Εάν ο γιος μου θέλει αμάξι, να το αγοράσει μόνος του!

Ο μεγάλος μου γιος έγινε 17 αυτήν την εβδομάδα, πράγμα, που σημαίνει, ότι πλησιάζει όλο και περισσότερο προς την ενηλικίωση. Ανυπομονεί να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Θέλει να περάσει σε πανεπιστήμιο μακριά από δω, για να μείνει μόνος και να κάνει ό, τι θέλει χωρίς τους περιορισμούς των γονιών του, να έχει το αμάξι του και να πηγαίνει, όπου θέλει και να βγαίνει κάθε μέρα και με άλλη.

Προσπαθώ, όσο μπορώ, να πατάει στην πραγματικότητα. Θέλω να «πετάξει» χωρίς να πέσει και να χτυπήσει. Θέλω, όταν μεγαλώσει να θυμάται τα εφηβικά του χρόνια με αγάπη και να χαίρεται, που οι γονείς του, του έδωσαν καλή ανατροφή και μαθήματα ζωής.

Ο πατέρας του και εγώ δεν είμαστε το στυλ των γονέων «ό, τι θέλεις θα το έχεις», πιθανώς επειδή δεν μεγαλώσαμε ούτε εμείς έτσι. Είμαστε πιο πολύ «ό, τι χρειάζεσαι θα το έχεις». Θέλουμε να τον υποστηρίξουμε, αλλά θέλουμε και να μάθει την αξία της σκληρής δουλειάς και να εκτιμά, όσα έχει.

Του χρόνου, θα ξεκινήσει μαθήματα οδήγησης. Έχω να ρίξω πολύ κλάμα, βλέποντας πως το βλαστάρι μου μεγάλωσε και οδηγεί. Μου έχει τάξει, ότι θα είμαι η πρώτη, που θα πάει βόλτα, μόλις μάθει να οδηγά. Πάντα θα υπάρχει, όμως, και το άγχος μαζί με τη χαρά. Άγχος, μήπως πιει, άγχος, μήπως τρακάρει, άγχος, μήπως τον τρακάρουν.

Κάποια στιγμή, θα πάρει το δικό του αυτοκίνητο. Θέλω να πάρει το δικό του αυτοκίνητο. Είμαι ενθουσιασμένη, αλλά και αγχωμένη γι’ αυτό.

Το αυτοκίνητό του, όμως, θα πρέπει να το πάρει, όταν μπορέσει με τα δικά του λεφτά.

Ούτε κακιά είμαι, ούτε τσιγκούνα, ούτε θέλω να του καταστρέψω τη ζωή. Είμαι εδώ, για να δίνω στα παιδιά μου τα πάντα. Πρέπει, όμως, να ξέρει τις ευθύνες και τα έξοδα του να έχεις αμάξι, τα σέρβις του, τα ΚΤΕΟ, τις βενζίνες. Πιστεύω, ότι είναι σημαντική στιγμή της ζωής τους και θέλω να εκτιμούν μερικά πράγματα από τώρα και όχι όταν μεγαλώσουν. Αν αυτό σημαίνει να είμαι κάπως πιο αυστηρή, ας είναι έτσι.

Δεν νομίζω, ότι θα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη του να έχεις αυτοκίνητο και πόση σκληρή δουλειά χρειάζεται για να μπορέσει να το συντηρήσει, αν δεν το αγοράσει ο ίδιος. Θα το εκτιμήσει περισσότερο, αν έχει «τσούξει» η τσεπούλα του. Έχει μια part-time δουλίτσα, που αγαπά πολύ και ήδη ξέρει την αξία της αποταμίευσης. Του είπα, ότι του έχω εμπιστοσύνη και ότι αν ήθελε το δικό του αυτοκίνητο, θα είναι σε θέση κάποια στιγμή να το αποκτήσει, είμαι σίγουρη.

Επίσης, έχω τρία παιδιά. Δεν έχω την πολυτέλεια να αγοράσω και στα τρία αυτοκίνητο. Όπως εκείνος, έτσι και ο αδελφός και η αδελφή του θα πρέπει να πληρώσουν, για να αποκτήσουν το δικό τους αμάξι κάποτε.

Φυσικά, πριν προβεί σε οποιαδήποτε αγορά, θα σιγουρευτώ, ότι το αμάξι, που διάλεξε είναι αξιόπιστο και ασφαλές. Η ασφάλειά του είναι πάνω απ’ όλα, αλλά μπορεί να βρει κάτι καλό και σωστό στην τιμή, που θέλει. Έτσι έγινε και με μένα, τα αδέρφια μου, τους φίλους μου, έτσι θα γίνει και με τα παιδιά μου. Ήταν ένα πολύτιμο μάθημα ζωής για όλους μας, και όταν θέλαμε ένα πιο καινούργιο, μουράτο αμάξι, ξέραμε ήδη, ότι έπρεπε να δουλέξουμε σκληρά, για να το αποκτήσουμε.

Εάν μπορεί ο ίδιος να αγοράσει το αυτοκίνητο, τότε δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να πληρώνω τις ασφάλειες και τη βενζίνη του (θα χρειαστεί να πηγαινοφέρνει τα αδέρφια του, οπότε λίγη βοήθεια από μένα επιβάλλεται). Θέλω να επικεντρωθεί στο σχολείο και στις δραστηριότητές του, χωρίς να αισθάνεται, ότι πρέπει να δουλεύει συνέχεια, αν θέλει να μπορεί να κυκλοφορεί το αμάξι του, γι’ αυτό πιστεύω, ότι αυτή η συμφωνία είναι δίκαιη. Ξέρω, ότι θα το φροντίσει καλύτερα, εάν βγαίνουν τα χρήματα από την τσέπη του κάθε μήνα. Είμαι επίσης αισιόδοξη, ότι δεν θα τρέχει και δεν θα είναι απρόσεκτος, για να μην χρειαστεί να πληρώνει περαιτέρω.

Αν θέλει λοιπόν να γίνει «Ιππότης της Ασφάλτου», πρέπει να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη. Σε ένα άρθρο, που διάβασα πρόσφατα, έλεγε, ότι οφείλουμε να παρέχουμε στα παιδιά μας φαγητό, ένδυση και υπόδυση, υγειονομική περίθαλψη και ένα σπίτι, αλλά αν θέλουν ακριβά ρούχα και αυτοκίνητα θα πρέπει να πληρώσουν τα ίδια, για να τα αποκτήσουν.

Πηγή: scarymommy.com