Ελληνική δικαιοσύνη (ή αλλιώς “όταν κάνεις μήνυση στον ΟΓΑ”)

Ήρθε ένας δικαστικός επιμελητής στο σπίτι να μου παραδώσει κάτι χαρτιά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι λίγο τρομαχτικό να σου ανακοινώνει ο άλλος ότι είναι δικαστικός επιμελητής και να σου δίνει και μια στίβα χαρτομάνι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι κάτι έκανες και -το χειρότερο- κάποιος σε είδε να το κάνεις κιόλας. Μάλλον ψυλλιάστηκε την ανησυχία μου κι ο επιμελητής, διότι ήταν ευγενέστατος και με κοιτούσε με το βλέμμα “πάρε ανάσα, ταλαίπωρε, δεν έχω έρθει για σένα αυτή τη φορά”.

Τα χαρτιά ήταν για μια υπόθεση της μητέρας μου. Καλούλα η μάνα μου, αλλά κομματάκι αφελής: πήγε προ αμνημονεύτων ετών και έκανε μήνυση στον ΟΓΑ για κάτι λεφτά που της είχε φάει. Πού ακούστηκε να κάνεις μήνυση σε ελληνικό οργανισμό και να περιμένεις να βρεις το δίκιο σου σε αυτή τη ζωή;

Άρχισα να διαβάζω τα χαρτιά και βυθίστηκα αμέσως στη μαύρη, καφκική πραγματικότητα που μας περιβάλλει σε αυτή τη χώρα.

Τη μήνυση την είχε κάνει η μητέρα μου το σωτήριον έτος 2003. Ούτε το Lost δεν είχε αρχίσει τότε ακόμα -για τόσο πίσω μιλάμε!
Η απόφαση βγήκε υπέρ της (θαύμα-θαύμα!). Το 2007, όμως – δηλαδή 4 χρόνια αργότερα.
Το 2008 (του πήρε ένα χρόνο να καταπιεί την ήττα) ο ΟΓΑ άσκησε έφεση -διότι, προφανώς, τα έχει κάνει μασούρι και θέλει να τα πάρει μαζί του στον τάφο.
Το 2012 (άλλα 4 χρόνια μετά -τουλάχιστον έχουν μια συνοχή στο Πρωτοδικείο) η έφεση απορρίφθηκε (ξανά θαύμα-θαύμα!) και ο ΟΓΑ πήρε π@λο.

Φαινομενικά, τουλάχιστον, διότι ο ΟΓΑ επέστρεψε -σαν τους κακούς στα θρίλερ, που δεν έχουν ψόφο. Έτσι, το 2014 (εδώ του πήρε 2 χρόνια να καταπιεί την προηγούμενη ήττα) αποφάσισε να στείλει την υπόθεση και στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να ξεκατινιαστούν κι εκεί.

Τα τελικά χαρτιά μου τα έφερε ο τρομαχτικός/ευγενικός επιμελητής σήμερα. Τους πήρε άλλους 9 μήνες αυτό, διότι η σφραγίδα στο Πρωτόκολλο είναι βαριά, μάλλον, και τη χειρίζονται με γερανό. Η υπόθεση θα (ξανα)δικαστεί, θεωρητικά, τον Μάιο του 2015. Λέω “θεωρητικά” διότι ποτέ δεν ξέρεις αν θα πέσουν σαρανταεφτά αναβολές και απεργίες στο ενδιάμεσο.

Συνολικά, λοιπόν, φάγαμε 12 (!) χρόνια για μια απλή υπόθεση (που ακόμη δεν έληξε). Συγκριτικά, η Λάμψη του Φώσκολου κράτησε 14 χρόνια – κι εκεί τα μισά χρόνια τα έφαγαν επαναλαμβάνοντας απλώς τις ίδιες ατάκες! Το σουρεαλιστικό είναι ότι η μάνα μου είχε ξεχάσει τελείως ότι είχε κάνει μήνυση. Λογικό, καθώς κανείς δεν έκανε καν τον κόπο να την ενημερώσει ότι είχε βγει απόφαση υπέρ της -από μένα το έμαθε σήμερα. Εννοείται ότι αν χρωστούσε εκείνη κι έχανε, την επόμενη μέρα της απόφασης θα την είχαν επισκεφθεί οι κλητήρες με το φορτηγάκι μετακόμισης.

Τελικά συμπεράσματα:
α) Στην Ελλάδα είναι προτιμότερο να χάσεις μια δίκη, παρά να την κερδίσεις.
β) Πιο εύκολο είναι να περιμένεις να σου κάτσει το Τζόκερ, παρά να πάρεις χρωστούμενα από το κράτος.
γ) Ο ΟΓΑ είναι πολύ κακιασμένος.

Με το ρυθμό αυτό, η επόμενη απόφαση θα βγει μάλλον γύρω στο 2019. Ο ΟΓΑ θα ξανακάνει έφεση το 2021. Το 2026 θα ξαναπορριφθεί. Το 2030 θα στείλει την υπόθεση και στον Άρειο Πάγο, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και το Imperial Court από τον Πόλεμο των Άστρων. Στο τέλος θα του χαρίσουμε απλώς τα λεφτά, γιατί δεν θα έχει μείνει και κανείς από το σόι ζωντανός για να τα πάρει.

Πηγή: http://peslac.pblogs.gr/