fbpx

Η 6χρονη μαθήτρια μου είναι φορέας του Aids και την έχουν αποκλείσει όλοι. Τι να κάνω;

| 11 Οκτωβρίου 2016
ADVERTISEMENT

Είναι ώρες τώρα που δεν μπορώ να κοιμηθώ, το σκέφτομαι συνέχεια.

Είμαι κι εγώ μονογονέας, με μια δύσκολη ζωή, που ευτυχώς εχω διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορώ το διαζύγιο, τα ανήλικα παιδιά μου, και εξακολουθώ να μένω στην επαρχία, παρότι χώρισα. Και για το καλό των παιδιών, να βλέπουν τον πατέρα τους, αλλά και γιατί εδώ έχω δουλειές να κάνω, συνεπώς να ζήσουμε ανεξάρτητοι με τα παιδιά μου.


ADVERTISEMENT

Πέρασα πολύ δύσκολα μέχρι να βρώ τις ισορροπίες μου, να διαψεύσω το μέρος που μένουμε ότι αξίζω σαν άνθρωπος, σαν μητέρα, σαν διαζευγμένη μητέρα. Κάνω δυο και τρείς δουλειες για να τα βγάλουμε πέρα και πλέον μπορώ να πω, δύο χρόνια μετά το διαζύγιο ότι όλα πάνε καλά στην ζωή μας.

Το μέρος που ζω είναι μικρό, και η επαρχία σκληρή, το γνωρίζω, μεγάλωσα αλλού, δεν είμαι γέννημα θρέμμα αυτού του τόπου, που όσο όμορφος είναι , είναι και τόσο σκληρός παράλληλα. Το πρόβλημα μου όμως, δεν είναι δικό μου, οικογενειακό αυτή τη φορά.

Παραδίδω μαθήματα σε παιδάκια και ενηλίκους, τα πάμε καλά, κάνω αυτό που αγαπώ, παράλληλα με την πρωινή μου δουλειά που φροντίζω μια ηλικιωμένη κυρία, μέχρι εδώ καλά είναι. Εδώ και κάποιες μέρες μου ζήτησε μια κυρία να αναλάβω το παιδάκι της, να το μάθω δηλαδή ζωγραφική όπως μαθαίνω και τα άλλα παιδάκια, δέχτηκα μετά χαράς να το κάνω, το παιδάκι είναι μόνο 6 ετών, ένα γλυκύτατο πλάσμα, ένα αγγελούδι, που το κλειστό μέρος που ζω, το έχει αποκλείσει από δραστηριότητες, από επαφές με άλλα παιδάκια. Από ψιθύρους όταν περνάει στην πλατεία, δεν άντεξα να αρνηθώ, όχι δεν θα αρνούμουν, αν το έκανα θα καταπατούσα τις απόψεις που είχα χρόνια για τον ρατσισμό, κάθε μορφής.


ADVERTISEMENT

Το δέχτηκα λοιπόν κανονικά στην τάξη μας, φτιάξαμε ζωάκια, ζωγραφίσαμε αγγελουδάκια, κάναμε μια χαρά το μάθημα μας. Πρώτη μέρα μάθημα για φέτος, ξέρω ότι αύριο το πρωί θα έχει βουήξει όλο το χωριό  για την μικρή μου μαθήτρια, άλλες ίσως ξεγράψουν τα παιδιά τους, και ναι έχω ανάγκη την δουλειά, αλλά πάνω απ όλα, θέλω να βλέπω την κόρη μου και τον γιό μου και να μην ντρέπομαι. Είμαι περήφανη για μένα, αν και φοβάμαι πολύ το αύριο.

Το κοριτσάκι που σας είπα είναι φορέας του aids,  έχουν γίνει άπειρες φασαρίες στο σχολείο, στον παιδότοπο, στο μπαλέτο, με σκοπό να το απομονώσουν. Πόσο άδικο, πόσο φρικτό, ένα μωρό που δεν ξέρει τίποτα, ένα πλάσμα που κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Το δέχτηκα για μαθήτρια, διάβασα στο ίντερνετ κάθε πληροφορία σχετική, δεν είπα σε κανέναν τίποτα, δεν το διαπόμπευσα, όχι δα. Το αγκάλιασα,του έμαθα να βγάζει σ αυτό το λευκό χαρτί την ψυχούλα του. Ήμουν στην τσίτα βέβαια σήμερα ακόμα κι όταν έβηξε ένα άλλο κοριτσάκι, τρόμαξα, γιατί ακόμα κι ένα απλό κρυολόγημα γι’ αυτό το μωρό μπορεί να αποβεί μοιραίο. Άνοιξα το παράθυρο να μπεί φρέσκος αέρας, είπα στα παιδάκια αν νιώθουν άρρωστα να μην έρχονται στο μάθημα για  να το προστατεύσω. Έπαιρναν την ίδια γόμα γαμώτο, τα ίδια μολύβια, τα ίδια χρώματα.

Φοβάμαι, ντρέπομαι που το λέω αλλά φοβάμαι, και για την υγεία του μωρού, αλλά και για τα άλλα παιδάκια. Την αυριανή πρόγκα δεν τη φοβάμαι τόσο, θα το αντιμετωπίσω, κι είναι τόσο γλυκό μωράκι, τόσο άδικο να το αντιμετωπίζουν έτσι εδώ. Θα ήθελα τις απόψεις σας, διακριτικά πάντα να μην πληγωθεί καμιά ψυχούλα προς θεού.

Το μωρό αυτό, το μεγαλώνουν οι παππούδες του, η μαμά του από όσο ξέρω ήταν στη φυλακή ειχε και η ίδια aids.  Έχω χρόνια να την δω,  δεν ξέρω τι κάνει, αν ζεί, πως ζεί. Ειλικρινά δεν ξέρω, θυμάμαι ότι ήταν τοξικομανής, δεν ξέρω περισσότερα. Οι παππούδες, είναι γλυκύτατοι άνθρωποι, αγράμματοι αλλά κάνουν τόσα πολλά για αυτό το μωρό. Έχουν κάνει τις κινήσεις που πρέπει φαντάζομαι για να ενταχθεί κανονικά το παιδί στο σχολείο, πάει πρώτη δημοτικού φέτος. Επίσης πηγαίνει μπαλέτο, καράτε και σε παιδοψυχολόγο. Κάνουν ότι μπορούν οι άνθρωποι, και απ’ όσο ξέρω το παιδί κάνει θεραπεία με φάρμακα εφ’ όρου ζωής.

Γαμώτο το λυπάμαι, και ντρέπομαι που το λυπάμαι, γιατί δεν είναι αξιολύπητο, είναι ένα περήφανο πλάσμα παράδειγμα για όλους μας. Δεν ξέρω αν μπορώ να ζητήσω εγω κάτι για αυτό το πλάσμα, δεν έχει άλλο παιδάκι εδώ φορέα του aids. Δεν θέλω να ανακατευτώ, απλά θα ήθελα συμβουλές πως να το διαχειριστώ όσο καλύτερα γίνεται. Η κόρη μου, μου έδωσε ένα μεγάλο φιλάκι και μου είπε ότι είναι περήφανη για μένα, ο γιός μου με πήρε αγκαλιά.

Με πονάει το χωριό, όσο κι αν το αγαπώ με πονάει. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Γιούλη Μπαλίκου

Οι φόβοι και το άγχος σας είναι απόλυτα δικαιολογημένα, πόσο μάλιστα όταν αφορούν κάτι για το οποίο η πληροφόρηση είναι συγκεχυμένη. Ο φόβος είναι θεμιτός και πολλές φορές μας προστατεύει από δυσάρεστες καταστάσεις. Αρκεί η αιτία που τον προκαλεί να έχει πραγματική υπόσταση διαφορετικά ο φόβος γίνεται φοβία και η ζωή μας καθόλου λειτουργική στην καθημερινότητα της.

Ο δικός σας φόβος ωστόσο κατανοώ ότι έχει δύο διαστάσεις, η μία αφορά την ίδια την αρρώστια και η άλλη την άποψη και τις ενέργειες της μικρής κοινωνίας που ζείτε. Αναφορικά με το πρώτο, όπως μας γράφετε ήδη, έχετε ψάξει πληροφορίες και θα σας συνιστούσα να αναζητήσετε περισσότερες ακόμη. Το μόνο που θα σας πω εδώ είναι ότι έχω συνυπάρξει, στο πλαίσιο έρευνας, με οροθετικά άτομα, έχω περάσει τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους φόβους με εσάς, που ξεπεράστηκαν με την πάροδο του χρόνου, γνωρίζοντας περισσότερα και ζώντας περισσότερα.

Αναφορικά με τη δεύτερη συνιστώσα του φόβου σας, που αφορά στην κοινωνία, από αυτά που μας γράφετε κατανοώ ότι μπορείτε να τα καταφέρετε. Έχετε ήδη επιτύχει αρκετά. Έχετε από ότι καταλαβαίνω τη στήριξη των παιδιών σας και μπορείτε να αντιμετωπίσετε το ζήτημα. Δεν μπορώ ωστόσο να σας πω ότι δε θα φύγουν από το μάθημα σας παιδιά όπως γράφετε. Αλλά είναι δική σας απόφαση να σκεφτείτε ποιο θα μπορέσετε να ξεπεράσετε και να διαχειριστείτε καλύτερα, μια πιθανή απώλεια σε οικονομικά ή τη μη αποδοχή του οροθετικού παιδιού στο μάθημα σας;

Αν αποφασίσετε να συνεχίσετε, θα σας πρότεινα να συνεχίσετε να κάνετε τη δουλειά σας όπως πολύ ωραία μας περιγράφετε, χωρίς ωστόσο να “υιοθετήσετε” το μικρό κορίτσι. Ούτε είναι ο ρόλος σας αυτός ούτε πιθανά να μπορείτε να επωμιστείτε όλο αυτό το βάρος. Οι άνθρωποι που το μεγαλώνουν και ο παιδοψυχολόγος που το παρακολουθεί είναι αυτοί που έχουν -αν θέλετε- το βάρος στη παρούσα στιγμή. Άλλωστε στο συγκεκριμένο παιδί, η μεγαλύτερη βοήθεια αυτή τη στιγμή θα ήταν απλά να το αντιμετωπίζουν όπως όλα τα άλλα παιδιά.

Αν θέλετε να μειώσετε λίγο και το άγχος των γονιών των υπολοίπων παιδιών απλά ενημερώστε τους για τις πληροφορίες που θα βρείτε. Καμιά φορά είναι προτιμότερο, περιμένοντας μια “μπόρα”, στην προκειμένη την αντίδραση των υπολοίπων γονέων, να την προλαμβάνουμε εμείς. Καλέστε τους γονείς και ενημερώστε. Η σιωπή λειτουργεί αρνητικά τις περισσότερες φορές.

Τέλος, αν αποφασίσετε να μη δεχτείτε το παιδί στο μάθημα, να έχετε αν θέλετε σιγουρευτεί ότι είναι δική σας απόφαση και όχι της μικρής κοινωνίας που ζείτε και μπορείτε επίσης να ανταποκριθείτε και στα συναισθήματα που αυτή σας η απόφαση θα σας φέρει. Από τα λόγια σας κατανοώ ότι θα υπάρξει δυσκολία σε σας.

Με εκτίμηση,

Γιούλη Μπαλίκου
Υποψήφια Διδάκτωρ Ψυχολογίας ΕΚΠΑ
Email: psychologiapaidiou@gmail.com
Web: http://psychologiapaidiou.blogspot.gr/

Μπορείς κι εσύ να υποβάλλεις το ερώτημά σου, στους ειδικούς του Singleparent.gr εδώ ενώ καλό είναι προηγουμένως να ρίξεις μια ματιά στο νέο μας ευρετήριο εδώ, γιατί υπάρχει πιθανότητα να έχει ήδη απαντηθεί!

*Εμείς ως Singleparent.gr έχουμε προσφερθεί να βοηθήσουμε το παιδάκι σε οτιδήποτε χρειαστεί και για ό,τι νεότερο θα σας ενημερώνουμε. Θεωρούμε δε, ότι ίσως βοηθούσε μια συγκέντρωση γονέων στους οποίους να μιλήσει ένας σοβαρός επιστήμονας και να τους να εξηγήσει πώς κολλάει το Aids διότι οι ντόπιοι, έχουν περισσότερες πιθανότητες να κολλήσουν από τους τουρίστες, όταν κάνουν έρωτα χωρίς προφύλαξη, παρά από αυτό το παιδί!

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ