Γράμμα στη κόρη μου που ζει χωρίς πατέρα

Σαν χτες μου φαίνεται, που καθόμουν στο δωμάτιο του μαιευτηρίου και κοίταζα τα δυο σου ματάκια για πρώτη φορά. Όλοι οι επισκέπτες είχαν πάει σπίτι τους (καιρός ήταν) και υπήρχε ησυχία. Ξαφνικά μείναμε μόνες, οι δυο μας. Μητέρα και κόρη. Κοιτάζοντας το γλυκό, μικρό σου προσωπάκι, η συνειδητοποίηση ότι έγινα μητέρα με συγκίνησε. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ την ένταση της αγάπης, που ένιωθα για σένα.

Σε αγάπησα. Ήταν μια αγάπη, που δεν είχα αισθανθεί ποτέ πριν. Μια αγάπη, που δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι υπήρχε. Ήθελα να σε προστατέψω από ό, τι μπορούσε να σε βλάψει, επειδή ήσουν τόσο τέλεια. Τέλεια και εκπληκτική.

Ήξερα, απλά και μόνο κοιτάζοντάς σε ότι επρόκειτο να μεγαλώσεις και να κάνεις σπουδαία πράγματα, διότι παρόλο που μόλις τώρα σε γνώρισα, ήξερα ήδη πόσο θαυμάσια ήσουν.

Αλλά έχοντας ένα παιδί, που είναι τόσο εκπληκτικό και υπέροχο, ήταν μεγάλη πίεση για μια νέα μαμά, όπως εγώ. Είχα ένα εκατομμύριο φόβους μήπως αποτύχω και δύο μόνο υποσχέσεις να σου δώσω: θα σε αγαπώ για πάντα και δεν θα σε αφήσω ποτέ. Οτιδήποτε άλλο στη μέση, θα έπρεπε να το ανακαλύψουμε μαζί.

Και για πολύ καιρό, το κάναμε. Ήρθες σπίτι, άρχισες να μεγαλώνεις και μεγάλωσα κι εγώ μαζί σου με το δικό μου τρόπο. Δεν ήξερα πώς να είμαι μάνα, αλλά μαζί τα καταφέραμε. Κάθε βράδυ ερχόμουν στο δωμάτιο σου μετά από μια μέρα γεμάτη εμπειρίες και μαθήματα ζωής και σου ψιθύριζα στο αυτί το μόνο πράγμα, που ήξερα ότι είναι αλήθεια: “Είσαι εκπληκτική. Είσαι πολύτιμη. Είσαι έξυπνη και όμορφη. Μην αφήσεις κανέναν ποτέ να σου πει το αντίθετο και να μην ξεχάσεις πόσο πολύ σε αγαπώ”.

Εννοούσα την κάθε λέξη.

Αλλά τότε ο μπαμπάς σου σε άφησε και κάτι άλλαξε μέσα σου.

Το κοριτσάκι που γνώριζα, που αγαπούσα και που μεγάλωνε τόσο όμορφα, έχασε τη λάμψη του. Χαμένη και εσύ και εγώ στη θλίψη, για πρώτη φορά σε είδα να αναρωτιέσαι αν ήσουν τελικά τόσο ξεχωριστή, όσο πίστευα ότι είσαι.

Είσαι. Αλλά δεν μπορούσες να το δεις. Κάτι κακό συνέβη, αλλά δεν είχε καμία σχέση με σένα. Ο μπαμπάς σου σε άφησε, γιατί είχε προβλήματα. Ήσουν ένα ευχάριστο διάλειμμα, μια στιγμή ανάσας στη ζωή ενός ανθρώπου, που δεν ήταν ευτυχισμένος και είχε σοβαρά προβλήματα να διαχειριστεί και αυτό δεν είχε καμία απολύτως σχέση με σένα. Με σκοτώνει, γιατί ξέρω ότι πρόκειται να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου αμφισβητώντας την επιλογή του και αμφιβάλλοντας ακόμα και για τις απαντήσεις, που σου δίνω. Αλλά στο ξαναλέω, δεν ήταν δικό σου το λάθος.

Δεν είχε καμία σχέση με σένα, αλλά με εκείνον. Δεν θα σε είχε αφήσει ποτέ, αν μπορούσε να δει πέρα ​​από τα θέματά του. Είσαι σαν τον ήλιο. Υπάρχει κάποιος λόγος, που ολόκληρος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του. Μας κρατά ζωντανούς. Χρειαζόμαστε τον ήλιο, όπως εγώ χρειάζομαι εσένα! Αλλά μερικές φορές υπάρχουν πράγματα, που θολώνουν ακόμα και τον ήλιο. Η ζωή μπερδεύεται, σκοτεινιάζει, ανοίγουμε τις κουρτίνες, αλλά το φως δεν μπαίνει. Σκοτεινιάζει ο κόσμος μας, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και αρχίζουμε να χάνουμε τον εαυτό μας στα σύννεφα της ζωής μας. Δεν μπορούμε να δούμε τον ήλιο και νιώθουμε ότι πεθαίνουμε. Όχι επειδή ο ήλιος δεν είναι ζωοδότρια δύναμη, αλλά επειδή δεν μπορούμε να δούμε το φως του.

Ο πατέρας σου δεν έφυγε επειδή δεν σε αγαπούσε, αλλά επειδή το μυαλό του ήταν γεμάτο σύννεφα. Τόσα πολλά σύννεφα, που δεν μπορούσε πλέον να δει τον ήλιο. Δεν έφυγε επειδή δεν ήθελε να σε βλέπει. Έφυγε επειδή δεν μπορούσε να σε δει.

Δεν έφυγε για να ζήσει, έφυγε επειδή πέθαινε.

Είχε πάρα πολλά προβλήματα, που δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με εσένα και ποτέ δεν πρόκειται να έχουν σχέση με σένα. Ως γονέας, απέτυχε. Απέτυχε, γιατί σε απογοήτευσε.

Σε παρακολουθώ από τότε, που έφυγε. Ψάχνεις σε κάθε άνθρωπο, που συναντάς κάποιο στοιχείο, ελπίζοντας να δεις μέσα του το μπαμπά σου και αυτό με τρομάζει. Με τρομάζει περισσότερο από όλους τους φόβους που ένιωσα, όταν σε πρωτοαντίκρισα μωράκι στο μαιευτήριο. Ξέρω ότι είναι ένα πρόβλημα, που δεν μπορώ να διορθώσω.

Δεν μπορώ να τον φέρω πίσω. Αν και δεν έχω όλες τις απαντήσεις και δεν ξέρω ακριβώς τί να κάνω, όταν κοιτάω στα μάτια σου, βλέπω το ίδιο κοριτσάκι, που κρατούσα στα χέρια μου πριν από χρόνια και εξακολουθώ να κρατάω τη διπλή υπόσχεση, που σου είχα δώσει πριν από χρόνια: Σ ‘αγαπώ και δεν θα σε αφήσω ποτέ.

Μαζί θα το ξεπεράσουμε. Μείνε μαζί μου ακόμα και όταν αισθάνεσαι σαν να χάνεσαι και θα σε βοηθήσω να δεις το φως, που μερικές φορές χάνεις από τα μάτια σου. Κοιμήσου μαζί μου τη νύχτα και άσε με να σε ξυπνήσω το πρωί. Μαζί θα τα φτιάξουμε όλα.

Θα σε μάθω πώς να ξεχωρίζεις τους σωστούς ανθρώπους, που σε αγαπούν και μαζί θα μάθουμε πώς να βγάζουμε από τις ζωές μας τους λάθος.

Αξίζει πολλά περισσότερα απ΄όσα έκανε ο πατέρας σου για σένα και αν πρέπει να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου να στο αποδεικνύω, τότε θα το κάνω, γιατί σου υποσχέθηκα ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ και δεν θα το κάνω.

Έτσι μαθαίνεις να αγαπάς τους ανθρώπους, που μπορείς να εμπιστευτείς.

Σε παρακαλώ, πίστεψέ με όταν σου λέω ότι αξίζεις περισσότερο απ’ όσο ήδη γνωρίζεις. Οι άνθρωποι, που αξίζουν να σε αγαπούν, είναι οι άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν να δεις την αξία σου.

Αξίζεις πολλά. Είμαι εδώ και βλέπω τη λάμψη σου. Υπάρχει λόγος, που ολόκληρος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και υπάρχει λόγος, που όλη μου η ζωή μου περιστρέφεται γύρω σου.

Είσαι εκπληκτική. Είσαι πολύτιμη. Είσαι έξυπνη και όμορφη. Μην αφήσεις κανέναν να σου πει το αντίθετο και να μην το ξεχάσεις ποτέ, επειδή σ’ αγαπώ.

Πάντα και για πάντα.

Πηγή: babble.com