Η μεγάλη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στα αδέρφια είναι μόνο υπέροχη

Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας με τα αδέρφια μας, πάνω από 5 χρόνια ο καθένας. Και οι δύο ωστόσο είχαμε πάντα τις καλύτερες σχέσεις και το μεγαλύτερο δέσιμο μαζί τους. Παρά τη διαφορά ηλικίας πάντα ήμασταν πολύ κοντά και πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας. Όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε, ξέραμε ήδη ότι θέλαμε να κάνουμε το ίδιο: να κάνουμε δηλαδή παιδιά με διαφορά ηλικίας.

Σήμερα είμαστε γονείς δύο ζωηρών, αλλά πανέξυπνων αγοριών, που έχουν διαφορά 6 χρόνια μεταξύ τους.

Υπήρχουν φορές που σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν αν κάναμε το σωστό. Είναι δύσκολο να έχεις δυο παιδιά που το ένα είναι 6 και το άλλο είναι 12. Το καθένα έχει τα δικά του ενδιαφέροντα και του αρέσουν διαφορετικά πράγματα και δραστηριότητες σε σχέση με το άλλο. Είναι δύσκολο να τους βρούμε κοινά ενδιαφέροντα, γιατί δεν υπάρχουν (εκτός του να κοπανάνε το ένα το άλλο). Το ένα παιδί βρίσκει είτε βαρετά είτε δύσκολα τα πράγματα που κάνει το άλλο.

Όποιος σου πει ότι τα παιδιά με διαφορά ηλικίας δεν τσακώνονται, μην τον πιστέψεις. Το ξύλο σπίτι μας ήταν και είναι καθημερινό φαινόμενο. Κλωτσιές, σπρωξιές, τρικλοποδιές, μπουνιές, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Πάντα τσακώνονται για κάτι. Συνήθως φταίει ο μεγάλος. Είναι πολύ κτητικός και δεν δίνει κανένα παιχνίδι στο μικρό, που μονίμως παραπονιέται ότι δεν έχει να παίξει.

Όσο όμως μεγαλώνουν και συνηθίζουν την παρουσία του άλλου, τόσο πιο πολύ δένονται και χαλαρώνουν και βλέπω ότι τα οφέλη είναι τελικά περισσότερα από τα μειονεκτήματα:

1. Το μεγάλο παιδί μαθαίνει να φέρεται σαν ένας «μικρός γονιός»

Όσο και να τσινίσει στην αρχή το μεγάλο σου παιδί, θέλοντας και μη μπαίνει στο τριπάκι και βοηθάει με το μικρότερο. Αν τύχει και συμπέσουν στο δημοτικό, θα δεις το μεγάλο να προσέχει το μικρό, να τα βάζει με άλλα παιδιά, που ενδεχομένως να το πειράζουν ή να το κοροϊδεύουν και να το προσέχει στο δρόμο γυρνώντας, κρατώντας το από το χέρι μη το χτυπήσει κανένα αμάξι. Θα δεις το μεγάλο σου παιδί να γίνεται υπερπροστατευτικό, να φέρεται σαν έναν δυνάμει γονέα και θα χαρείς πολύ με το αποτέλεσμα. Γιατί η συμπεριφορά του τώρα δείχνει πολλά για το πώς θα είναι το ίδιο μελλοντικά σαν γονιός. Θα ωριμάσει πιο γρήγορα και θα γίνει το καλό παράδειγμα για το αδελφάκι του.

2. Το μικρό παιδί έχει κάποιον στον οποίο μπορεί να στηριχτεί

Το μικρό έχει πάντα ένα μίνι-δάσκαλο δίπλα του, σοφό και ικανό. Μαθαίνει πλάι του τα πάντα για τη ζωή, καθώς και όλα τα «κόλπα» για να επιβιώσει στον έξω κόσμο, αλλά και όταν θέλει να χειραγωγήσει ή να πείσει τους γονείς του. Με άλλα λόγια, θα έχεις σπίτι σου δυο «κατεργαράκια», συνένοχοι στο έγκλημα, που θα συνεργάζονται άριστα σε κάθε φασαρία ή ζαβολιά και που έτσι όμως και τα πιάσεις, θα ρίχνουν το φταίξιμο ο ένας στον άλλο.

3. Το μεγάλο παιδί παραμένει παιδί όσο μεγάλο κι αν είναι

Αυτό το θυμάμαι και από μένα. Όταν ήμουν 13 εγώ και 7 η μία μου αδερφή, μας είχαν καλέσει σε ένα πάρτι που γινόταν σε παιδότοπο. Υπήρχε όριο ηλικίας, αλλά εγώ ζήλευα και ήθελα να παίξω στα φουσκωτά. Με τα πολλά μπήκα και εγώ μαζί με τα άλλα παιδάκια και είχα περάσει πολύ ωραία. Τα μεγάλα παιδιά είναι και αυτά παιδιά. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Και είναι καλό που μένουν παιδιά αντί να πονηρεύουν και να έχουμε άλλα μετά. Όσο περισσότερο κρατήσει η παιδική τους ηλικία τόσο το καλύτερο. Προς όφελός τους είναι.

4. Το μικρό παιδί μαθαίνει από νωρίς να κάνει δύσκολα πράγματα

Σαν σύνολο είναι καλό που το μικρό σου παιδί έρχεται σε επαφή με τις συνήθειες και τα ενδιαφέροντα ενός μεγαλύτερου παιδιού. Χάρη στο μεγάλο του αδελφό, ο μικρός μου γιος έμαθε από μικρός να παίζει δύσκολα, επιτραπέζια παιχνίδια, να χειρίζεται ηλεκτρονικές συσκευές (τον φωνάζω μικρό χάκερ) και να χρησιμοποιεί λέξεις που τα παιδιά της ηλικίας του δεν ξέρουν καν.

5. Το μεγάλο παιδί ασκεί σε κάποιες περιπτώσεις την ίδια επιρροή με τους γονείς στο μικρό του αδερφό

Είναι δυσάρεστο για ένα γονιό να μην μπορεί να επιβληθεί στα παιδιά του. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να λέει στο μεγάλο μου γιο ότι δεν είναι αυτός γονιός, αλλά εγώ. Έχει πάρει το ρόλο του πολύ στα σοβαρά και κάνει το μικρό ό, τι θέλει με την καλή έννοια τις περισσότερες φορές. Η επιρροή του μεγάλου παιδιού στο μικρό είναι μεγάλη, κάτι που είναι εκπληκτικό.

6. Το μικρό παιδί έχει πάντα κάποιον να στηριχθεί

Το μικρό παιδί έχει ένα σύμμαχο από τη γέννησή του και για όλη του τη ζωή – στο σπίτι, στην παιδική χαρά, στο σχολείο, οπουδήποτε κι αν πάει. Ας τολμήσει κάποιος να πειράξει το μικρό, όσο είναι μαζί του ο μεγάλος. Εκεί να σας έχω.

7. Πάνω που ξεπετάγεται το ένα, έχεις ένα καινούργιο μωρό να ασχοληθείς

Αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους που θέλησα να κάνω παιδιά με διαφορά ηλικίας. Ο πρώτος μου γιος με είχε μόνο δική του για 6 χρόνια. Μετά, όταν ήρθε στη ζωή το δεύτερο παιδί μας, το μεγάλο ήταν ήδη αυτόνομο και δεν με κούραζε καθόλου. Είχε το πρόγραμμά του, το σχολείο του, τις δραστηριότητές του και πιο πολύ με βοηθούσε παρά με επιβάρυνε.

8. Τελικά δεν είναι το “μεγάλο παιδί” και “το μικρό παιδί”. Είναι δυο παντοτινοί φίλοι

Υπήρχαν φορές που πίστευα ότι το χάσμα ανάμεσα στους γιους μου δεν επρόκειτο να γεφυρωθεί ποτέ. Αναρωτιόμουν αν θα αισθανθούν ποτέ σαν κανονικά αδέρφια. Αλλά από τη στιγμή που ο μικρός έγινε 4, όχι μόνο κατάλαβαν ότι είναι αδέρφια, αλλά έφτιαξαν και μια σχέση, που δεν πρόκειται ποτέ να διαλυθεί. Μπορεί να μην το δείχνουν πάντα, αλλά έχουν μια βαθιά και τρυφερή αγάπη ο ένας για τον άλλον. Αυτός ο δεσμός θα κρατήσει για πάντα.