μέρα στη δουλειά και μπαίνει στο πρόγραμμα του αυτισμού. Αφήνει το ζεστό καφέ του στο νεροχύτη και μεταπηδά στο χάος. Και το χάος είναι ανεξέλεγκτο.

Μέσα σε αυτό το χάος, ακούει προσεκτικά τις ενημερώσεις της ημέρας. Ρωτάει για νέες θεραπείες. Ρωτάει για τις κλήσεις και τα mail με την συνεχώς αυξανόμενη ομάδα θεραπείας μας. Προσπαθεί να καταλάβει, πράγματα που δεν γνωρίζει.

Το κάνει αυτό κάθε μέρα. Κάνει αυτό το ταξίδι κάθε μέρα. Αυτό το ταξίδι είναι τόσο δικό του, όσο και δικό μου.

Έχω γίνει μάρτυρας πολλών στιγμών, στιγμές που είμαι βέβαιη ότι ποτέ δεν φαντάστηκε. Θυμάμαι ακόμα το φόβο στα μάτια του, όταν καθίσαμε στο τραπέζι και ακούσαμε τη διάγνωση του γιου μας. Κάτι ανάμεσα σε έκπληξη και φόβο. Θυμάμαι την αγωνία στο πρόσωπό του τη μέρα που ο γιος μας διέλυε τη δεύτερη τηλεόραση σε έξι μήνες. Νιώθω τον πόνο του, καθώς παρακολουθεί τον αγώνα του παιδιού μας.

Δεν μπορώ να τον προστατεύσω από αυτές τις στιγμές, περισσότερο από ότι μπορεί να με προστατεύσει εκείνος. Έτσι, κάνουμε ό, τι μπορούμε. Αγαπιόμαστε. Υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον καθημερινά ότι η ζωή δεν χρειάζεται να είναι τέλεια για να είναι υπέροχη.

Ο άντρας μου είναι ένας φανταστικός μπαμπάς. Και μου αρέσει να τον παρακολουθώ να είναι “μπαμπάς” και στα δύο μας αγόρια. Αλλά τον αγαπώ περισσότερο όταν ο “μπαμπάς του αυτισμού” είναι σε δράση. Στις στιγμές που εφαρμόζει στρατηγική συμπεριφοράς για να επικοινωνήσει με τον γιο μας. Στις στιγμές, που παρηγορεί το μικρότερο γιο μας, όταν τραυματίζεται στη διάρκεια μίας κρίσης του μεγαλύτερου. Στις δικές του στιγμές αδυναμίας, όταν βρίσκει τη δύναμη να με ενθαρρύνει και να μου δώσει δύναμη να συνεχίσω.

Πηγή: huffingtonpost.com