fbpx

Όλα περνούν

| 21 Ιουλίου 2017
ADVERTISEMENT

Κυριακή πρωί: Ξυπνάω με τη φαεινή ιδέα να πάω για μπάνιο οπότε 09.30 το πρωί φορτώνω τον μικρό στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Μπαίνοντας στην Αττική οδό πληρώνουμε για μόλις ένα χιλιόμετρο απόσταση αφού, εξαιτίας της ίδιας φαεινής ιδέας που είχε μαζί μου και το υπόλοιπο Αττικής, μέχρι εκεί μπορούσες να οδηγήσεις.

Κυριακή πρωί προς μεσημεράκι: Επιτέλους φτάνουμε στην παραλία, μόνο που δεν βρίσκουμε να παρκάρουμε. Αποφασίζω να κάνουμε μια στάση στο περίπτερο να πάρουμε νερό και να περιμένουμε μήπως αδειάσει καμιά θέση. Η τύχη μας, ανοίγει ακριβώς τη στιγμή που ο μικρός με το που βγαίνει απ’ το αυτοκίνητο, πέφτει και σκίζει το γόνατό του. Δεν έχω μαζί μου τίποτα, ούτε καν σάλιο δεν έχω από τη ζέστη, και ψάχνω για φαρμακείο. Εννοείται ότι δεν βρίσκω και ο Γιώργος κλαίει και στηθοδέρνεται λες και του έκοψαν το πόδι. Ευτυχώς η κυρία που έχει το περίπτερο, έχει μαζί της, το επουλωτικό σπρέι Sofargen και ρίχνει στο γόνατο του μικρού. Με το που κάνει φςςςς πάνω στη πληγή, ο μικρός ανοίγει το στόμα έτοιμος να φωνάξει αλλά συνειδητοποιεί ότι δεν πονάει καθόλου (είστε όμως οι άντρες βρε παιδί μου, φοβερά πλάσματα. Ένα γόνατο σκίζετε και κάνετε λες και σας στέλνουν στο απόσπασμα!).


ADVERTISEMENT

Κυριακή ντάλα καταμεσήμερο: Τελικά δεν βρίσκουμε να παρκάρουμε, η παραλία είναι τίγκα και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, μήπως βρούμε άλλη. Καταλήγουμε σε έναν κολπίσκο λίγο πιο κάτω, που ενώ από μακριά φαινόταν σούπερ, πλησιάζοντας διαπιστώσαμε ότι αυτά που εξ αποστάσεως έμοιαζαν με μεταξωτή κορδέλα, στην πραγματικότητα ήταν φύκι δηλαδή μπουκάλια, κουτάκια, χαρτιά, γόπες, πίσσα και πούπουλα. Η πληγή του Γιώργου δεν τον πονάει καθόλου, ενώ απ’ ότι μου είπε η κυρία που του το έβαλε, βοηθάει το τραύμα να παραμείνει στεγνό και κυρίως να μην μολυνθεί. Εδώ που τα λέμε βέβαια, περισσότερες πιθανότητες είχαμε να μολυνθούμε από τη συγκεκριμένη θάλασσα παρά από το τραύμα.

sofargen1

Κυριακή απόγευμα: Έχοντας εγκαταλείψει και τη δεύτερη παραλία, βρίσκουμε τυχαία μια τρίτη λίγο παρακάτω. Σταματάμε με το αυτοκίνητο, αγοράζουμε καφέδες, κρακεράκια και νερό και επιτέλους στρώνουμε τη πραμάτεια μας. Ο Γιώργος ορμάει στη θάλασσα (το μισό τραύμα έχει ήδη επουλωθεί) κι εγώ κάθομαι κάτω και τσιμπάω τα κρακεράκια του. Κάποια στιγμή βλέπω κάτι μαύρο στο χέρι μου και διαπιστώνω ότι μαζί με τα κρακεράκια τρώω και μυρμηγκάκια που έχουν εισβάλλει στο σακουλάκι και αισθάνομαι survivor. Πίνω λίγο καφέ να πάει κάτω το πατέ-μυρμήγκι και μπαίνω στο ίντερνετ να δω ποιο φαρμακείο εφημερεύει για να αγοράσω ένα επουλωτικό σπρέι Sofargen και να βάλω στον Γιώργο το βράδυ πρίν κοιμηθεί.


ADVERTISEMENT

Κυριακή βράδυ: Ο μικρός από τη ταλαιπωρία, τον ήλιο και τη ζέστη έχει ξεραθεί κι εγώ ψάχνω φαρμακείο. Παίρνω ένα Sofargen για ώρα ανάγκης, που θα μου λύσει τα χέρια γιατί δεν θα κουβαλάω ένα σωρό τσουμπλέκια, όπως τραυμαπλάστ, βαμβάκια και ιώδια αλλά θα σώσει και τη τσέπη μου, αφού βγαίνει σε μεγάλο μέγεθος και δεν τελειώνει γρήγορα. Βγαίνουμε απ’ το αυτοκίνητο και ο μικρός βρίσκεται σε βαθύ ύπνο. Τον παίρνω αγκαλιά, με το ένα χέρι κρατάω το παιδί και με το άλλο τη τσάντα θαλάσσης. Ανεβαίνω σιγά σιγά τις σκάλες που οδηγούν στο σπίτι μας, τον βάζω στο κρεβάτι και παρατηρώ το τραύμα του. Του ρίχνω λίγο Sofargen ακόμη και τον χαζεύω που κοιμάται.

Όλα περνούν.


*Το παραπάνω άρθρο, αποτελεί κομμάτι της συνεργασίας μας, με την Winmedica, για το επουλωτικό σπρέι Sofargen. Στο Singleparent.gr, διαλέγουμε τις εταιρίες που συνεργαζόμαστε με σεβασμό στην εμπιστοσύνη σας, και χρησιμοποιούμε τη φωνή μας, μόνο για πράγματα που μας αρέσουν και θεωρούμε ότι έχουν κάτι να σας προσφέρουν.

Σύνταξη-Επιμέλεια κειμένου: Κυριακή Χαριτάκη
©Singleparent.gr copyright | All rights reserved

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ