fbpx

Ξανθή Ταβουλαρέα για το Αηδόνι του Αυτοκράτορα: «Ήθελα να βάλω τα παιδιά μέσα στο παραμύθι»

| 27 Ιανουαρίου 2017
ADVERTISEMENT

Η σκηνοθέτιδα της παράστασης «Το Αηδόνι του Αυτοκράτορα» που φιλοξενείται κάθε Σάββατο στο θέατρο Αλκμήνη μιλά στο Singleparent.gr για τον αγαπημένο παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, την ελευθερία της επιλογής και για την ανάγκη να βρούμε μέσα και γύρω μας την ομορφιά που θα νικήσει τη θλίψη.

XT5
Το Αηδόνι του Αυτοκράτορα είναι ένα παραμύθι που αγαπήθηκε πολύ από τις παλαιότερες γενιές. Τι σας έκανε να το γνωρίσετε στα παιδιά του σήμερα, μέσα από την παράστασή σας;


ADVERTISEMENT

Ναι, είναι αγαπημένο παραμύθι σ’ εμάς που μεγαλώσαμε με τα παραμύθια του Άντερσεν.

Έχει μια γοητεία αυτός ο παραμυθάς. Οι ιστορίες του μιλούν για αξίες διαχρονικές. Και ειδικά το Αηδόνι, όσο το διαβάζεις, τόσα περισσότερα νοήματα βρίσκεις.

Είναι κι αυτη η εποχή μας… Δεν ξέρεις πού να πιαστείς.


ADVERTISEMENT

Κάπως έτσι αποφάσισα να προτείνω αυτό το παραμύθι. Για να ταξιδέψουμε, να βρούμε μέσα μας εκείνα τα παλιά ιδανικά ή να ανακαλύψουμε κάποια νέα, μα πάνω απ όλα, να νιώσουμε ελεύθεροι. Να αισθανθούμε πως πετάμε. Επιλέγουμε να πετάξουμε μακριά απ ό,τι μας φυλακίζει.

Υπήρχαν εμπόδια κατά τη μεταφορά του παραμυθιού στη σκηνή; Αν ναι, πώς τα ξεπεράσατε;

Εμπόδια… ναι, και δυσκολίες. Το σημαντικότερο απ όλα ήταν πως ήθελα να βάλω τα παιδιά μέσα στο παραμύθι. Να νιώσουν πως βρίσκονται σε μια χώρα μακρινή. Να στήσουμε την παράσταση μαζί. Και μετά ήθελα να μαγευτούν. Και να δούνε πράγματα καινούρια. Κι έτσι, για να γίνουν όλα αυτά, μπήκα πρώτη εγω μέσα στο παραμύθι, ταξίδεψα, βρήκα έθιμα, κινήσεις, μαγεύτηκα. Συγκινήθηκα και γέλασα. Και μετά, έφτιαξα την παράσταση!

Η παράστασή σας δεν αποτελεί μια κλασική δραματοποίηση του παραμυθιού. Χρησιμοποιείτε κούκλες, χορογραφημένες κινήσεις Τάι Τσι, αλλά και ένα κλουβί. Μιλήστε μας λίγο για όλα αυτά και για την απόφαση να τα εντάξετε στην παράσταση.

A31

Όπως σας είπα, την παράσταση την έφτιαξα ακριβώς όπως την ονειρέυτηκα. Να ξεκινάει με παιχνίδι και την τελετή τσαγιού. Να συν-κινεί με το Τάι Τσι το Αληθινό μας Αηδόνι. Να είναι ένα μεγάλο θεατρικό παιχνίδι όλη η παράσταση. Γι αυτό και οι κούκλες και οι μάσκες είναι επί σκηνής. Κι όταν ο ηθοποιός αλλάζει ρόλο, το κάνει κι αυτό επί σκηνής. Επειδή παίζουμε. Ή επειδή αρκεί  η φαντασία μας και τίποτα άλλο. Οι θεατές μας παιζουν και μεταφέρονται μαζί μας, πότε στο παλάτι της Κίνας, πότε στην Ιαπωνία. (Α, μιας και λέμε Ιαπωνία. Οι μάσκες του Ιαπωνικού ζεύγους είναι εμπνευσμένες από το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατο Καμπούκι) Όσο για το κλουβί… Αυτό είναι ένα αντικείμενο αγαπημένο. Παλιό. Ενός από τους πρώτους κουκλοπαίχτες της μεταπολεμικής Ελλάδας, του Λάκη Αποστολίδη. Κι είναι το ίδιο που χρησιμοποιούσε στο δικό του Αηδόνι του Αυτοκράτορα.

O πρωταγωνιστής, ο αυτοκράτορας της Κίνας ζει στο παλάτι του, όμως τα πλούτη του δεν είναι ικανά να διώξουν τη μελαγχολία του. Αυτή η παράσταση μοιάζει ακόμη πιο επίκαιρη, ιδιαίτερα στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσης, όπου η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε ορισμένα πράγματα είναι επιτακτική…

Ναι, ακριβώς. Μια φωνή ακόμα, να μας υπενθυμίζει τις επιλογές μας. Τις επιλογές που αποφασίζουμε για τη ζωή μας. Ένας ακόμη λόγος για να δούμε το Αηδόνι. Η ομορφιά που νικάει τη θλίψη. Η ομορφιά της ζωής. Ένα πέταγμα στον ουρανό, ένα κελάιδισμα, κι όλα είναι καλά καμωμένα.

Το Αηδόνι του Αυτοκράτορα υμνεί την ελευθερία της επιλογής. Πόσο δύσκολο είναι, τελικά, να συμβεί αυτό στην πράξη; Και με ποιο κόστος;

A46

Δύσκολο ειναι μέχρι εκείνη τη στιγμή που γίνεται ένα κλικ. Και με το κλικ αυτό απλώς λύνεται ό,τι μας δέσμευε.  Ό,τι μέχρι εκείνη την ώρα νομίζαμε ως αδιέξοδο. Απο κει και πέρα είναι εύκολο. Έχουμε τη συνείδηση του Εαυτού μας. Γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε τις επιπτώσεις των επιλογών μας. Και επιλέγουμε.

Άρα, το δύσκολο είναι να φτάσουμε στο σημείο. Στη Συνείδηση. Για να νιώσουμε δυνατοί και να επιλέξουμε αυτό που λέει η καρδιά μας.

 Πόσο εύκολο είναι να πέσει μια παιδική παράσταση στην παγίδα του διδακτισμού; Και τι μπορεί να γίνει για να ξεπεραστεί αυτό;

Ναι, έχω δει τέτοιες παραστάσεις. Εμένα δεν μου αρέσουν. Δεν χρειάζεται. Το θέατρο είναι απο τη φύση του διδακτικό. Μέσα από την εμπειρία που βιώνει ο θεατής, εκπαιδέυεται. Αυτό αρκεί. Ο καθένας μας λαμβάνει ό,τι είναι έτοιμος να λάβει. Τι μπορεί να γίνει για να ξεπεραστεί; Νομίζω πως απλώς χρειάζεται να έχουμε έναν διαφορετικό στόχο. Να μην θέλουμε να διδάξουμε. Να εμβαθύνουμε στο Βίωμα του θεατη. Και να εμπιστευτούμε τα παιδιά. Την φαντασία τους. Να την «τσιγκλίσουμε» για να ξεσηκωθεί, να στριφογυρίζει, να ανεβοκατεβαίνει. Κάπου εκεί, θα νιώσουν, θα γευτούν όσα χρειάζονται για να ενισχύσουν το Νου και την Καρδιά τους.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ