10 γονείς εξομολογούνται τί είπαν στα παιδιά τους για τον θάνατο αγαπημένου προσώπου

Από το καθημερινό κυνήγι να πλύνουν τα δόντια τους το πρωί μέχρι να τα βάλεις για ύπνο το βράδυ, η γονεϊκότητα είναι δύσκολη κατάσταση και το ζεις στην πράξη. Ακόμα πιο δύσκολο, όμως, είναι όταν πρέπει να εξηγήσεις στο παιδί σου το θάνατο ενός μέλους της οικογένειας. Ο θάνατος είναι αρκετά τρομακτικός από μόνος του και διαλύει έναν ενήλικα πόσο μάλλον ένα παιδάκι. Είναι κάτι που δεν θέλουμε να σκεφτούμε για κανέναν. Όσο όμως και να θέλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, πρέπει να ξέρουν.

Οι αντιδράσεις των παιδιών ποικίλουν. Άλλα καταλαβαίνουν επακριβώς τι συμβαίνει, άλλα μερικώς έως καθόλου. Άλλα τα ενδιαφέρει να κάτσουν να ακούσουν ό, τι έχεις να τους πεις, άλλα όχι. Υπάρχει επίσης μια πιθανότητα να επηρεαστούν και να ασχολούνται με το γεγονός αυτός για μέρες, εβδομάδες ή και μήνες (εξαρτάται φυσικά και σε τί κατάσταση βλέπουν και εσένα).

Γι’ αυτό ζητήσαμε  από άλλες μητέρες να μοιραστούν μαζί μας τις εμπειρίες τους για το πώς μετέφεραν και εξήγησαν κάποιο θάνατο στα παιδιά τους. Μόνο η μία από την άλλη μπορούμε μα μάθουμε πώς να διαχειριζόμαστε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης…

• «Είχαμε αρκετούς θανάτους στην οικογένειά μας τα τελευταία χρόνια. Η κόρη μου ήταν μόλις 5 ετών, όταν χάσαμε την αδερφή μου και θεία της μόλις στα 24 της. Της εξηγήσαμε ότι ήταν άρρωστη και τώρα είναι άγγελος στον ουρανό. Πρόσφατα γέννησα ένα αγοράκι, αλλά δεν επέζησε. Αυτό κι αν ήταν δύσκολο να της το εξηγήσουμε. Της είπαμε με απλά λόγια τί συνέβη, πόσο ο καθένας μας αγαπούσε το μωρό και πώς ήταν εντάξει να νιώθει λυπημένη. Έχουν περάσει 4 μήνες και εξακολουθεί να αναφέρει το μωρό συχνά, αλλά πιο συχνά μου λέει ότι θέλει να της κάνω ένα νέο αδερφάκι».
• “Η πιο απλή εξήγηση που μπορούσα να δώσω ήταν ότι ο Θεός μας έφτιαξε έτσι ώστε κάποτε να πρέπει η ψυχή μας να αφήσει το σώμα μας και να ταξιδέψει μακριά”.

• “Φοβάμαι ότι ήταν πολύ μικρή για να καταλάβει τί ακριβώς είχε συμβεί. Το να εξηγήσω σε ένα τρίχρονο ότι δεν θα ξαναδεί το μπαμπά του επειδή έφυγε από τη ζωή, φάνταζε αδύνατο. Της το περιέγραψα σαν ένα «μακρινό και όμορφο ταξιδάκι». Μόνο όταν μεγάλωσε αρκετά συνειδητοποίησε πλήρως τον αντίκτυπο που είχε ο θάνατος του μπαμπά της πάνω της”.

• “Τα παιδιά μου μεγάλωσαν με τη γιαγιά τους μιας και εγώ εργαζόμουν και μόνο εκείνη μπορούσε να τα κρατάει. Τη χάσαμε όταν τα παιδιά ήταν 3 και 5 ετών. Τους είχα εξηγήσει πριν η γιαγιά τους πεθάνει ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν και ότι έτσι θα γίνει με όλους μας. Μετά πάνε στον ουρανό και περνάνε καταπληκτικά και τους αρέσει πολύ. Όλοι θα κλάψουμε, όλοι θα στεναχωρηθούμε, αλλά πρέπει να είμαστε λογικοί και να σκεφτόμαστε ότι όσο και να μας λείπουν, είναι καλά εκεί που είναι. Όταν πήραμε το μεγάλο μας γιο στην κηδεία, αντί να κλάψει, μας έβαλε τα «γυαλιά» πηγαίνοντας σε όποιον έκλαιγε και λέγοντάς του «Η γιαγιά είναι ευτυχισμένη εκεί που είναι. Να γελάμε πρέπει όχι να κλαίμε»”.
• “Ο 6χρονος μου έχασε παππού, γιαγιά, θεία και δύο κατοικίδια μέσα σε 14 μήνες. Του εξήγησα ότι δεν πρέπει να στεναχωριέται γιατί θα τους δούμε ξανά μια μέρα. Τους μελετάει συχνά και ακόμα κλαίει κι ας έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος”.

• “Δυστυχώς χάσαμε τη μητέρα μου ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι, κάτι που οδήγησε σε πολλά, πολλά ερωτήματα από τους 7χρονους μου, σε δύσκολες συζητήσεις και κλάματα. Στο καπάκι χάσαμε και την πεθερά μου, η οποία πάλευε χρόνια με τον καρκίνο. Τα παιδιά από το δεύτερο θάνατο και έπειτα, φοβούνται και δεν κοιμούνται τα βράδια, μήπως πεθάνουμε μέσα στον ύπνο μας. Η ώρα του ύπνου έχει γίνει κανονικό μαρτύριο, αλλά με τη βοήθεια ενός καλού παιδοψυχολόγου είμαστε σε καλό δρόμο”.

• “Ο παππούς μας πέθανε όταν τα αγόρια μου ήταν 1 και 3 ετών. Είπαμε στα παιδιά ότι το σώμα μας είναι σαν μία μηχανή: Δουλεύει ασταμάτητα όλα αυτά τα χρόνια μέχρι που κάποια στιγμή σκουριάζει και φθείρεται και δεν αντέχει να δουλέψει άλλο. Είναι επίσης πιθανό να έχουμε κάποιο ατύχημα ή να αρρωστήσουμε και να πεθάνουμε σε οποιαδήποτε ηλικία. Είναι εντάξει να νιώθουμε λυπημένοι και να έχουμε ένα μεγάλο κενό στην καρδούλα μας, αλλά θα τους έχουμε για πάντα στο μυαλό και την ψυχή μας”.
• “Είχαμε μερικούς απανωτούς θανάτους στην οικογένεια τα τελευταία 2 χρόνια, αλλά πιστεύω ότι το «δούλεψα» σωστά όσον αφορά στα παιδιά μου. Τους εξήγησα ότι ο θάνατος, όπως και η γέννηση, είναι μέρος της ζωής και άλλοτε συμβαίνει νωρίς, άλλοτε αργά. Όταν κάποιος πεθάνει, χάνεται το σώμα του, αλλά το πνεύμα του συνεχίζει να υπάρχει και το κουβαλάμε παντού μέσα μας”.
• «Προσπαθώντας να εξηγήσω το θάνατο του πατέρα μου στα παιδιά μου, κατάλαβα ότι ήταν μια συζήτηση που δεν μπορούσα με τίποτα να ανοίξω όσες προσπάθειες και αν έκανα. Άφησα τη γυναίκα μου, που έχει τον τρόπο της να κάνει την αρχή. Μόλις η είδηση ανακοινώθηκε, καθίσαμε όλοι μαζί και μιλήσαμε για το τί σημαίνει θάνατος. Ήμασταν αρκετά ανοιχτοί και δεν τους κρύψαμε τίποτα, παρόλο που η ιδέα του θανάτου εξακολουθεί να μας φοβίζει και τους δύο. Δεν είμαστε ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, αλλά είπαμε για τον παράδεισο, ότι υπάρχει γαλήνη και ηρεμία εκεί, ότι μπορούμε να κρατάμε ζωντανούς τους αγαπημένους μας ανθρώπους στις καρδιές και στις αναμνήσεις μας και καταστήσαμε σαφές ότι είμαστε εκεί, όποτε τα παιδιά μας θέλουν να μας μιλήσουν. Όλοι αγαπούσαμε πολύ το μπαμπά μου και μας λείπει αφάνταστα».
• “Ήρθε τις προάλλες η θεία μου να μας επισκεφτεί και η 6χρονη κόρη μου τη ρώτησε πού ήταν ο άντρας της (που είχε πεθάνει εδώ και 2 χρόνια). Όταν η θεία μου έφυγε, κάναμε μια μεγάλη κουβέντα με το παιδί. Της είπαμε ότι το σύμπαν αποτελείται από ανθρώπους, που αποτελούνται από μικροσκοπικά άτομα (πολύ στη βιολογία και τη χημεία το έριξα, το ξέρω, αλλά αυτό σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή). Όταν κάποιος πεθαίνει, τα άτομα αυτά χρησιμοποιούνται για να φτιαχτούν νέα πράγματα, έτσι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και χάθηκαν, δεν χάθηκαν. Εξακολουθούν να υπάρχουν αλλά σε άλλη μορφή. Μιλήσαμε επίσης για το ότι όταν σκεφτόμαστε τους ανθρώπους που αγαπήσαμε, είναι σαν να είναι εδώ μαζί μας, ζωντανοί. Αυτό το τελευταίο μου δίνει και εμένα δύναμη να συνεχίσω”.

Πηγή: romper.com