Είμαστε όλοι “κακοί” γονείς, δεν χρειάζεται να ανησυχείς

Η ενός έτους κόρη μου ξεκίνησε να περπατάει πριν από 2 μήνες. Της άρεσε τα πρώτα 5 λεπτά αλλά το βαρέθηκε γρήγορα. Της αρέσει να προσπαθεί να τρέξει και να φωνάζει ταυτόχρονα. Μόλις πέσει κλαίει και πρέπει μονίμως να είμαι εκεί να την πιάσω μόλις χάσει την ισορροπία της. Τις προάλλες περπατούσε δίπλα μου όταν έπεσε κάτω στο πεζοδρόμιο, έγδαρε το γόνατο της και χτύπησε στο μέτωπο. Όταν είναι ενός έτους ξέρεις γιατί κλαίει. Κλαίει όταν είναι κουρασμένη, κλαίει όταν θέλει την προσοχή μου και όταν πονά.

Θα μπορούσα να είχα εμποδίσει την πτώση της, θα μπορούσα να την είχα κρατήσει. Ίσως να μην βγαίναμε και καθόλου. Θα μπορούσα να κρατάω το χέρι της σε κάθε βήμα και δεν θα είχε χτυπήσει. Αλλά με αυτό τον τρόπο δεν θα μπορούσε να απολαύσει τον κόσμο όπως θα έπρεπε. Οι μελανιές και τα χτυπήματα συμβαίνουν, είτε προσέξεις είτε όχι.

Οι άνθρωποι τείνουν να περιφρονούν όσους γονείς δεν κρατάνε το χέρι του παιδιού τους και υποθέτουν ότι με αυτό τον τρόπο, προκάλεσαν τον τραυματισμό ή το θάνατο του. Υπάρχουν γονείς που ήδη μισούν τον εαυτό τους περισσότερο από οποιονδήποτε τους κατηγορήσει. Είναι πλέον ποινικό κολάσιμο να μην έχεις μάτια στην πλάτη ή να αφαιρεθείς έστω και για 5 λεπτά. Που βρήκες το θράσος και έκανες παιδί αν δεν είσαι υπεύθυνο άτομο;

Οι φόβοι μας μπορεί να μας κάνουν παράλογους. Ξεχνάμε ότι κοιτάμε το τηλέφωνο μας αντί να κοιτάμε συνέχεια το παιδί μας. Αλλά δεν θα συμβεί τίποτα κακό σε εμάς γιατί αγαπάμε το παιδί μας. Αυτό που χρειάζεται να ομολογήσουμε χωρίς να μας κατακρίνει η κοινωνία είναι ότι:

Όλοι τα πάμε χάλια σαν γονείς.

Δεν είσαι πάντοτε προσεκτικός/ή με τα παιδιά σου.

Ανοίγεις την τηλεόραση και αφαιρείσαι.

Τα μαθαίνεις να μιλάνε μόνο μία γλώσσα.

Τα στέλνεις σε πάρα πολλές δραστηριότητες.

Τα πιέζεις πάρα πολύ.

Είναι πολύ εύκολο να καταδικάσεις να να γελοιοποιήσεις έναν άλλο γονιό, όταν έχεις την πολυτέλεια να είσαι ο μόνος κριτής σου.

Πηγή : http://www.scarymommy.com/