Εφηβεία και τιμωρία: Όχι δεν ζητάω από την κόρη μου να πάει στο δωμάτιό της. Εφαρμόζω άλλη μέθοδο!

Ποτέ δεν έχω βάλει τιμωρία τα παιδιά μου. ΠΟΤΕ. Τους έχω βάλει τις φωνές, τα έχω απειλήσει, αλλά τιμωρίες δεν βάζω. Αν εκνευριστώ, θα σηκωθώ και θα φύγω (όχι απ’ το σπίτι, απ’ το δωμάτιο) ή δεν θα τους δώσω καμία σημασία όταν μου ζητήσουν κάτι. Αλλά να τα αφήσω νηστικά π.χ. ή να τους κόψω την τηλεόραση, αυτά δεν τα κάνω.

Το σκέφτηκα πολλές φορές να τους πάρω τα αγαπημένα τους πράγματα και να τα δώσω σε άλλα παιδιά που θα τα εκτιμήσουν περισσότερο ή να τα κλειδώσω στα δωμάτιά τους και να μην τα αφήσω να βγουν έξω. Ίσως δεν έχω τα κότσια. Ίσως θέλω τα παιδιά μου να με αγαπάνε και να μη με φοβούνται ή ίσως δεν μου αρέσουν οι φωνές και οι καυγάδες. Δεν έχει σημασία πραγματικά. Το θέμα είναι, δεν τιμωρώ τα παιδιά μου.

Ούτε εμένα με έβαλαν ποτέ τιμωρία οι δικοί μου. Ήμουν το τρίτο παιδί στην οικογένεια και πάντα πίστευα ότι η λέξη τιμωρία είχε τελειώσει για τη μαμά μου. Είχε βάλει τιμωρία τους 2 μεγαλύτερους αδερφούς μου τόσες πολλές φορές που βαριόταν από ένα σημείο και μετά. Γενικά ήμουν ήσυχο παιδί, δεν έκανα και τίποτα ιδιαίτερο για να μπω τιμωρία.

Τα παιδιά μου κάνουν ώρες ώρες κάποια πράγματα επίτηδες μάλλον για να μου σπάσουν τα νεύρα. Τους έχω πει ένα εκατομμύριο φορές ότι όταν βγάζουμε τα ρούχα και τα εσώρουχά μας, τα βγάζουμε ίσια και όχι ανάποδα κουβάρι. Βάζουν στο πλυντήριο ό, τι χρώμα τους έρθει χωρίς να κοιτάνε αν είναι μέσα μαύρα, άσπρα ή χρωματιστά. Οι κάλτσες τους μια ζωή πεταμένες εδώ κι εκεί. Στο δωμάτιό τους πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα. Η έφηβη κόρη μου εκεί που μου κάνει παρέα στην κουζίνα και μιλάμε χαλαρά, εκεί τα παίρνει στο κρανίο και φεύγει επειδή είδε ότι είχαν τελειώσει οι μπάρες δημητριακών που τρώει. Είναι τρελό όλο αυτό και εξαντλητικό. Αλλά κι έτσι ακόμα, δεν τα τιμωρώ ποτέ.

Τί θα κερδίσω αν δεν τα αφήσω να βγουν έξω βόλτα με τους φίλους τους; Τί θα πετύχω αν τους πάρω τα κινητά; Αν του πάρω τα καλώδια από το Xbox θα μάθει ο γιος μου να βγάζει τα ρούχα του από την καλή και όχι από την ανάποδη; Αν τα κλειδώσω στα δωμάτιά τους θα μετανιώσουν και εντελώς μαγικά από δω και πέρα θα κόψουν τις κακές τους συνήθειες;

Προτιμώ να τα βάλω κάτω και να τους μιλήσω, να βρω το λόγο που συμπεριφέρονται έτσι και να δω αν υπάρχει κάποιος τρόπος να το βελτιώσουμε. Μερικές φορές έχουν δίκιο. Προχτές πήγα σούπερ μάρκετ και ξέχασα να πάρω τις μπάρες της κόρης μου. Μερικές φορές όμως δεν έχουν. Και πρέπει να το καταλάβουν με το καλό και όχι με το άγριο.

Το ξύλο και η τιμωρία δεν είναι λύση. Μόνο περισσότερα προβλήματα θα φέρουν. Μούτρα, γκρίνια, έλλειψη εμπιστοσύνης. Είναι μεγάλα παιδιά και μπορούν να καταλάβουν. Αλλά και μικρά που ήτανε πάλι η τιμωρία δεν ήταν στο πρόγραμμα.

Η τιμωρία είναι μια προσωρινή λύση σε ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Τα προβλήματα απαιτούν συζήτηση και συμβιβασμό για να επιλυθούν. Στη δουλειά μου έτσι και κάνω ένα λάθος, δεν θα με κάνει νταντά το αφεντικό μου και θα με στείλει τιμωρία εσώκλειστη στο γραφείο μου για να σκεφτώ το λάθος μου ούτε θα μου πάρει το laptop για να μάθω άλλη φορά να είμαι πιο προσεκτική.

Δεν είμαι αφελής. Ξέρω ότι η συζήτηση πολλές φορές δεν αρκεί, ούτε λύνονται τα προβλήματα εν μία νυκτί. Από το να τους στερήσω, όμως, κάτι που αγαπάνε, προτιμώ να τους μιλήσω. Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας θα καταλάβουν.

Όταν κάτι πάει στραβά, το αντιμετωπίζουμε, ζητάμε την κατανόηση του άλλου, ψάχνουμε ιδέες και λύσεις, παλεύουμε να το διορθώσουμε και πάνω απ’ όλα; Αγάπη και ειρήνη. Αν ούτε αυτό δεν πιάσει, βούτα τα απ’ το μαλλί και ρίξε κανα δυο σφαλιάρες (εννοείται πως αστειεύομαι).

Έχει να κάνει με το πώς το βλέπει ο κάθε γονιός. Όλα είναι θέμα αντίληψης, υπομονής και νοοτροπίας. Τώρα, πήγαινε στο δωμάτιό σου και σκέψου το.

Πηγή: scarymommy.com