Η μητέρα μου έκανε σχέση μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Και θύμωσα γι’ αυτό!

Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα το έλεγα αυτό, αλλά η μητέρα μου έχει κάνει μια καινούρια σχέση. Προς το παρόν τον αποκαλεί “φίλο” της.

Είναι περίεργο να βιώνεις πράγματα που νόμιζες ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσεις. Οι γονείς μου ήταν παντρεμένοι για 23 χρόνια. Αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο. Η σχέση τους ήταν σταθερή και ήταν παράδειγμα για εμένα και τα αδέλφια μου. Ο πατέρας μου όμως πέθανε πέρσι το καλοκαίρι και ο θάνατος του άλλαξε ριζικά το πως βλέπω την ζωή. Έχω μιλήσει για την θλίψη μου και έχω γράψει για εκείνη. Αλλά με αυτό μου το άρθρο θέλω να μιλήσω για το μέλλον, για το τι σημαίνει να προχωράς μπροστά μετά από μια τέτοια απώλεια. Αυτή είναι μια διεργασία που ο καθένας βιώνει διαφορετικά. Έχω πλέον μάθει ότι όταν ένας γονιός, νιώσει άνετα (ή αρκετά δυνατός/δυνατή) ώστε να δημιουργήσει μια καινούρια σχέση, τότε ξέρεις ότι είσαι και εσύ έτοιμος/έτοιμη να προχωρήσεις με την ζωή σου. Εγώ είμαι έτοιμη. Και η μητέρα μου φαίνεται να είναι.

Γνώρισε κάποιον. Έναν άντρα που δεν είναι ο πατέρας μου, κάτι που και γνωρίζω και μου έχουν πει και άλλοι αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες. Οι άνθρωποι νιώθουν αυτή την περίεργη ανάγκη να σου το πουν αυτό. Δεν ξέρω γιατί. Έχουν δίκιο. Δεν είναι ο πατέρας μου. Το ξέρω. Η ιδέα ότι η μητέρα μου θα έκανε μια καινούρια σχέση ή ότι ένας νέος άνδρας θα έμπαινε στην ζωή μας, θεωρητικά δεν φαινόταν σαν κάτι άσχημο, αλλά δεν είχα πιστέψει ποτέ ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν πραγματικότητα. Μέχρι που έγινε.

Η ειρωνία είναι ότι μερικούς μήνες πριν, είχα συμβουλεύσει την μητέρα μου πως ν’ απορρίψει έναν άνδρα. Της έλειπε πολύ ο πατέρας μου και πίστευα ότι όλο αυτό ήταν ένας ευχάριστος αντιπερισπασμός. Της μίλησα όπως θα μιλούσα σε μια φίλη μου, κατανοώντας ότι είναι μια όμορφη γυναίκα, όχι τόσο πια μεγάλη σε ηλικία και ότι κάποια στιγμή θα έκανε μια νέα σχέση. Όταν λέω “κάποια στιγμή” εννοούσα…σε πέντε χρόνια ή σε καμιά δεκαετία. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα προγραμματίσεις.

Ήξερα ότι η μητέρα μου κάποια στιγμή θα ένιωθε έτοιμη να ξαναβγεί, να γνωρίσει ξανά κόσμο και ότι δεν θα είχα κανένα έλεγχο πάνω σε αυτό. Όλα αυτά τα κατανοούσα και τουλάχιστον θεωρητικά, τα υποστήριζα. Αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην κατανόηση της θεωρίας και την διαχείριση της πραγματικότητας. Μεγάλη διαφορά.

Όταν η μητέρα μου , μου είπε με πολύ όμορφο τρόπο ότι υπήρχε ένας νέος άνθρωπος στη ζωή της, ξαφνιάστηκα. Θύμωσα και ξέσπασα.

Πιο συγκεκριμένα,  τον Γενάρη, μου είπε ότι “περνούσε χρόνο” με κάποιον. Νομίζω ότι ήταν ένας διακριτικός τρόπος για να μου πει ότι είχε σχέση. Και εγώ περνάω χρόνο με κόσμο αλλά δεν σημαίνει πάντα κάτι, οπότε δεν το πήρα σοβαρά. Αυτό που θα έπρεπε να είχα συνειδητοποιήσει τότε, ήταν ότι οι γονείς μας είναι πολύ μεγαλύτεροι από εμάς. Δεν έχουν την πολυτέλεια του χρόνου που έχουν οι νέοι. To να βγαίνεις με κάποιον, είναι διαφορετικό για άτομα κοντά στα 20 (σαν εμένα) και άτομα στην ηλικία των γονιών μας.  Μία ή δέκα συναντήσεις για εκείνους είναι μάλλον κάτι πιο σοβαρό.

Αυτό δεν το είχα καταλάβει αρχικά. Ένα μήνα αργότερα μου είπε πάλι ότι “περνούσε χρόνο” με εκείνον τον άνδρα. Με ξάφνιασε λίγο. Ήταν πολύ ανοιχτή για το τι συνέβαινε και αναγνώρισε ότι  μπορεί η όλη κατάσταση να ήταν δύσκολη για εμένα. Με σόκαρε λίγο η όλη κατάσταση. Της είπα κάποια άσχημα πράγματα και δεν είμαι περήφανη γι αυτό. Όμως όσο κλισέ και ν’ακουστεί, το να ξέρεις ότι οι γονείς σου σ’ αγαπάνε είναι το κλειδί για να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση. Η αγάπη τους υπερβαίνει τα πάντα και πρέπει να την έχεις πάντα υπόψιν σου.

Η μητέρα μου είναι πολύ συμπονετική. Συνεχώς με ρωτάει τι με απασχολεί. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι θα πουλήσει το σπίτι στο οποίο μεγάλωσα. Όμως συνειδητοποιώ ότι τον τελευταίο καιρό έμενε μόνη της στο σπίτι που μοιράστηκε με τον πατέρα μου για 23 χρόνια. Φυσικό είναι να θέλει συντροφιά.

Επίσης, μπορεί κάτι να φαίνεται προφανές αλλά κάποιες φορές και τα προφανή πρέπει να ειπωθούν. Φυσικά και σ’ αγαπά ο γονιός σου, αλλά καλό είναι να τον βοηθήσεις να σου το θυμίσει. Τα πράγματα που δεν είναι τόσο προφανή είναι επίσης σημαντικά. Το γεγονός ότι η μητέρα μου ήθελε να δημιουργήσει μια καινούρια σχέση, μαρτυρά και τι είδους σχέση είχε με τον πατέρα μου. Ήταν διατεθειμένη να ξαναμπεί στην διαδικασία να βρεί σύντροφο, επειδή είχε καλές αναμνήσεις από τη ζωή της με τον πατέρα μου και αυτό την έκανε να έχει καλή εικόνα για τις σχέσεις. 

Αν είσαι κι εσύ παιδί που ο γονιός του έχει χηρέψει, δεν είναι κακό να θες να ξέρεις πώς πάνε τα προσωπικά του και αν είναι ευτυχισμένος. Κάνε ερωτήσεις. Το να κάνεις ερωτήσεις είναι σημαντικό. Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να συμπεριφερθώ λες και εκείνος ο άντρας δεν υπήρχε. Δεν ήθελα να τον γνωρίσω, να μάθω ποιος ήταν, ποια ήταν η δική του ιστορία. Νόμιζα ότι έτσι τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα. Αλλά έκανα λάθος.

Ο νέος σύντροφος της μητέρας μου, έχασε πέρσι τη γυναίκα του. Και εκείνοι ήταν παντρεμένοι για πολλά χρόνια. Έχει και εκείνος παιδιά και εγγόνια. Εκείνος και η μητέρα μου έχουν πολλά κοινά και αυτό είναι μια παρηγοριά. Αυτό μπορώ να το κατανοήσω δεδομένου ότι και εγώ έχω δημιουργήσει σχέσεις με νόημα και βάθος τον τελευταίο χρόνο με ανθρώπους που έχουν βιώσει την απώλεια των γονιών τους. Μπορεί να φαντάζει περίεργο το να δεθείς με ανθρώπους εξαιτίας ενός τέτοιου γεγονότος- και ίσως και λίγο μακάβριο – αλλά είναι ωραίο να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος που βιώνει κάτι τέτοιο.Γι αυτό μην αφήνεις τον φόβο να σε κρατά πίσω.

Δεν υπάρχει ξεκάθαρος τρόπος με τον οποίο να μπορέσεις να διαχειριστείς την κατάσταση αυτή. Από πολλές απόψεις, οι τελευταίοι 10 μήνες της ζωής μου ήταν σαν ένας ατελείωτος αγώνας. Αλλά ανακάλυψα ότι είναι πιο εύκολο ν’ αντιμετωπίσεις τις κακοτοπιές με ανοιχτή καρδιά. Μην είσαι σκληρός/σκληρή με σένα. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Μίλα με κόσμο. Ψάξε για φίλους που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο ή απλά μπορούν να σε κατανοήσουν. Μίλα στους συγγενείς σου. Τηλεφώνησα στην 90χρονη γιαγιά μου, που έχει επίσης χάσει τον άντρα της (τον πατέρα της μητέρας μου) όταν ήταν σχεδόν, στην ηλικία της μητέρας μου.”Τι θες να κάνει αγάπη μου;” με ρώτησε. “Να κάτσει μέσα στο σπίτι για την υπόλοιπη ζωή της;” Όχι βέβαια! Έπρεπε όμως να το ακούσω αυτό από κάποιον άλλο.

Τα πράγματα σήμερα μεταξύ μας είναι μια χαρά και γνώρισα τον σύντροφό της πρώτη φορά το Πάσχα. Η παρουσία του στην ζωή της μητέρας μου, με κάποιο τρόπο της έφτιαξε την διάθεση και αυτό είναι κάτι πολύ καλό. Κατανοώ γιατί όλο αυτό μου ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ τελικά. Γιατί όταν αφαιρέσεις όλα τ’ άλλα, στον πυρήνα υπάρχει το εξής: η παρουσία του νέου συντρόφου στη ζωή της μητέρας μου, τονίζει το γεγονός ότι ο πατέρας μου δεν είναι πια εδώ. Σαν-άθελά του-να ανοίγει ξανά τη πληγή. Η πληγή θα θεραπευθεί, απλά θα αφήσει μια ουλή.

Αυτός ο άνδρας δεν μοιάζει με τον πατέρα μου.  Και το λέω αυτό με την καλή έννοια. Κανένας δεν θα μπορούσε να είναι σαν τον πατέρα μου. Αλλά για να μπορέσω να το πω αυτό έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με συναισθήματα που δεν είχα ποτέ πριν νιώσει και αυτό ήταν κάτι τρομακτικό. Τέλος όμως καλό, όλα καλά. Και για εμένα και για την μητέρα μου!

Πηγή: http://adequateman.deadspin.com/