Το παιχνίδι των ερωτήσεων

Έχει καταντήσει σαν τα ανέκδοτα με τον Τοτό, ειδικά τώρα που το μωρό πάει προνήπια. Σε ρωτάνε ό,τι μπορείς να φανταστείς και ακούς ότι ποτέ δεν πίστευες ότι θα ακούσεις…

-Τι δουλειά κάνεις;
-Εεεε, δεν δουλεύω, μεγαλώνω τον μικρό.
-Ο άντρας σου; Τι δουλειά κάνει;
-Εεεε, μας τελείωσε, χώρισα.
– Αμάν βρε παιδί μου, κρίμα κρίμα. Γιατί, είχε γκόμενα; Σε χτυπούσε; Έπινε; Έπαιζε στο καζίνο;
-Όχι…
– Τότε γιατί σε άφησε;
-Δεν με άφησε αυτός, εγώ ζήτησα διαζύγιο.
-Καλά, μάνα και να ζητήσει διαζύγιο, γιατί το παιδί δεν το σκέφτηκες;
-Στην πραγματικότητα το παιδί  σκέφτηκα.
-Τι να σου πω κορίτσι μου, εγώ αν με είχε βρει τέτοιο κακό δεν θα έβγαινα από το σπίτι.

Διάλογος του στυλ «για τα μάτια του κόσμου» με παλιά συμμαθήτρια

-Γεια τί κάνεις; Πόσο μεγάλωσε το παιδί σου….
-Καλά εσύ; Σ ευχαριστώ.
-….μπλα μπλα μπλα…..
-…. Μπλα μπλα.
-Να πάρεις τον άντρα σου και να έρθετε να πιούμε κανένα κρασάκι κάποιο βράδυ. Τι λες για μεθαύριο;
– Μπορώ να έρθω και χωρίς τον άντρα μου, έχω χωρίσει ξέρεις.
-Καλά θα μιλήσουμε αν είναι, να κανονίσουμε γιατί και εμείς τώρα έχουμε κάποιες υποχρεώσεις.

-Αχ βρε κορίτσι μου, τα έμαθα, χώρισες … κρίμα και ήταν πολύ καλό παιδί.

(ποτέ δεν τον είχε δει ούτε μια φορά, πόσο μάλλον να έχει και γνώμη για το αν ήταν καλό παιδί…..)
-Όλα μέσα στη ζωή είναι. Συμβαίνουν αυτά. Μην στεναχωριέσαι. Κάποιον θα βρεις κ εσύ… Αν και έχεις και το κουσούρι και το στίγμα! (Όπου κουσούρι = το παιδί, όπου στίγμα = το διαζύγιο).

Διάλογος για την εργασία και χαρά

-Γιατί δεν ψάχνεις για δουλειά;
-Ψάχνω αλλά δεν βρίσκω.
-Ναι δεν λες ότι σ αρέσει να είσαι σπίτι και να τεμπελιάζεις.
-Μα φυσικά και θέλω. Λες να μην χρειάζομαι την οικονομική (έστω κ κάπως) ανεξαρτησία μου;
-Αν ήθελες πραγματικά να βρεις, θα είχες βρει.
-Σε τόσες συνεντεύξεις έχω πάει, τόσα βιογραφικά έχω στείλει!
-Είναι που δεν ξέρεις Ρώσικα  και εσύ μαθαίνεις Αραβικά. Τι να τα κάνεις τα Αραβικά;  Αν ήξερες Ρώσικα θα δούλευες σε ξενοδοχείο.
-Ντα… και τώρα ας στείλω και ένα βιογραφικό στην Σιβηρία…