Με τον άντρα μου δεν τα πάμε καλά και η κόρη μου έχει ξεσπάσματα θυμού. Θα μπορούσε να διαχειριστεί το διαζύγιο;

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Γιούλη Μπαλίκου

θα ξεκινήσω από το τελευταίο σας ερώτημα. Η περίπτωση μίας συγκατοίκησης απαλλαγμένης από συναίσθημα και επικοινωνία, θα μπορούσε να είναι λειτουργική σε πρακτικό επίπεδο καθημερινότητας αλλά όχι ουσίας και με πολλά επακόλουθα σε επίπεδο ψυχικής υγείας. Πόσο θεωρείτε επίσης ότι θα μπορέσετε να στηρίξετε αυτή τη κατάσταση και να επιβιώνετε μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο; Είναι θέμα χρόνου να μπει τρίτο άτομο στη ζωή σας. Από τις ηλικίες των παιδιών που αναφέρετε κατανοώ ότι βρίσκεστε σε ένα μεγάλο μεταβατικό στάδιο. Είναι οι ηλικίες επίσης, των οποίων οι ανάγκες δεν αναγνωρίζονται και κατανοούνται εύκολα από τους γονείς. Και αυτό μπορεί να φέρει ένταση στο ζευγάρι αν δεν αντιμετωπιστεί κατάλληλα.

Έχετε προσδιορίσει τι είναι αυτό που κυρίως άλλαξε στην ζωή σας; Τι σας δυσκολεύει, τι σας λείπει ή τι έχετε ανάγκη; Δεν είναι εύκολο το να ξεκινήσει κάποιος συζήτηση (εκτός θεραπευτικού πλαισίου). Είναι πιο εύκολο όμως να ξεκινήσει κάποιος μικροαλλαγές στον ίδιο του τον εαυτό. Τι πιστεύετε ότι θα έγραφε ο σύζυγος σας σε ένα αντίστοιχο μήνυμα που πιθανά θα ήθελε να στείλει στη σελίδα; Τι θα έλεγε για εσάς και τη συμπεριφορά σας απέναντι του κυρίως; Αντί λοιπόν να κάνετε συζήτηση (την οποία από ότι γράφετε την αποφεύγει ο σύζυγος σας) που πιθανά θα καταλήξει στο να αποδίδει ο καθένας ευθύνες στον άλλο αλλά και να μιλάει ο καθένας για τη συμπεριφορά του άλλου, να μιλήσετε για αυτά που εσείς κάνετε αλλά και κυρίως δεν κάνετε πλέον. Να δώσετε έτσι και στον άλλο “περιθώριο” να δει τον εαυτό του μέσα σε αυτό.

Τα παιδιά μέσα σε αυτό το περιβάλλον της “καλυμμένης” έντασης, από ότι υποθέτω από αυτά που γράφετε, απορροφάνε απλά τους κραδασμούς. Το δάγκωμα των χειλιών θα μπορούσε πράγματι να υποκινείται από κάποιου είδους ανησυχία του παιδιού ή απλά να είναι ένας πειραματισμός. Παρακολουθήστε ποιες στιγμές το κάνει και αν συνεχίζει. Τα ξεσπάσματα θυμού δείχνουν μια ανάγκη. Προσπαθήστε να δείτε πίσω από το ξέσπασμα όπως λέτε. Μήπως δεν έχει καλυφθεί κάποια ανάγκη του παιδιού; Μήπως είναι ματαίωση; Ποιες στιγμές και κάτω από ποιες συνθήκες συμβαίνει αυτό; Τι χρόνο αφιερώνετε στο παιδί; Με ποιο τρόπο; Και πως συνυπάρχει με το μικρότερο αδερφάκι;

Τελειώνοντας με το βασικό σας ερώτημα, το κατά πόσο θα μπορεί να διαχειριστεί η κόρη σας ένα πιθανό διαζύγιο, έχει να κάνει αρχικά με το πως εσείς και ο σύζυγός σας θα το διαχειριστείτε αρχικά. Αν αυτή είναι η απόφαση σας ή απλά ένα ενδεχόμενο σε αυτά που σκέφτεστε, θα πρέπει εσείς πρώτα να τα βάλετε σε μία τάξη και να τα “σταθεροποιήσετε”. Θα πρέπει λοιπόν αρχικά να δώσετε “λύση” στα θέματα σας με το σύζυγο και στη συνέχεια να περάσει στο παιδί. Αν εσείς είστε εντάξει και το παιδί θα καταφέρει να το διαχειριστεί καλύτερα. Η ευαισθησία που αναφέρετε, υπάρχει σε όλους μας. Διαφέρει ο τρόπος που την εκφράζουμε. Και τις περισσότερες φορές τους ειδικούς ψυχικής υγείας τους απασχολούν τα άτομα που φαινομενικά δε δείχνουν ευαισθησία.

Για το τρόπο που μιλάμε στο παιδί το Singleparent.gr έχει αναφερθεί αρκετές φορές με αντίστοιχα άρθρα και απαντήσεις. Είναι κάτι όμως που θα δείτε σε δεύτερο χρόνο. Και φυσικά μπορείτε να ζητήσετε τη βοήθεια κάποιου ειδικού από κοντά.

Γιούλη Μπαλίκου
Διδάκτωρ Ψυχολογίας ΕΚΠΑ
Email: psychologiapaidiou@gmail.com
Web: http://psychologiapaidiou.blogspot.gr/