Κακοποιημένα παιδιά. Ψυχές που θα έπρεπε να ζουν σε παραμύθια και τα όνειρά τους να έχουν ουράνια τόξα. Όχι εφιάλτες!

Τον τελευταίο καιρό ,παρατηρώ ότι έχει αυξηθεί η παιδική κακοποίηση  και άθελα μου πέφτουν στην επίβλεψη μου  ειδήσεις και  δημοσιεύσεις που αφορούν κακοποιημένα μωρά και παιδιά. Συγκεκριμένα, εχθές  το βράδυ αντιλήφθηκα  ένα  άρθρο του αγαπητού singleparent.gr  με τίτλο «Η συγνώμη της σιωπής». Ενώ γνώριζα την αναστάτωση που θα δημιουργούνταν για μια ακόμη φορά στον ψυχικό μου κόσμο, το ανέγνωσα έχοντας δίπλα μου το δίχρονο μωράκι μου και το πεντάχρονο αντράκι μου, να κοιμούνται ευτυχισμένα και γαλήνια.

Εκτός από σοκαρισμένη, τα υπόλοιπα  συναισθήματα  που ένιωσα καθώς διάβαζα το κείμενο ήταν μίσος , θυμός , απόγνωση, εκδίκηση, συγκίνηση και πόσα άλλα  γι αυτά τα αγγελούδια, που ένα ανθρωποειδές  τέρας κακοποιούσε και μια μη ΤΕΡΑΣ που αδιαφορούσε και εθελοτυφλούσε γιατί  πολύ πιθανών δεν είχε μέσα της ίχνος αγάπης και μητρικής φροντίδας ή ενστίκτου. Μάλλον αυτή η «μάνα» δε γνώριζε ότι το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο είναι φυσική εξέλιξη της ζωής. Για πολλούς είναι και το ίδιο το νόημα της ζωής, είναι ολοκλήρωση, είναι μια χαρά που δεν συγκρίνεται με άλλες .Δε γνώριζε ότι πολλές μανάδες υποφέρουν και παλεύουν μία ολόκληρη ζωή να αποκτήσουν αυτό, που εσένα σου ήρθε τόσο εύκολα.

Σε ένα από τα παιδάκια που αναφέρονταν το κείμενο , ήταν 2 χρονών. Αχ αυτό το μωρό…έρχεται εικόνα στο μυαλό μου και με στοιχειώνει…Ο φόβος στα ματάκια του…Να μπορούσα να το σώσω, να το προστάτευα στην αγκαλιά μου. Άραγε έχει νιώσει την αγάπη της οικογένειας;  Ίδια ηλικία με  τον Απολλωνάκο μου, σαν το αγγελούδι μου, που αν τύχει και του πούμε «μη!», κλαίει γοερά γιατί η μαμά του το μάλωσε. Που το μόνο που θέλει, είναι να το αγκαλιάζεις ,το φιλάς και να του λες σ΄αγαπώ. Να του εμπλουτίζεις τον παραμυθένιο του κόσμο με σουπερ ήρωες που νικούν τους κακούς. Και όταν φοβάται ή τρομάζει , τρομάζεις  με το πόσο ανάγκη έχει την αγκαλιά σου. Που, το μόνο που πρέπει να κάνει ένα δίχρονο, είναι να γελάει ευτυχισμένο!

Ένα βρέφος πεταμένο στα σκουπίδια, μία κοπέλα που βιάζονταν από τον ιερέα πατριό της από παιδί, ένα μωρό που βρέθηκε στο νοσοκομείο γιατί το πέταξε στο πάτωμα ο πατέρας του… ένα αγοράκι που το άφηναν νηστικό για τιμωρία….και πόσες ακόμα βιασμένες παιδικές ψυχές που βιώνουν αχόρταγες άρρωστες καταστάσεις…. Ψυχές,  που θα έπρεπε να ζουν  σε παραμύθια , χρώματα και τραγούδια! Σε αγκαλιές και σε φιλιά! Σε νόστιμες μυρωδιές και σε ζαχαρωτά! Τα όνειρα τους να έχουν ουράνια τόξα και όχι εφιάλτες!

Αγάπη. Αυτό θέλουν τα παιδιά. Όση αγάπη μπορείς να βγάλεις. Έτσι θωρακίζεις και ενώνεις με σένα αυτό το κομμάτι του εαυτού σου. Άνευ όρων αγάπη. Αγάπη που δεν πνίγει, αλλά τυλίγει. Αγάπη που δεν περιμένει ευχαριστώ, που δεν περιμένει μπράβο. Και τότε μόνο η αγάπη γυρνάει πίσω, με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, που δεν εκφράζεται με φθηνές κουβέντες. Αγάπη , για να δημιουργήσεις ένα ψυχοσυναισθηματικά υγιές παιδί και κατά συνέπεια έναν ευτυχισμένο και παραγωγικό ενήλικα, με παιδεία και ενσυναίσθηση.

Μακάρι όλα τα παιδάκια του κόσμου να είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα. Μακάρι μόνο να γελούν και να τραγουδούν….να μη πονάει η ψυχούλα τους…..

Σωτηροπούλου Ροδάνθη
Λογοθεραπεύτρια-Ειδική Παιδαγωγός