Έχασα τη γυναίκα μου ξαφνικά και χρησιμοποίησα τον διαλογισμό για να στηρίξω το παιδί μου

Μετά τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας μου, ξεκίνησα τα τηλέφωνα σε διάφορες υπηρεσίες για να μπορέσω να διαχειριστώ την άσχημη κατάσταση που περνούσε ο γιός μου. Ήθελα να καταλάβω πως θα του μιλούσα για το θάνατο της μητέρας του και να μάθω, τι θα έπρεπε να περιμένω στο μέλλον. Ήθελα να ξέρω ότι θα είναι καλά.

Ο θρήνος μπορεί να σε κάνει να έχεις αμφιβολίες για το μέλλον, με ένα τρόπο που δεν θα υπήρχε ποτέ, αν δεν είχες βιώσει τη συγκεκριμένη απώλεια. Θα είναι καλά;

Σκέψου πως είναι να ρωτάς κάποιον άγνωστο, κάποιον που δεν έχει γνωρίσει ποτέ το παιδί σου και δεν γνωρίζει τίποτα για εσένα, πέρα από όσα του είπες στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα στο τηλέφωνο.

Οι απελπισμένες στιγμές, οδηγούν σε απελπισμένες ερωτήσεις και όταν η καθημερινότητα σου καταρρέει, είναι εύκολο να χάσεις τη γή κάτω από τα πόδια σου. Όταν όμως ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, η μόνη απάντηση σε κάθε ερώτηση που θα κάνεις για το μέλλον είναι μία: Τι θα κάνω; Δεν ξέρω. Εγώ όπως και άλλοι άνθρωποι στη θέση μου, το έμαθα με τον πιο άσχημο τρόπο.

Μπορείς να κυνηγήσεις ένα καλύτερο μέλλον. Αν το αφήσεις στην τύχη του εξάλλου, θα είναι ακόμα χειρότερο. Ενώ κανένας από εμάς δεν μπορεί να διαχειριστεί την συναισθηματική κρίση, είναι κοινωνικά αποδεκτό ότι η ηρεμία του μυαλού και η ψυχική μας υγεία είναι το κομμάτι που θα πρέπει να επενδύσουμε.

Όταν κοιτάω στο παρελθόν και θυμάμαι ότι ρωτούσα αγνώστους αν το παιδί μου θα είναι καλά, θεωρώ ότι αυτό που ήθελα να ακούσω ήταν, ότι θα είχε μια καλύτερη ζωή αν τον βοηθούσα, αν τον μάθαινα να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του και αν του έδινα το χρόνο και το χώρο, να καταλάβει όσα χρειάζεται πραγματικά.

Από την αρχή αποφάσισα ότι ήμασταν ίσοι απέναντι στην απώλεια. Αυτό που ήθελα εγώ, το ήθελε και εκείνος. Ίσως σε διαφορετικό χρόνο, αλλά δεν είχα ανάγκη πράγματα περισσότερο από εκείνον. Δεν θα τον άφηνα να υποφέρει σιωπηλά, όπως και άλλα παιδιά που βίωσαν κάτι παρόμοιο στην ηλικία του

Το πρόβλημα σε όλο αυτό είναι πως όταν το παιδί είναι 4 ετών, δεν ξέρεις με ποιό τρόπο να το βοηθήσεις. Δεν μπορεί να μιλήσει σε κάποιον ειδικό, όταν δεν μπορεί να ολοκληρώσει ακόμα μια πρόταση και σίγουρα χρειάζεται χρόνο.

Ένα παιδί, θα σου πεί πότε χρειάζεται βοήθεια. Με το γιό μου ήμασταν πάντα κοντά και ακόμα στεναχωριέμαι όταν με ρωτάει για τη μαμά του. Σαν γονείς θέλουμε να φτιάξουμε πράγματα και είναι δύσκολο όταν κάτι τόσο σημαντικό έχει “σπάσει”. Αναζητούσα βοήθεια για εκείνον, μέχρι που έλαβα ένα μήνυμα από μια φίλη. Μου εξήγησε ότι είχε παραιτηθεί από τη δουλειά της και πως είχε περάσει μια εκπαίδευση που δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε. Προσπαθούσε να συνεχίσει την καριέρα της βοηθώντας παιδιά να μπορούν να αυτοσυγκεντρωθούν.

Με ρώτησε λοιπόν αν μπορούσε να μάθει κάτι τέτοιο και στο γιό μου.

Η αλήθεια είναι ότι την συμπαθούσα αρκετά, είχε αρκετή πλάκα, ήταν καλή παρέα και αρκετά πρόθυμη να σε ακούσει. Ήξερα ότι ο μπαμπάς της είχε πεθάνει όταν ήταν μικρή και πως είχε περάσει και εκείνη δύσκολα.

Δεν είχα ιδέα που θα μπορούσε να οδηγήσει όλο αυτό, αλλά δέχτηκα την προσφορά της με την ελπίδα ότι θα τα πήγαινε καλά με το γιό μου, γιατί είχαν περάσει μια παρόμοια κατάσταση. Οι δύο τους λοιπόν ταίριαξαν αμέσως.

Βρίσκονται αρκετά συχνά και εκείνη φροντίζει να με ενημερώνει για τις συνεδρίες τους, ενώ ο μικρός της αφηγείται την ιστορία του, όχι τόσο με λέξεις, αλλά με τις πράξεις του. Της έχει ανοιχτεί περισσότερο και μπορεί να της εκφράσει τα συναισθήματα του. Ρωτάει για τη μαμά του, αλλά δεν μιλά για τον πόνο που νιώθει. Φαίνεται να είναι άνετος συναισθηματικά  και έχει αρχίσει να γίνεται πιο κοινωνικός, με όσους δεν γνωρίζει. Θα μπορούσα να πω ότι τα πάει εξαιρετικά και είμαι χαρούμενος που το βλέπω.

Φυσικά και έχει τις κακές στιγμές του, αλλά έτσι δεν είμαστε όλοι μας;

Θα έλεγα ψέμματα αν δεν παραδεχόμουν ότι είχα ενδοιασμούς στην αρχή. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα μπορούσε ένα παιδί να μάθει να αυτοσυγκεντρώνεται σε κάτι άλλο πέρα από τα παιχνίδια του. Μπορεί όμως αυτή η μορφή διαλογισμού να είναι αποτελεσματική και στα παιδιά, ενώ μαθαίνουν και παράλληλα περνάνε όμορφα.

Τον ρωτάει αρκετά συχνά, τι τον νευριάζει και μετά του ζητάει να ζωγραφίσει αυτό που νιώθει. Λέει τις ιστορίες του μέσα από ένα παιχνίδι που ονομάζεται “βιβλίο των συναισθημάτων”. Θα διαλέξει το βιβλίο που του αρέσει και θα της εξηγήσει γιατί το διάλεξε και πως νιώθει γι αυτό. Μερικές φορές την κάνει να γελά και άλλες να κλαίει, με όσα της αφηγείται.

Αυτό που μου αρέσει σε αυτές τις συνεδρίες, είναι πως δεν είναι σχεδιασμένες για τη μητέρα του ή για την θλίψη που νιώθει. Είναι απλά ένας χώρος που μπορεί να εκφραστεί χωρίς να τον κρίνει κανείς. Σε όλη την διάρκεια των συνεδριών μπορεί να στενοχωρηθεί. Πρέπει να σκεφτεί τι τον στενοχωρεί, τι είναι αυτό που μπορεί να μάθει μέσα από αυτό και αυτή είναι η πραγματική επιβράβευση για εκείνον.

Τον βοηθά αρκετά και είμαστε και οι δύο πιο χαρούμενοι. Τι παραπάνω λοιπόν θα μπορούσα να ζητήσω σαν γονιός;

Πηγή: https://lifeasawidower.com/