Η πρώτη ερωτική απογοήτευση του παιδιού μου

Η πρώτη μου ερωτική απογοήτευση ήρθε, όταν ήμουν στη Γ’ Γυμνασίου. Ακόμα τον θυμάμαι: Το όνομά του ήταν Μιχάλης και με χώρισε με μεγάλη ευκολία μια Τρίτη έξω από το Χημείο στο σχόλασμα. Έφυγα τρέχοντας μέχρι, που έφτασα στις κοριτσίστικες τουαλέτες και έκλαιγα δυο ώρες στην αγκαλιά της καλύτερής μου φίλης, της Τζένης. Φόραγε κι ένα ωραίο μπουφανάκι η καημένη θυμάμαι και εγώ της το γέμισα μύξες και δάκρυα.

Μου πήρε πολύ καιρό να ξεπεράσω αυτό το αγόρι. Η βαθιά φωνή του, ο τρόπος, με τον οποίο κρατούσε το χέρι μου και το γεγονός πως πάντα μύριζε αυτό το τέλειο άρωμα, που φορούσε. Όλες αυτές οι σκέψεις με ακολουθούσαν για πολύ καιρό αφότου χωρίσαμε και με έκαναν να ανατριχιάζω.

Τίποτα δεν μπορούσε να θεραπεύσει την πληγωμένη μου καρδιά, που έπασχε από «οξεία αγάπη» για το Μιχάλη. Ούτε ο Κωστής, που μου την έπεφτε σε κάθε ευκαιρία, ούτε η κολλητή μου, η Τζένη, που έλεγε «Μη σκας, θα βρεις άλλον καλύτερο», ούτε η μάνα μου, που με κυνήγαγε μέρα νύχτα με το πιάτο στο χέρι, μπας και φάω καμιά μπουκιά φαί. Κοίτα Μιχάλη μου το χάλι μου!

Το πήρα βαρέως και του το είπα 3 χρόνια αργότερα, που έτυχε να συναντηθούμε έξω από ένα μαγαζί, που είχαμε πάει με τις παρέες μας. Γελάσαμε πολύ εκείνη τη νύχτα. Κυρίως από αμηχανία, λες και υπήρχε λόγος. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε πληγωθεί στη ζωή μας απ’ τον έρωτα, αλλά ακόμα θυμάμαι εκείνον τον πόνο. Πάντα θα θυμάμαι την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Αυτό το συναίσθημα, ότι κάποιος σου ρίχνει μπουνιά στο στομάχι τόσο δυνατά και απότομα.

Λένε ότι ο πόνος της ερωτικής απογοήτευσης είναι ο δεύτερος χειρότερος πόνος, που μπορείς να νιώσεις μετά από τον πόνο ενός αγαπημένου, που πεθαίνει.

Φυσικά και πονάς. Νιώθεις ευάλωτος/η. Το μυαλό σου δεν σταματά να σκέφτεται. Νιώθεις ένοος/η και κατηγορείς τον εαυτό σου για τον χωρισμό. Πλάθεις διάφορα σενάρια και ψάχνεις να βρεις, τί μπορεί να φταίει. Δεν μπορείς να βρεις μια στιγμή ειρήνης. Δεν μπορείς να φας ή να κοιμηθείς. Σκέφτεσαι να πας σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες, για να τον/την φέρεις πίσω. Αυτός/ή, που γέμισε την καρδιά σου, φεύγει και την αφήνει πάλι άδεια. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και ο μοναδικός, που μπορεί να θεραπεύσει τις πληγές σου.

Και δυστυχώς, πολλοί από εμάς περνάμε από αυτή τη διαδικασία όχι μόνο μια, αλλά περισσότερες φορές. Καθώς μεγαλώνουμε και γινόμαστε πιο επιλεκτικοί και ικανοί να δοθούμε περισσότερο – φυσικά, διανοητικά, συναισθηματικά – στο/η σύντροφό μας, ο πόνος εντείνεται. Διαρκεί περισσότερο. Τον νιώθουμε βαθύτερα.

Ποτέ δεν πίστευα, ότι θα πονέσω περισσότερο στη ζωή μου, αλλά έκανα λάθος. Μόλις πριν λίγο καιρό, ένα από τα παιδιά μου πέρασε το ίδιο. Πρώτη φορά για εκείνο, πρώτη φορά και για μένα. Πότε ήταν, που το είχα μωράκι στην αγκαλιά μου και πότε μεγάλωσε και είχε την πρώτη του ερωτική απογοήτευση;

Δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν είσαι.

Θα μπορούσα να πω, ότι ήταν μπερδεμένος, αλλά ως επί το πλείστον, λυπημένος. Οι γονείς ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε τα παιδιά μας λυπημένα ή πληγωμένα, παρόλο που γνωρίζουμε ότι έτσι είναι η ζωή. Αυτή η σκέψη, όμως, δεν το κάνει πιο εύκολο.

Ο γιος μου είχε συναισθήματα, που δεν είχε βιώσει ποτέ πριν. Μου πέρασε από το μυαλό να πάρω τηλέφωνο την «αγαπούλα» του (έτσι την αποκαλούσε) και να την ικετεύσω να τον βοηθήσει, να κάνει κάτι, για να αισθανθεί το παιδάκι μου καλύτερα ή έστω να μοιραστώ τις σκέψεις μου, μαζί της. Φυσικά δεν το έκανα. Κάτι τέτοιο θα χειροτέρευε την κατάσταση και είναι και ανάρμοστο.

Του είπα, ότι όλα όσα αισθανόταν ήταν φυσιολογικά και ότι θα βρει άλλη, όποτε το θελήσει, σε χρόνο μηδέν. Ήταν τόσο νέος, έξυπνος, αστείος και όμορφος και υπήρχαν σίγουρα πολλά γλυκά και έξυπνα κορίτσια να διεκδικήσουν την προσοχή του, μόλις μάθαιναν, ότι είναι και πάλι μόνος.

Αν το καλοσκεφτείς, την ίδια συμβουλή δίνουν όλοι οι γονείς στα παιδιά τους και ξέρουμε, ότι ποτέ δεν βοηθάει, γιατί κανένα από τα άλλα κορίτσια δεν θα είναι σαν «εκείνη». Και ο γιος μου μόνο αυτό ήθελε: εκείνη, τη μία και μοναδική. Να πω, πως δεν τον καταλαβαίνω, θα πω ψέματα. Τα ίδια πέρασα. Ξέρω ακριβώς, πώς αισθάνεται. Είναι αστείο το ότι αυτή η μία, που τον πλήγωσε τόσο, είναι η ίδια, που μπορεί να πάρει τον πόνο του. Οι φίλοι του δεν μπορούν, όσα καλούδια κι αν του δώσεις δεν μπορούν, ούτε εγώ η ίδια, ως μητέρα δεν μπορώ, όπως δεν μπορούσε και η δική μου η μητέρα να με βοηθήσει.

Είναι ένα σκληρό μάθημα ζωής.

Και ενώ τον παρακολουθώ να περιφέρεται άσκοπα μέσα στο σπίτι, να μην μπορεί να φάει, να πιει, να κοιμηθεί και να μην θέλει να μιλήσει γι’ αυτό, ήξερα, τί σκεφτόταν: «Ποτέ δεν θα βρω ξανά τέτοια αγάπη». Αλλά θα βρει. Το ξέρει, το ξέρω, το ξέρουμε. Έχει να συναντήσει πολλά και διαφορετικά είδη αγάπης στη ζωή του και όλα θα καταλάβουν χώρο στην καρδιά και την ψυχή του με διαφορετικούς τρόπους. Έτσι λειτουργεί το μυαλό ενός εφήβου, που δεν μπορεί να καταλάβει, ότι όλα θα φτιάξουν, ότι έχει όλη τη ζωή μπροστά του και ότι κάποτε θα γελάει με όλα αυτά.

Τώρα, στην κατάστασή του, δεν μπορεί να το καταλάβει. Πονάει και ο πόνος δεν τον αφήνει να σκεφτεί καθαρά. Και είναι τρομακτικό να είσαι μητέρα και να βλέπεις το παιδί σου έτσι. Να είσαι ανήμπορη και να πρέπει να περιμένεις να του περάσει. Να του προσφέρεις τον ουρανό με τ’ άστρα, αγκαλιές, φιλιά και πολύ ποιοτικό χρόνο αλλά και πάλι να πρέπει να περιμένεις. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Περίμενα και περίμενα και περίμενα.

Του είπα: «Είμαι εδώ για σένα, σε αγαπάω και όλα κάποτε θα φτιάξουν».

Τώρα είναι πάλι ο παλιός, καλός του εαυτός και είμαι σίγουρη, ότι κατά κάποιο τρόπο είναι πιο δυνατός, σκληρός και έτοιμος για το επόμενο μάθημα ζωής, που τον περιμένει. Και ξέρω, ότι μια μέρα θα μοιραστεί τις εμπειρίες του με τα δικά του παιδιά, όταν θα βιώσουν κι αυτά με τη σειρά τους την πρώτη τους ερωτική απογοήτευση.

Είναι άραγε η πρώτη ερωτική απογοήτευση αυτή, που πονάει πιο πολύ απ’ όλες; Μακάρι να είναι αλήθεια και όλα να γίνουν πιο εύκολα από δω και πέρα για μένα και το παιδί μου πάνω απ’ όλα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ο έρωτας κάποια στιγμή θα πληγώσει τα παιδιά μας, θα πληγωθούν από ανθρώπους που αγαπούν και θα πρέπει να το περάσουν με το δικό τους τρόπο. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Αυτό θα πει ζωή.

Πηγή: scarymommy.com