“Κάτσε μαζί μου μαμά!” | Όσο κι αν θέλω να παίξω μαζί της, μερικά πράγματα δεν γίνονται μόνο και μόνο επειδή τα ζητάει

Είναι 6:30 το απόγευμα. Έχουμε γυρίσει μόλις 10 λεπτά και ως συνήθως τρέχω να τα προλάβω όλα. Να ετοιμάσω φαγητό, να στρώσω τραπέζι, να στρώσω το κρεβάτι της κόρης μου και να βάλω τα καθαρά και σιδερωμένα ρούχα της στη ντουλάπα…

Τη βρίσκω να κάθεται στο πάτωμα σε μια ακρούλα και να κοιτάζει τις εικόνες από ένα βιβλίο. “Κάτσε μαζί μου, μαμά”.

Τα λόγια της και ο τρόπος που τα λέει με κάνουν να λιώνω. Πρέπει όμως μέσα στην επόμενη μιάμιση ώρα να έχω τελειώσει μαγείρεμα και συμμάζεμα και να την έχω βάλει για ύπνο. Ως μόνη μαμά δεν έχω την πολυτέλεια ενός συζύγου να με βοηθάει, ενώ εγώ παίζω με το παιδί.

Εάν δεν κάνω στην ώρα τους αυτά που πρέπει να κάνω, τότε θα μείνουν άφτιαχτα και εμείς νηστικοί και βρώμικοι χωρίς καθαρό ρούχο, που λέει ο λόγος. Και άντε μετά να ξαναβρώ ώρα να κάνω τόσες δουλειές μαζεμένες.

Μη βιαστείτε να με παρεξηγήσετε. Η κόρη μου κι εγώ περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Τις ώρες που εκείνη είναι σχολείο, εγώ εργάζομαι και όλη την υπόλοιπη μέρα είμαστε μαζί. Ζωγραφίζουμε παρέα, της διαβάζω παραμύθια και προσπαθώ σκληρά ό, τι κι αν συμβαίνει, όσο βαρύ πρόγραμμα κι αν έχω να περνάω χρόνο κάθε μέρα μαζί της.

Όσα όμως κι αν κάνω ακούω τουλάχιστον μια φορά την ημέρα “Μαμά, κάτσε λίγο μαζί μου” για να απαντήσω “Δεν μπορώ τώρα μωρό μου. Η μαμά έχει πολλές δουλειές να κάνει”. Αυτή είναι μια απάντηση που αναγκάζομαι να δώσω και κάθε φορά που την ξεστομίζω με πονάει η καρδιά μου.

Σίγουρα, θα μπορούσα να κάνω κάποιες από τις δουλειές του σπιτιού αργά τη νύχτα, όταν το παιδί θα κοιμάται. Συνήθως, όμως, έχω αφήσει δουλειά, που πρέπει να ολοκληρωθεί πριν έρθει η επόμενη μέρα, δουλειά που για να την κάνω, πρέπει να υπάρχει ησυχία και το παιδί να έχει πέσει για ύπνο για να μπορώ να συγκεντρωθώ. Επίσης, αργά νιώθω ήδη πολύ κουρασμένη για να κάνω ΚΑΙ νοικοκυριό.

Αγαπώ την κόρη μου. Είναι ό, τι καλύτερο μου συνέβη ποτέ και λατρεύω το χρόνο που περνάω μαζί της. Αλλά τα πιάτα πρέπει να πλυθούν, τα ρούχα να απλωθούν, το φαγητό να μαγειρευτεί, τα σκουπίδια να βγουν έξω. Το 24ωρο δεν μου φτάνει.

Έτσι όταν το παιδί με τραβάει απ’ το χέρι ενώ έχω βάλει ηλεκτρική και με παρακαλάει να κάτσω να παίξω λίγο ακόμα μαζί του, με κάνει να νιώθω τύψεις και να στεναχωριέμαι. Δεν θέλω τίποτα άλλο περισσότερο στον κόσμο από το να πιάσω εκείνο το παχουλό χεράκι και να το αφήσω να με οδηγήσει όπου εκείνο θέλει. Αντ’ αυτού πιάνω τον εαυτό μου να λέει “Άσε τη μαμά να τελειώσει τη σκούπα και βλέπουμε”.

Κάθε μέρα γίνεται το ίδιο και κάθε μέρα το μισώ όλο και περισσότερο.

Οι μαμάδες νομίζουμε ότι πρέπει να παρατήσουμε ό, τι κι αν κάνουμε εκείνη τη στιγμή, για να αφιερωθούμε στα παιδάκια μας. Θεωρητικά, συμφωνώ με αυτό – η κόρη μου είναι πάντα πιο σημαντική από κάθε άλλη δουλειά. Ωστόσο, είμαι εγώ αυτή που πρέπει να της δώσω ένα μάθημα, που λέγεται «ευθύνη».

Όσο κι αν θέλω να παίξω μαζί της, πρέπει να μάθει ότι μερικά πράγματα δεν γίνονται μόνο και μόνο επειδή τα ζητάει. Πρέπει να μάθει να έχει υπομονή και ότι η μαμά δεν μπορεί να υποχωρεί συνέχεια σε κάθε της παράκληση, γιατί έχει κι εκείνη πολλά να κάνει.

Ξέρω ότι όσα λέω ισχύουν, αλλά…τα λέει η νύφη να τ’ ακούσει η πεθερά. Ακόμα υποφέρω κάθε φορά που με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει τόσο γλυκά: “Κάτσε μαζί μου μαμά”.

Το μόνο που θέλω είναι όντως να κάτσω.

Πηγή: babble.com