Δεν είναι όλοι οι έφηβοι επαναστάτες και κ@λόπαιδα όπως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε

Σε μια οικογενειακή μας έξοδο για σινεμά και παγωτό, έβγαλα αυθόρμητα το κινητό μου και στηθήκαμε και οι τέσσερις για μία selfie. Σύμφωνα με τη μόδα της εποχής, ο έφηβος μου γιος μου χαμογέλασε έχοντας σηκωμένο τον αντίχειρά του (σα να λέει μπράβο, όλα καλά). Αργότερα εκείνο το βράδυ, έβγαλα και μία δεύτερη φωτογραφία εκείνου και της αδερφής του, καθώς απολαμβάναμε το παγωτό μας μετά την ταινία. Είχε το χέρι του χαλαρά γύρω από τους ώμους της αδερφής του και χαμογελούσε, ενώ καταβρόχθιζε ένα τεράστιο χωνάκι παγωτό. Πόσταρα και τις δύο φωτογραφίες στο Facebook και έπεσα για ύπνο.

Το επόμενο πρωί, διάβασα το σχόλιο μιας φίλης μου, που έλεγε: “Είναι ο πιο ευτυχισμένος έφηβος του κόσμου ή είναι ιδέα μου;”. Γέλασα δυνατά, γιατί συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή, ότι ο γιος μου όντως έμοιαζε με τον πιο ευτυχισμένο έφηβο στη γη.

Στην πραγματικότητα, είναι!

Δεν είναι κάθε έφηβος φασαριόζος και αναίσθητος, ούτε χτυπά με δύναμη τις πόρτες μετά από καυγά, ούτε φέρονται όλοι, όπως μας έχει κάνει η τηλεόραση να πιστεύουμε. Με λίγα λόγια, δεν είναι όλοι οι έφηβοι κ@λόπαιδα. Αλήθεια.

Οι περισσότεροι φίλοι μου, που μεγαλώνουν παιδιά στην εφηβεία θα συμφωνούσαν με μένα, ότι όχι μόνο οι έφηβοι είναι στην πραγματικότητα πολύ διασκεδαστικοί, αλλά ότι η ανατροφή τους μόνο κόλαση δεν είναι. Είναι πολύ πιο εύκολη και ευχάριστη από οποιαδήποτε άλλη ασχολία.

Και όσον αφορά στις προειδοποιήσεις και τις ιστορίες φρίκης, που κάποιοι συνήθιζαν να μου λένε σχετικά με τους εφήβους, τολμώ να πω, ότι δεν πίστευα ποτέ, ότι θα μου αρέσει τόσο να ζω μαζί τους.

Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, οι φίλοι με μεγαλύτερα παιδιά με προειδοποιούσαν, για τα εφηβικά χρόνια, που έπονται. Μου έλεγαν: «Οπλίσου με θάρρος. Έχουν να πέσουν τσακωμοί για αυτοκίνητα, εξόδους, ραντεβού και κοπέλες. Ειδικά, όταν αρχίσουν να βγαίνουν νύχτα, θα σε φάει η βεράντα». Τίποτα από αυτά δεν συνέβη στην περίπτωσή μου. Ήταν μεγάλη μου χαρά να ανακαλύψω, πώς το μεγάλωμα έφηβων παιδιών μόνο ευχαρίστηση μπορούσε να φέρει.

Τα εφηβικά χρόνια είναι σίγουρα γεμάτα δράμα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι έφηβοι προσπαθούν να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους σιγά-σιγά και ξέρουν μέχρι που τους παίρνει να φτάσουν. Προφανώς, όταν λέω, ότι απολαμβάνω την καθημερινότητα με τα έφηβα παιδιά μου, δεν εννοώ και κάθε μέρα, όλη μέρα. Υπάρχουν στιγμές, που με φτάνουν στα όριά μου. Γενικά, πάντως, η γενικότερη αντιμετώπισή τους από την κοινωνία σήμερα δεν είναι αυτή, που τους αξίζει.

Είναι άδικο να χαρακτηρίζεις τους εφήβους τεμπέληδες ή αλήτες όταν, στην πραγματικότητα, είναι δυναμικοί και πανέξυπνοι. Είναι ενημερωμένοι για όλα και ενδιαφέρονται πραγματικά για τον κόσμο. Δεν είναι μόνο ξενύχτια, φωνές, νεύρα και δράματα. Είναι εργατικοί, ευσυνείδητοι και υπεύθυνοι. Το μεγαλύτερο μέρος, τουλάχιστον.

Όπως οι ενήλικες, έτσι και οι έφηβοι μπορούν να γίνουν και λίγο καθαρματάκια καμιά φορά, αλλά γενικά, μπορώ να πω, ότι είναι χαρά Θεού.

Οι έφηβοι δεν είναι μόνο βιντεοπαιχνίδια και ίντερνετ όλη μέρα. Αγαπούν τους φίλους τους, βγαίνουν έξω και όταν πηγαίνω με το αμάξι τα παιδιά μου και τους φίλους τους σε κάποιο πάρτι ή εξωσχολική δραστηριότητα, θαυμάζω τα ενδιαφέροντά τους και τις διαφορετικές τους απόψεις. Η δε αίσθηση του χιούμορ, που έχουν; Απίστευτη. Με κάνουν να πέφτω κάτω από τα γέλια.

Οι έφηβοι είναι ανοιχτόμυαλοι και ειλικρινείς, δίκαιοι και πεισματάρηδες.

Όσο περισσότερο συναναστρέφομαι με εφήβους, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ, πόσο ενημερωμένοι και μέσα στα πράγματα είναι. Κατά τη διάρκεια των εκλογών, παρακολουθούσα το πώς ο γιος μου και οι φίλοι του συζητούσαν για τους πολιτικούς υποψηφίους και πόσο καλά τεκμηριωμένα επιχειρήματα είχαν, για να αντικρούσουν ο ένας τη γνώμη του άλλου. Συμμετείχαν σε εικονικές εκλογές και υπερασπίζονταν τις πεποιθήσεις τους με ένα πάθος, που μου θύμισε τον εαυτό μου, όταν ήμουν στην ηλικία τους.

Και ήταν καταπληκτικό.

Πριν ο γιος μου φτάσει στην εφηβεία, υπέθετα, ότι η ζωή μου θα ήταν μια διαρκής μάχη. Στην πραγματικότητα, καθώς ο γιος μου πλησίαζε τα 13, προετοιμαζόμουν για το αναπόφευκτο, για το τί θα τραβούσα, μόλις έμπαινε στην εφηβεία. Αλλά τα 13α γενέθλιά του ήρθαν, πέρασαν και εγώ τον έβλεπα να μεγαλώνει και να ωριμάζει συναισθηματικά και ο φόβος, ότι το παιδί μου θα γίνει άλλος ένας κλασσικός έφηβος, έφυγε.

Και ξέρεις, το πιο δύσκολο κομμάτι δεν είναι το αν είναι κ@λόπαιδο ή όχι. Είναι όταν συνειδητοποιείς, ότι ο χρόνος μαζί του τελειώνει. Τα χρόνια θα περάσουν, θα μεγαλώσει, θα μπει στο πανεπιστήμιο, θα παντρευτεί (ή και όχι) θα κάνει οικογένεια και εσύ θα μείνεις πίσω με τις αναμνήσεις και θα κλαις, που δεν μπόρεσες να τον κρατήσεις λίγο ακόμα κοντά σου.