fbpx

Αφήνω τον 5χρονο γιο του μόνο του στο σπίτι για λίγα λεπτά. Δεν κάνω τίποτα κακό!

| 28 Μαρτίου 2018
ADVERTISEMENT

Δεν είμαι από εκείνες τις μαμάδες, που είναι όλη την ώρα πάνω από τα κεφάλια των παιδιών τους, πού είναι, τί κάνουν, τί τρώνε, μην πνιγούν, δεν είμαι όμως και αδιάφορη. Είμαι κάπου ενδιάμεσα. Ανησυχώ για τους κινδύνους που κυκλοφορούν, προτιμώ όμως να εμπιστεύομαι περισσότερο το ένστικτό μου και να αδιαφορώ για το τί σκέφτονται οι άλλοι.

Π.χ. Σήμερα άφησα μόνο του σπίτι τον 5χρονο γιο μου μόνο για λίγα λεπτά μέχρι να πάω το μεγάλο μου γιο στο σχολείο. Προτού βγάλεις συμπεράσματα, επίτρεψέ μου να σου εξηγήσω το σκεπτικό μου. Ο 5χρονος γιος μου ήταν στο σπίτι άρρωστος με πυρετό και βήχα ξάπλα στο κρεβατάκι του, αγκαλιά με το iPad του βλέποντας ένα παιδικό. Ήδη, ο 11χρονος γιος μου είχε αργήσει για το σχολείο. Έξω είχε αέρα, κρύο και ψιλοέβρεχε, καιρός καθόλου καλός για ένα 5χρονο με βήχα.

Το σχολείο των παιδιών μου είναι στην ίδια οδό με το σπίτι μας, αλλά πρέπει να διασχίσεις μια μεγάλη διασταύρωση. Ο μεγάλος μου γιος μπορεί να πάει μόνος του, αλλά κάτι οδηγοί νομίζουν ότι τρέχουν στο ράλι Ακρόπολη και πάνε σαν τρελοί. Φοβάμαι να τον αφήσω μόνο.


ADVERTISEMENT

Έτσι από τη μία δεν ήθελα να πάρω μαζί μου τον άρρωστο, μικρό μου γιο μέσα στο ψοφόκρυο μόνο για 5-10 λεπτά, μέχρι δηλαδή να πάω το μεγάλο στη διασταύρωση και να περάσει απέναντι και από την άλλη δεν ήθελα να αφήσω μόνο του στο σπίτι το μικρό, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν τον είχα αφήσει σπίτι ποτέ μόνο του παρά μόνο για να πετάξω τα σκουπίδια ή να πάρω κάτι από το αυτοκίνητο. 5 ετών ακούγεται πολύ μικρούλης για να μείνει μόνος έτσι;

Αλλά τότε συνειδητοποίησα κάτι. Βγάζεις τα σκουπίδια για 5 λεπτά και νιώθεις ήσυχη γιατί είσαι εκεί, δεν φεύγεις από την «εμβέλεια» του σπιτιού και μπορείς να επέμβεις ανά πάσα στιγμή αν χρειαστεί. Αν όμως λείψεις για 5 λεπτά και απομακρυνθείς από το σπίτι, σου φαίνεται τελείως βουνό και νιώθεις λες και εγκατέλειψες το παιδί σου. Γιατί όμως έτσι; Αφού και στις δύο περιπτώσεις 5 λεπτά έλειψες. Έχει να κάνει με το πώς το δικαιολογείς. Άλλο να είσαι κοντά, άλλο να μην είσαι. Στη δεύτερη περίπτωση νιώθεις τελείως ανήμπορη.

Συνειδητοποίησα ότι η απόσταση μέχρι τη διασταύρωση δεν απείχε πολύ από τον κάδο των σκουπιδιών. Θα ήμουν πίσω σε ελάχιστα λεπτά. Με την άκρη του ματιού μου το έβλεπα το σπίτι. Εξάλλου ο μικρός μου γιος ήξερε ήδη να γράφει μήνυμα στο iPad του. Το κάνουμε όλη την ώρα και ήξερα ότι θα με ειδοποιούσε αμέσως, εάν κάτι δεν πήγαινε καλά.


ADVERTISEMENT

Ξέρεις γιατί γίνομαι τόσο συγκεκριμένη και δίνω τόσες πολλές λεπτομέρειες; Σε εμένα φαινόταν απολύτως φυσιολογικό αυτό που έκανα. Δεν φοβόμουν να αφήσω τα παιδί μόνο για λίγα λεπτά ούτε μήπως κάτι πάει στραβά. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και τα παιδιά μου. Το άγχος μου λοιπόν ήταν μήπως κάποιος άλλος με κρίνει ή ακόμα χειρότερα με βάλει σε μπελάδες.

Στη δεκαετία του ’80 τα 5χρονα κυκλοφορούσαν μόνα τους στις γειτονιές παίζοντας με τους φίλους τους όλη μέρα και όλη νύχτα. Θυμάμαι να κάνουμε ποδήλατο, να παίζουμε κρυφτό, να πηγαίνουμε στα σπίτια των φίλων μας και να είμαστε όλη την ώρα έξω. Έγινε ποτέ τίποτα; Ίσα ίσα που οι γονείς μας ήταν πάντα ήσυχοι γιατί ήξεραν ότι ήμασταν όλα τα παιδάκια μαζί άρα ήμασταν ασφαλή.

30 χρόνια αργότερα ένας γονιός μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη ακόμα κι αν αφήσει το παιδί του ένα λεπτό μόνο του στο αμάξι για να αγοράσει κάτι απ’ το περίπτερο. Βόλτες έξω μόνα τους τα παιδιά; Απαγορεύεται. Πάρκα, κρυφτό, έξω μέχρι αργά τη νύχτα; Με τίποτα.

Τη σήμερον ημέραν οφείλεις να είσαι 10 φορές πιο προσεκτικός/ή απ’ ότι ήσουν κάποτε. Δεν είναι όλοι οι γονείς το ίδιο ευσυνείδητοι, ούτε όλα τα παιδιά είναι το ίδιο έτοιμα να μείνουν μόνα τους. Μερικοί γονείς είναι εντελώς αμελείς, αλλά ευτυχώς είναι ελάχιστοι. Επίσης, νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι κάθε κατάσταση και περίσταση είναι διαφορετική από την άλλη και η κάθε μία έχει τις δικές της πτυχές. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Αυτό που μπορεί να λειτουργήσει σε ένα παιδί σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή μπορεί να μη λειτουργήσει σε ένα άλλο. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε όλοι να γενικεύσουμε αυτές τις καταστάσεις και πρέπει να επιτρέψουμε στους καλούς γονείς να κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι σωστό σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση.

Τελικά, έφυγα από το σπίτι μου και άφησα τον γιο μου μόνο. Για συνολικά επτά λεπτά (τα χρονομέτρησα) περπατούσα με το μεγαλύτερο αδελφό του για το σχολείο. Σιγουρεύτηκα ότι το iPad μου είχε μπαταρία, τον δασκάλεψα να μην ανοίξει την πόρτα σε κανέναν όσο λείπει η μαμά, ακόμα κι αν εγώ του είχα πει να το κάνει. Φτάνοντας στη διασταύρωση, γυρνούσα και κοίταζα το σπίτι κάθε δύο δευτερόλεπτα. Αφού σιγουρεύτηκα ότι είχε περάσει το δρόμο απέναντι με ασφάλεια, έτρεξα πίσω στο σπίτι, όπου και βρήκα το μικρό μου, να βήχει και να είναι αγκαλιά με το iPad του, ακριβώς όπως τον άφησα.

Ήξερα ότι τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά. Έπρεπε όμως, να βάλω τα παιδιά μου να μου ορκιστούν ότι δεν θα έλεγαν σε κανέναν τί κάναμε. Φοβάμαι την κατακραυγή της γειτονιάς και του κόσμου γενικότερα.

Πώς υποτίθεται ότι θα μεγαλώσω δυνατά και σκληρά παιδιά αν δεν μπορώ να πειραματιστώ σε μερικά θέματα; Πώς θα αισθανθώ σιγουριά ως γονέας όταν όλοι καραδοκούν να με βάλουν κάτω από το μικροσκόπιο ώστε να κριθώ για τη λογική μου και τις αποφάσεις που πήρα;

Δεν έχω όλες τις απαντήσεις, αλλά δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να με εμποδίσει από το να κάνω αυτό, που θεωρώ σωστό. Νομίζω ότι όλοι οι καλοί γονείς πρέπει να κάνουν το ίδιο.

Πηγή: scarymommy.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ