Είδα έναν άγνωστο να κρατάει το χέρι της κόρης μου και να φεύγει μαζί της

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγα την 6χρονη κόρη μου στα γενέθλια μιας συμμαθήτριας της, σε μια σειρά από ατελείωτα πάρτι που έχουν δεσμεύσει εντελώς τα Σαββατοκύριακα μου. Η γιορτή έγινε σε έναν παιδότοπο όπου τα παιδιά τσίριζαν και έτρεχαν μέσα σε κολοσσιαίες κατασκευές από μπαλόνια.

Όταν μπήκαμε στο χώρο η κόρη μου έβγαλε τα παπούτσια της, και ξεκίνησε να παίζει με τους φίλους της σε ένα τεράστιο φουσκωτό κάστρο, το οποίο είχε δύο φορές το μέγεθος του σπιτιού μου. Προσπαθούσα να την κυνηγήσω μέσα από μια σωλήνα αλλά ήταν αδύνατο να ακολουθήσω τις κινήσεις της. Προσπάθησα λοιπόν να φανώ άνετη και πήγα να κάτσω με τις άλλες μαμάδες, ώστε να μην δείχνω τόσο αγχωμένη.

Μερικά όμως λεπτά αργότερα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην ανάγκη να την τσεκάρω ξανά. Την έψαξα μέσα στον τεράστιο χώρο, αλλά δεν μπορούσα να την βρώ. Έψαξα μέσα σε κάθε κατασκευή, σε κάθε χώρο που θα μπορούσε να έχει μπεί, και προσπαθούσα να την αναγνωρίσω χωρίς όμως επιτυχία. Και τότε την είδα.

Κρατούσε το χέρι ενός κυρίου, που δεν είχα δεί ποτέ ξανά στην ζωή μου και περπατούσαν. Ήταν κοντά στα 40, φορούσε ένα δερμάτινο μπουφάν και τζιν. Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει δυνατά, και άρχισα να τρέχω χωρίς να ξέρω τι να πώ.

” Τι συμβαίνει;” ρώτησα, χωρίς να τρομάξω την κόρη μου που ξαφνικά πάγωσε όταν με είδε.

” Την πάω στην φίλη της που γιορτάζει, είμαι φίλος με την οικογένεια τους”, μου είπε ο άντρας με ήρεμη φωνή καθώς συνέχιζε να της κρατάει το χέρι.

Την έπιασα και η μαμά που διοργάνωνε το πάρτυ μου, εξήγησε ότι αυτός ο άντρας ήταν φίλος της και πως η κόρη μου έψαχνε την συμμαθήτρια της.

” Θα την βοηθήσω εγώ να την βρεί “είπα καθώς φεύγαμε.

Η αρχική μου σκέψη ήταν θυμός για την απίστευτη ηλιθιότητα του ανθρώπου να νομίζει ότι είναι σωστό να κρατήσει το χέρι ενός μικρού κοριτσιού, το οποίο δεν γνωρίζει και προσφέρθηκε να πάει κάπου. Η επόμενη σκέψη μου ήταν θυμός για την κόρη μου, που της έχω πεί να μην μιλάει σε αγνώστους, αλλά παρόλα αυτά άφησε αυτόν τον άντρα να της πιάσει το χέρι και να την απομακρύνει. Πως μπορεί να μην το καταλαβαίνει;

Αλλά μετά κατάλαβα ότι έφταιγα εγώ. Της έχω πεί να μην πάει ποτέ πουθενά σε κάποιον που δεν γνωρίζει, αλλά δεν την είχα προετοιμάσει ποτέ για μια τέτοια κατάσταση όπου κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Ποτέ δεν της εξήγησα ότι κάποιος μπορεί να πεί ψέμματα ότι με ξέρει, ότι τον έστειλα για να την βοηθήσει, ή ότι θα την πάει κάπου που θα είναι πάρα πολύ ωραία.

Δεν της έχω πεί ότι οι άνθρωποι μερικές φορές σταματάνε με αυτοκίνητα δίπλα σε παιδιά και τους δείχνουν φωτογραφίες με χαμένα κουταβάκια, ζητώντας τους να μπούν μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν της τα έχω πεί ποτέ – ακόμα και το πιο απλό – ότι ποτέ δεν θα κρατήσει το χέρι κάποιου που δεν γνωρίζει, πόσο μάλλον να τον ακολουθήσει.

Πίστευα ότι αν έλεγα στα παιδιά μου να μην μιλάνε σε αγνώστους πως ήταν αρκετό. Δεν ήθελα να τα τρομάξω με λεπτομέρειες ενός σεναρίου, που ίσως να έκανε κακό στην αθωότητα τους, σχετικά με την κακία που υπάρχει στον κόσμο. Αλλά το ξεπέρασα.

Ο άντρας στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είχε κακή πρόθεση, αλλά σκέφτομαι ότι αν δεν τους είχα δεί, που μπορεί να είχαν πάει; Τι θα γινόταν αν άλλαζε γνώμη, και πήγαιναν προς το αυτοκίνητο του, στο μπάνιο ή σε μια ντουλάπα;

Εκείνο το βράδυ μάζεψα τα παιδιά μου και τον σύζυγο μου και κάναμε μια μεγάλη συζήτηση για τους ξένους, για το τι θα έπρεπε να κάνουν αν κάποιος τους πλησίαζε, και τι είδους ψέμματα και ιστορίες θα μπορούσαν να ακούσουν.

Οπότε σας παρακαλώ, μιλήστε στα παιδιά σας για τους αγνώστους, και αν δεν το έχετε κάνει ακόμα , κάντε το άμεσα.

Θα κρατήσω το κεφάλαιο, ” Γιατί μισώ τα παιδικά πάρτι” για μία άλλη φορά.

Πηγή : http://www.huffingtonpost.com/