“Γονεϊκή διαίσθηση”: Το ένστικτο του γονιού ότι κάτι κακό συμβαίνει στο παιδί

Και κάπως έτσι, περιπλανιέμαι στο σπίτι στις 3 η ώρα τη νύχτα, διότι, για κάποιο λόγο (δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί) δεν μπορούσα να κλείσω μάτι.

Δεν ήθελα να κάτσω στο laptop, ούτε να δω τηλεόραση στο σαλόνι, αλλά δεν ήθελα και να γυρίσω στο κρεβάτι.

Κοίταξα προς τα υπνοδωμάτια των γιων μου.

«Πρέπει να ελέγξω τα παιδιά», σκέφτηκα.

Κάτι με έσπρωχνε να πάω να τους δω, ενώ η λογική δεν με άφηνε, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους γονείς.

Γιος νούμερο ένα – ναι, κοιμάται του καλού καιρού.

Τον κοίταγα, πόσο χαριτωμένος είναι, ειδικά, όταν κοιμάται. Είναι επτά ετών και εξακολουθεί να κοιμάται με τα κουκλάκια του.

Έκανα στην άκρη τα μαλλιά από το πρόσωπό του και τον φίλησα στο μάγουλο, πριν φύγω από το δωμάτιό του.

Τότε είδα ένα φως κάτω από την κλειστή πόρτα του άλλου μου γιου.

Πλησίασα προς την πόρτα, γύρισα το πόμολο, έσπρωξα την πόρτα και προς μεγάλη μου έκπληξη, βλέπω το παιδί με γουρλωμένα μάτια, καθισμένο στο κρεβάτι με το tablet στο χέρι, να παρακολουθεί βίντεο στο YouTube.

Περιττό να πω, ότι είναι τιμωρία εδώ και ένα μήνα να μην παίζει ηλεκτρονικά (είχα την περιέργεια, πόσο θα αντέξει).

Το θέμα είναι, ότι πίστεψα τη διαίσθησή μου, που με οδήγησε στο δωμάτιό του, παρά τη λογική πλευρά του εγκεφάλου μου.

Έχω ακούσει εκπληκτικές ιστορίες από άλλους γονείς, που ήταν σε τόσο καλή επαφή με τη διαίσθησή τους, που απλά ήξεραν, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το παιδί τους, ενώ εκείνο ήταν στο σχολείο ή σε άλλη χώρα. Και επειδή η διαίσθησή τους ήταν τόσο δυνατή, κατάφεραν να σώσουν το παιδί τους από κάποιο κακό.

Και κάπως έτσι λειτουργεί η διαίσθηση. Είναι το πρώτο ένστικτο, το «ανακάτεμα» στο στομάχι, όταν κάτι δεν πάει καλά και το ξαλάφρωμα, όταν όλα πάνε κατ’ ευχήν.

Ο καθένας είναι διαισθητικός. Και οι γονείς, ιδιαίτερα, είναι συνδεδεμένοι ενεργά με τα παιδιά τους.

Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο πρέπει να γνωρίζουμε, να προσέχουμε και να προσαρμόζουμε αυτό το «ανακάτεμα» στο στομάχι.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν είναι συντονισμένοι με αυτό το ήπιο «τράβηγμα» στο στομάχι ή τους ψιθύρους στο μυαλό, που λένε «Τρέξε, κάτι συμβαίνει».

Αν πάλι είμαστε συντονισμένοι, βρισκόμαστε σε ένα συνεχή πόλεμο συνείδησης και λογικής, που στην αρχή έρχεται το κακό ένστικτο και στη συνέχεια το «Έλα μωρέ, υπερβολική είμαι, όλα στο μυαλό μου είναι».

Διότι πάνω απ’ όλα η λογική, έτσι;

Μπα, μάλλον όχι.

Όταν πρόκειται για τα παιδιά μας, οφείλουμε να συντονιζόμαστε με τη διαίσθησή μας, να ξέρουμε, ότι το πρώτο, κακό καμιά φορά ένστικτο, υπάρχει για κάποιο λόγο και πρέπει να το εμπιστευόμαστε.

Αυτό, που όλοι πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε, είναι να είμαστε πιο υποψιασμένοι και να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο τη φωνή εντός μας.

Πηγή: yourtango.com