fbpx

Κεφτεδάκια με σημαιάκια, μπουκάλα και New Kids on the Block: Τα παιδικά πάρτι των 80’s- θυμάστε;

| 16 Ιουλίου 2019
ADVERTISEMENT

Υπήρξε κάποτε μία εποχή που ήμασταν κι εμείς παιδιά και τα πάρτυ που κάναμε για τα γενέθλια μας δεν είχαν καμία σχέση με τα σημερινά. Δεν γνωρίζαμε τί θα πει παιδότοπος ή “πάρτι με θέμα”, δεν υπήρχαν ανιματέρ για να περάσουμε καλά και όλα μα όλα -και 100 παιδιά να καλούσες-γινόντουσαν στο σπίτι και ΠΑΝΤΑ παρουσία των γονιών (όταν έκανες πάρτι στην εφηβεία, οι γονείς κάθονταν πάντοτε διακριτικά στην κουζίνα). Τα πάρτι αυτά, έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη μας για την απλότητα και την αυθεντικότητα τους. 

Τα πλαστικά μαχαιροπίρουνα, τα παιδιά που χόρευαν με Αλέξια, Πωλίνα, Κακά Κορίτσια, New Kids on the Block και Lambada αλλά και οι καταπληκτικές εκείνες τούρτες που έφτιαχναν οι μανάδες μας ή παίρναμε έτοιμες από ζαχαροπλαστείο χωρίς τη φάτσα μας επάνω ή κάποιο κινούμενο σχέδιο αλλά εντελώς απλές και φτιαγμένες με αγνά υλικά.

Σε όσα περισσότερα πάρτι πηγαίνω τόσο πιο πολύ σιγουρεύομαι. Η δεκαετία εκείνη ήταν η χρυσή δεκαετία των παιδικών πάρτι γενεθλίων και ξέρετε γιατί; Διότι…


ADVERTISEMENT

  1. Δίναμε πραγματικές χειρόγραφες προσκλήσεις

Κάποτε πηγαίναμε στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς ή στο βιβλιοπωλείο, αγοράζαμε εκείνο το ωραίο πλαστικό πακετάκι με τις 10 προσκλήσεις και συμπληρώναμε με τα «ωραία» μας τα γράμματα την ημερομηνία, την ώρα, το όνομα και το τηλέφωνό μας και απ’ έξω γράφαμε το όνομα του συμμαθητή μας που επρόκειτο να την παραδώσουμε. Μπαίνοντας στην τάξη και λίγο πριν αρχίσει το μάθημα μοιράζαμε τις προσκλήσεις και συνήθως τους καλούσαμε όλους!

2. Στα πάρτυ αυτά έρχονταν και οι γονείς και διασκέδαζαν περισσότερο και από εμάς

Μαζί με τα παιδιά κάποτε ανυπομονούσαν και οι γονείς να έρθουν στο πάρτι γιατί ήταν μια καλή ευκαιρία να φάνε, να πιουν και να διασκεδάσουν παρέα με άλλους γονείς. Η μάνα μου ειδικά δεν έχανε πάρτι για πάρτι. Πιο αργά ερχόταν και ο πατέρας μου και μαζί με άλλους μπαμπάδες στην κουζίνα έτρωγαν, έπιναν και κάπνιζαν μακριά απ’ τα παιδιά και οι φωνές τους πολλές φορές ακούγονταν περισσότερο και από των παιδιών. Αν έπιναν και λίγο παραπάνω, χόρευαν μαζί μας.


ADVERTISEMENT

3. Το φαγητό και ο στολισμός ήταν πιο απλά από ποτέ

Τότε δεν υπήρχαν τα catering ούτε οι παιδότοποι ούτε τα φωτορρυθμικά και οι κλόουν, ούτε τίποτα. Υπήρχε το κλασσικό τραπέζι στρωμένο με χάρτινο τραπεζομάντιλο ειδικό για πάρτι ή το κλασσικό λευκό υφασμάτινο τραπεζομάντιλο της μαμάς στρωμένο με όλα τα καλούδια που είχε φτιάξει: κεφτεδάκια, μπόμπες (τα σάντουιτς εννοώ όχι τα ποτά), τυροπιτάκια, λουκανικάκια, τυράκια και άλλα αλλαντικά, όλα στολισμένα με σημαιάκια από όλο τον κόσμο, αναψυκτικά και χυμοί κι έφευγαν όλοι ευχαριστημένοι. Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ ότι τα πάρτι αυτά είχαν επιτυχία γιατί ήταν απλά και καθόλου βαρετά. Δεν το «ψειρίζαμε» και πολύ. Λίγα μπαλονάκια, ένα happy birthday στην πόρτα και τελειώσαμε. Για γλυκό στο τέλος είχαμε μόνο τούρτα.

3. Μιλώντας για την τούρτα…

Συνήθως την έφτιαχνε η μάνα μου. Ήξερε, δεν ήξερε, το πάλευε. Εμείς λίγο παντεσπάνι, λίγο κρέμα σοκολάτα και λίγη σαντιγύ με ένα «χρόνια πολλά» με το όνομά μας από πάνω και ήμασταν ευχαριστημένοι. Σβήναμε τα κεράκια μόνο με το τραγουδάκι “Να ζήσεις τάδε και χρόνια πολλά” χωρίς Happy Birthday και Τσιν Τσαν Τσον και γυρνάγαμε στο χορό και στο παιχνίδι. Μετά, χάρτινο πιατάκι, πλαστικό κουταλάκι και τρώγαμε από δύο κομμάτια ο καθένας. 

4. Το παιχνίδι που κάναμε τότε δεν υπήρχε

Κλασσικό παιχνίδι μετά το φαγητό και την τούρτα ήταν η μπουκάλα. Ψάχναμε επίτηδες να κάτσουμε απέναντι από το αγόρι ή το κορίτσι που μας άρεσε και κρατάγαμε μούτρα σε κάποια φίλη ή φίλο που μας έπαιρνε τη θέση. Διασκεδάζαμε τότε. Διασκεδάζαμε πολύ. Άλλο θέμα συζήτησης την άλλη μέρα στο σχολείο δεν είχαμε. Όταν ήμασταν πιο μικρά αντί για μπουκάλα παίζαμε τα κορίτσια με τις κούκλες μας και τα αγόρια με τα αυτοκινητάκια τους. Έπεφταν πολλοί τσακωμοί θυμάμαι πάνω στο παιχνίδι αλλά μέχρι να τελειώσει το πάρτυ τα είχαμε ξαναβρεί.

5. Οι γονείς μας, δεν μας “έπνιγαν”

Όπως είπα και πριν λίγο οι γονείς ερχόντουσαν στο πάρτυ για να κοινωνικοποιηθούν και δεν ασχολούνταν καθόλου με τα παιδιά τους. Δεν είναι ότι ήταν αδιάφοροι σαν γονείς, απλά η κάθε πλευρά περνούσε τόσο καλά με τους συνομηλίκους της που δεν υπήρχε λόγος να μπλεχτεί ο ένας με τον άλλον. Μόνο αν πέφταμε κάτω και σκίζαμε κανένα χείλος, γόνατο, φρύδι ;h σπάγαμε κανένα κεφάλι μας έδιναν σημασία. Οι γονείς μας, μας αγαπούσαν αλλά δεν μας έπνιγαν.

6. Ευχαριστήριο δώρο στο τέλος δεν υπήρχε

Τότε ένα παιδάκι ήταν ευχαριστημένο και μόνο που ήταν καλεσμένο στο πάρτι. Δεν είχαμε το γνωστό ευχαριστήριο δώρο φεύγοντας. Πλέον τα παιδιά μου σε όποιο πάρτι πάνε, φεύγουν στο τέλος με μία δωροσακούλα γεμάτη ζαχαρωτά ή διάφορα παιχνιδάκια. Και εγώ όμως όταν κάνω party στα παιδιά μου, μου πάει ο κούκος αηδόνι και για το πάρτι αλλά και για τα δώρα που πρέπει να δώσουμε στο τέλος. Κάποτε τη βγάζαμε πολύ πιο οικονομικά και ήμασταν και ευχαριστημένοι. Δώρα έπαιρνε μόνο ο εορτάζων. Κανείς άλλος.

Συχνά όταν πηγαίνω σε κάποιο πάρτι ή κάνω εγώ πάρτι στο σπίτι αναπολώ τις εποχές εκείνες. Τόσο αθώες, τόσο γλυκές, τόσο όμορφες. Μακάρι κάποτε να γυρνούσαμε σε εκείνα τα χρόνια. Τα πάρτι αυτά ήταν πραγματικά αξέχαστα.

Πάρτε μια γεύση!

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ