Μην παίζεις με το φαγητό σου, να ακούς τους μεγαλύτερους και άλλοι “κανόνες” που βλάπτουν τα παιδιά

Η ανατροφή και ο τρόπος διαπαιδαγώγησης, αλλάζει από γενιά σε γενιά – όπως διαφέρουν και οι συζητήσεις που κάνουν οι γονείς με τα παιδιά τους. Το σωστό μεγάλωμα, ανταποκρίνεται στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών και είναι συνήθως πιο αποτελεσματικό από μια αυταρχική, παραδοσιακή γονεϊκή συμπεριφορά μιας και δεν περιλαμβάνει ανόητες, παράλογες απαιτήσεις, που μόνο κακό προκαλούν στον συναισθηματικό κόσμο των παιδιών. Παρόλο που πολλοί είναι θιασώτες του παραδοσιακού τρόπου, οι περισσότεροι γονείς έχουν αλλάξει τα στάνταρτς και έχουν υιοθετήσει μια πιο «ευγενική» προσέγγιση για την ανατροφή των παιδιών τους σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές (τουλάχιστον οι γονείς που γνωρίζω).

Για να εξηγήσουμε τί εννοούμε, ακολουθούν μερικοί κανόνες, των οποίων η «μπογιά» πάει πέρασε:

Μην παίζεις με το φαγητό σου

Σε πολλούς γονείς δεν αρέσει να βλέπουν τα παιδιά τους να παίζουν με το φαγητό τους κάτι που για μένα είναι παράλογο, ίσως γιατί στο σπίτι μου υπάρχουν ένα εκατομμύριο διαφορετικοί τρόποι να περάσεις δημιουργικά το χρόνο σου. Για μένα το να παίζεις με το φαγητό σου δεν αποτελεί πρόβλημα. Εφ’ όσον πρόκειται να το φάνε και δεν πεταχτεί, δεν με ενοχλεί να δω τα παιδιά μου να κόβουν το φαγητό τους σε διάφορα σχήματα ή να το κάνουν πύργο, ούτε να βουτάνε μέσα τα δάχτυλά τους και μετά να τα γλείφουν. Αφού θα το φάνε στο τέλος, μπορούνε να κάνουνε ό, τι θέλουνε.

Τα αγόρια δεν κλαίνε

Είναι αστείο το πώς η κοινωνία έχει υιοθετήσει κάποιες αναχρονιστικές απόψεις, που συνεχίζουν να υποστηρίζονται μέχρι και σήμερα. Κι όμως η κυρία μου κι οι άντρες κλαίνε, που λέει και το τραγούδι. Τί, επειδή είναι αγόρια και όχι κορίτσια δεν επιτρέπεται να κλαίνε; Και τα αγόρια κλαίνε και φωνάζουν και στεναχωριούνται και όλα. Είναι άνθρωποι κι αυτά, ακριβώς όπως τα κορίτσια και έχουν συναισθήματα. Αναρωτιέμαι πόσοι άντρες στο πέρασμα των αιώνων χρειάστηκε να καταπιέσουν τα συναισθήματά τους ως παιδιά, για να μην μειώσουν την αξιοπιστία του ρητού… (Τα ανίψια μου μπορεί να μην κλαίγανε, πάντως ουρλιάζανε δέκα φορές χειρότερα από κορίτσια).

Σταμάτα να κλαις χωρίς λόγο αλλιώς θα…

Με στεναχωρεί να ακούω τέτοια πράγματα. Απειλείς το παιδί σου ότι θα το τιμωρήσεις/δείρεις μόνο για να κλάψει; Είναι αυτός τρόπος να κάνεις το παιδί σου να σταματήσει να κλαίει; Δεν είναι αστείο. Για να κλαίει κάτι συμβαίνει. Δεν κλαίει επειδή έτσι του κάπνισε. Ξέρω ότι είναι ψυχοφθόρο να ακούς το παιδί σου να κλαίει ανεξέλεγκτα, αλλά κάτσε λίγο. Βλάπτεις στην ουσία το παιδί σου, όταν το αναγκάζεις να «καταπιεί» τα δάκρυά του από φόβο μην το δείρεις.

Να ακούς τους μεγαλύτερους…

…λες και ξέρουμε τις περισσότερες φορές τί μας γίνεται. Σέβομαι τη γνώμη των μεγαλυτέρων, αλλά άλλο πράγμα σέβομαι, άλλο πράγμα υπακούω. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις μεγαλυτέρων που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους, οπότε καλύτερα να μάθεις στα παιδιά σου να αντιμετωπίζουν όλους τους ανθρώπους με σεβασμό, ότι οι μεγαλύτεροι έχουν μια πείρα παραπάνω και ότι οφείλουν να τηρούν κάποιους κανόνες. Όχι όμως να τα μάθεις ότι πρέπει να κάνουν αυτόματα ό, τι τους πει ένας ενήλικας.

«Γλείψε» το πιάτο σου

Αν ήμασταν στην Κατοχή, θα ήταν πιο λογική αυτή η απαίτηση. Αλλά πάει, πέρασαν αυτά τα χρόνια, ζούμε σε εποχές αφθονίας. Γνωρίζω γονείς, που βάζουν τα παιδιά τους να «γλείψουν» το πιάτο τους (σχεδόν κυριολεκτικά) ή δεν τα αφήνουν να φύγουν από το τραπέζι μέχρι να φάνε και τον τελευταίο κόκκο ρυζιού, επειδή έχουν οι ίδιοι απωθημένα και το Σύνδρομο της Κατοχής. Δεν είναι σωστό να πετάμε φαγητό, το ξέρω, ούτε είναι σωστό όμως να βάζουμε το παιδί μας να παρατρώει. Σε αυτή την περίπτωση εξίσου πεταμένο είναι το φαγητό. Για μένα είναι πιο σημαντικό να αναπτύξω υγιεινές διατροφικές συνήθειες στα παιδιά μου παρά να αδειάσω μια κατσαρόλα.

Όταν ξέρουμε κάτι καλά, το κάνουμε καλύτερα. Οι καιροί αλλάζουν, όπως και η γονική μέριμνα.

Ποιους άλλους κανόνες γνωρίζετε που πρέπει σιγά σιγά να εκλείψουν, αν θέλουμε να μεγαλώσουμε σωστά και υγιή συναισθηματικά παιδιά;

Πηγή: scarymommy.com