Πώς ένα σκυλάκι βοήθησε μια οικογένεια να ξεπεράσει το πένθος της

Θα ήθελα να σας αφηγηθώ την ιστορία του Τσάρλι και πώς έγινε μέλος της οικογένειάς μας.

Ο γιος μου, ο Γιώργος μου, περνούσε πολύ δύσκολα χωρίς το μπαμπά του. Όχι μόνο είχε χάσει τον άνθρωπο που θαύμαζε περισσότερο στον κόσμο, αλλά βρέθηκε ξαφνικά σε ένα σπίτι γεμάτο κορίτσια. Πριν πεθάνει ο πατέρας του, συχνά αναφερόμουν στους δυο τους ως “τα αγόρια μου”.

“Πού είναι τα αγόρια μου;”, φώναζα καθώς έμπαινα σπίτι. Οι δυο τους είτε έπαιζαν κάποιο παιχνίδι στο PS είτε έβλεπαν κάτι στην τηλεόραση από αυτά που εμείς οι γυναίκες προσπερνάμε. Ήταν ο τρόπος μου να εκφράσω το θαυμασμό μου στον άνθρωπο που αγαπούσα και στο αγόρι που κάποια μέρα θα γινόταν εξίσου υπέροχος σαν το μπαμπά του. Και οι δυο τους είχαν μοναδική θέση στην καρδιά μου.

Το κενό που άφησε στην καρδούλα του Γιώργου ο θάνατος του μπαμπά του ήταν ακόμη μεγαλύτερο από το δικό μας. Τα κορίτσια λίγο πολύ είχαμε η μία την άλλη. Εκείνος δεν είχε κανέναν. Ένιωσε ξαφνικά μόνος. Με ποιον θα έβλεπε τώρα τηλεόραση; Με ποιον θα έπαιζε PS; Ποιος θα του μάθαινε να οδηγάει, να χρησιμοποιεί τα εργαλεία και πώς να προσεγγίσει μια κοπέλα – όλα τα πράγματα που κάνουν τα αγόρια με τους μπαμπάδες τους; Αν και μπορώ να τον βοηθήσω σε πολλά, δεν είναι το ίδιο. Πιο πιθανό είναι να κάνω ζημιά λόγω του άγχους μου παρά να τον βοηθήσω. Θα ήταν χειρότερο γι’ αυτόν να προσπαθώ να γεμίσω το κενό του. Οι μητέρες από τη φύση τους δεν είναι τόσο cool όσο οι μπαμπάδες.

Ο παιδοψυχολόγος που επισκέφτηκα μου πρότεινε να βρω έναν οικογενειακό φίλο ή έναν έμπιστο γείτονα για να περνάει λίγο χρόνο μαζί του μία φορά το μήνα κάνοντας “αντρικά πράγματα”. Έχουμε εξαιρετικούς άντρες φίλους, αλλά δεν μπορούσα να τους ζητήσω κάτι τέτοιο. Είχαν τις δικές τους οικογένειες και βαρύ πρόγραμμα.

Αγωνίστηκα να βρω μια λύση, αλλά τελικά τα κατάφερα. Χρειαζόταν έναν πιστό φίλο. Ένα φίλο που θα μπορούσε να εμπιστευτεί και να μοιράζεται μαζί του τα συναισθήματά του. Ένα σύντροφο, που θα αγαπούσε άνευ όρων. Χρειαζόταν ένα σκυλάκι!

Είχαμε ήδη ένα, αλλά ήταν θηλυκό και αγαπούσε μόνο τα κορίτσια της οικογένειας. Πιο πολύ φερόταν σα γάτα παρά σα σκύλος. Δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό μου για το Γιώργο. Θέλω να πω, τη λατρεύουμε, αλλά δεν ήταν ακριβώς αυτό, που αναζητούσα εκείνη την εποχή. Ήταν κορίτσι και κολλημένη με τις κόρες μου.
Έκανα μια αναζήτηση στο ίντερνετ  για σκύλους θεραπείας. Ίσως υπήρχε κάποιο πρόγραμμα για παιδιά που πενθούν ή ίσως ένα πρόγραμμα για παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής. Ή και τα δύο. Παρόλο που δεν βρήκα κάτι τέτοιο, διάβασα κάτι άλλο που ήταν ό, τι έπρεπε για την περίπτωσή μου.

Διάβασα πώς ένας καλά εκπαιδευμένος σκύλος μπορούσε πραγματικά να βοηθήσει το γιο μου. Η ευθύνη απέναντι στο σκυλάκι του και η συντροφικότητα δεν θα τον βοηθούσαν μόνο συναισθηματικά, αλλά θα είχε ένα κίνητρο να αγωνιστεί. Έτσι, ξεκίνησα την αναζήτηση. Ποια ράτσα, τί μέγεθος, τί ηλικία…Μίλησα με τον κτηνίατρό μας και μου έλυσε όλες τις απορίες.

Παρόλα αυτά ανησυχούσα. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, μια ζωή ανησυχώ εγώ για όλα. Ανησυχούσα για το οικονομικό. Θα μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε με δύο σκυλάκια στο σπίτι; Ανησυχούσα και για το χρόνο και τη φροντίδα που χρειάζεται. Μάζεμα, ξεμάζεμα, τροφή, γιατροί, έκτακτα έξοδα για εξετάσεις αν αρρωστήσει και πολλά άλλα.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά επί εβδομάδες. Μια μέρα δεν άντεξα και έβαλα τα κλάματα. Ήταν μια σχετικά εύκολη απόφαση και ο λόγος χαζός για να βάλω τα κλάματα. Αλλά μου φαινόταν βουνό. Ήμουν μόνη μου και δεν είχα κανένα να με συμβουλέψει. Είχα πάρει και άλλες αποφάσεις χωρίς τον άντρα μου, αναγκαστικά, αλλά αυτή με ξεπερνούσε για κάποιο λόγο. Ήθελα απεγνωσμένα να μιλήσω μαζί του για αυτό το θέμα, να μου πει τη γνώμη του και να με βοηθήσει να κάνω τη σωστή επιλογή! Δεν ήθελα το βάρος όλων των αποφάσεων να πέσει αποκλειστικά στους ώμους μου.

Υπήρξαν δύο γεγονότα, τα οποία με έκαναν να το πάρω απόφαση και να φέρω τον Τσάρλι στην οικογένειά μας. Πρώτον, την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο, που πήγα εγώ στον αγιασμό το γιο μου, είδαμε ένα μπαμπά να μαθαίνει στο γιο του οδήγηση. Ήταν και οι δυο τους χαρούμενοι, έβλεπες το ενθουσιασμό στα μάτια τους. Γελούσαν και το διασκέδαζαν. Έριξα μια κλεφτή ματιά στο γιο μου και τον είδα να τους κοιτάζει προσηλωμένος. Ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Εκείνη την ώρα αν μου κάρφωνες ένα μαχαίρι στην καρδιά, λιγότερο θα πονούσα. Με κοίταξε με μάτια γεμάτα δάκρυα και μου είπε: «Μου λείπει πολύ».

Το δεύτερο, που συνέβη καμιά βδομάδα αργότερα είναι ότι με πήραν τηλέφωνο από το σχολείο να περάσω όταν θα έχω χρόνο γιατί έχουν να μου πουν κάποια πράγματα. Μου είπαν ότι το παιδί είναι συνεχώς μόνο του, θλιμμένο, δεν κάνει παρέα με τα άλλα παιδιά και προτιμά την «απομόνωση», δηλαδή σημεία στα οποία δεν υπάρχουν άλλα παιδιά στα διαλείμματα. Έπρεπε ΑΜΕΣΑ να κάνω κάτι.

Για αρχή τον πήρα εκείνη την ημέρα από το σχολείο και πήγαμε μια μεγάλη βόλτα. “Ήρθε ένας γνωστός ποδοσφαιριστής στο σχολείο σήμερα να μας μιλήσει για τη συμπεριφορά του σωστού φιλάθλου και τους βανδαλισμούς στα γήπεδα. Θυμήθηκα το μπαμπά και άρχισα να κλαίω”, είπε πάλι κλαίγοντας. Δεύτερη μαχαιριά.

“Μου λείπει πολύ ο μπαμπάς. Πάρα πολύ!”

Ακύρωσα εκείνη τη μέρα ό, τι είχα να κάνω. Ήθελα να είμαι μαζί του. Ήθελα να ξέρει ότι τον αγαπώ και τίποτα άλλο. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ένοχη που δεν δουλεύω, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές είμαι πολύ ευγνώμων που μπορώ και αφιερώνω το χρόνο μου στα παιδιά μου όταν με χρειάζονται. Αυτή είναι η πραγματική μου “δουλειά” και είναι πιο σημαντική.

Έτσι, έχοντας όλα αυτά κατά νου, πήρα την τελική απόφαση και πήρα ένα σκυλάκι στο Γιώργο. Δεν το αγόρασα, αλλά το υιοθέτησα από φιλοζωική οργάνωση. Ήταν ένα κουταβάκι ξανθό, πανέμορφο, το οποίο είχε περάσει δύσκολα στη σύντομη ζωούλα του, καθώς η μαμά του είχε πυροβοληθεί θανάσιμα μπροστά στα μικρά της και εκείνα, 4 στο σύνολο σώθηκαν χάρη σε έναν φιλόζωο άντρα, που εκείνη την ώρα πέρναγε από το σημείο και είδε από μακριά το περιστατικό. Πήρε και τα 4 μωρά σπίτι του και έβαλε αγγελία ότι δίδονται για υιοθεσία. Εξάλλου οι ψυχές δεν αγοράζονται γι’ αυτό και προτίμησα να μην αγοράσω. Αν μπορεί κανείς να σώσει ένα τέτοιο σκυλάκι, κάνει μεγάλο καλό στην ψυχή του, στην ψυχή που υιοθετεί και στην κοινωνία γενικότερα. Ήταν ένα υγιέστατο κουτάβι 3 κιλών γεμάτο ταμπεραμέντο που από την πρώτη στιγμή απέδειξε πόσο μεγάλο καλό είχε έρθει να μας κάνει.
Κόλλησε με το γιο μου αμέσως. Λες και ο Τσάρλι οσφρίστηκε τον πόνο του και θέλησε να τον βοηθήσει. Εξήγησα στα άλλα μου παιδιά ότι όλοι θα το αγαπάμε και θα το φροντίζουμε, αλλά το σκυλάκι είναι του Γιώργου. Εκείνος θα διαλέξει το όνομα και εκείνος θα το αναλάβει σε όλα του.

Τη στιγμή που ο Γιώργος πρωτοσυναντήθηκε με τον Τσάρλι, έβαλε τα κλάματα. “Γιατί κλαις; Τί τρέχει;”, τον ρώτησα.

Έφερε το κουτάβι στο λαιμό του και το πρόσωπό του χάθηκε στην απαλή του γούνα.

“Κλαίω απ’ τη χαρά μου”, είπε.

Τη στιγμή που μπήκε το κουτάβι σπίτι, κατάλαβα πόσο σωστή ήταν η απόφασή μου. Όχι μόνο για το Γιώργο, αλλά και για όλη μας την οικογένεια. Το λατρεύουμε.
Όταν αισθάνεσαι μοναξιά και θλίψη, βοηθά πολύ να «επενδύσεις» την αγάπη σου σε κάποιον άλλο. Η φροντίδα του θα σε γεμίσει αγάπη και χαρά. Σπίτι μου πλέον μόνο χαμόγελα βλέπω από τότε που ο Τσάρλι μπήκε στις ζωές μας. Επιτέλους, ξαναμπαίνω σπίτι και φωνάζω “Που είναι τα αγόρια μου;!”.

Πηγή: scarymommy.com