fbpx

Το κάρμα…

| 14 Μαΐου 2014
ADVERTISEMENT

Να ‘ μαι λοιπόν! Εγώ και το κάρμα μου να παλεύουμε να τα βγάλουμε πέρα! Διαφορετικά φανταζόμουν τη ζωή μου, διαφορετικά μου βγήκε. Αυτό που λένε, ότι «όταν κάνει σχέδια ο θνητός, γελάει ο Θεός»; Ε, έτσι ακριβώς έγινε και με εμένα.

Άλλα είχα σκοπό να κάνω και άλλα μου βγήκαν στην πορεία! Σπουδές, έρωτας, γάμος και χαρές! Μια  ζωή παραμυθένια, εντάξει τα παραφουσκώνω, αλλά ήμασταν καλά.


ADVERTISEMENT

Ήρθαν και τα παιδιά και ολοκληρώθηκε η ομάδα! Ο μπαμπάς στη δουλειά, η μαμά στο σπίτι να μεγαλώνει τα μικρά και να περνά ο καιρός! Αυτό που θυμάμαι έντονα από αυτή την περίοδο, ήταν ότι ήμουν χαρούμενη, πολύ γελαστή και πάρα πολύ κουρασμένη. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να φροντίζεις συνεχώς δυο μικρά, ένα σπίτι και να τα βγάζεις πέρα με τη μαγειρική!

Δεν τα πήγαινα και άσχημα. Τα παιδιά ήταν χορτάτα και γελαστά, καθαρά;… δεν θα το έλεγα! Το σπίτι στα ικανοποιητικά του, εντάξει στράβωνα αν ερχόσουν ακάλεστος, γιατί έπρεπε να μαζέψω την ντάνα με τα σιδερωμένα. Τα φαγητά μου έγιναν με τον καιρό καταπληκτικά! Εντάξει υπερβάλλω, αλλά δεν δηλητηρίασα κανέναν!!

Και μια μαύρη μέρα ήρθε ένας απρόσκλητος επισκέπτης και στρογγυλοκάθισε στο σαλόνι μας! Δεν τον θέλαμε αλλά δεν έφευγε με τίποτα! Τον διώχναμε με ότι τρόπο είχαμε, αλλά αυτός εκεί το χαβά του. Έτσι λοιπόν συμβιβαστήκαμε και συνεχίστηκε η ζωή μας με αυτόν το επισκέπτη. Καρκίνος λέγεται, παρεμπιπτόντως! 


ADVERTISEMENT

Όταν αποφάσισε να φύγει επιτέλους, μας διέλυσε. Και από εκεί που ήμασταν 4, μείναμε 3. Εγώ και τα μικρά μου. Τι να πρωτοκάνω με δυο μωρά; Τι να πρωτομαζέψω; Την χαρτούρα που με τσάκιζε, τα μικρά, το μυαλό μου και τα συντρίμμια μου; Και όμως έπρεπε να μαζέψω τα πάντα από την αρχή, αργά και σταθερά. Να κάνω βήματα προσεκτικά, γιατί ποιόν θα είχα να με μαζέψει και να με στηρίξει;

Και έτσι λοιπόν ξεκίνησα, ανασκουμπώθηκα και έκανα μακροβούτι! Δεν ξέρω αν έχω βγει πάλι στην επιφάνεια, τον πάτο τον έπιασα όμως! Θέλετε να σας τον περιγράψω; Αφήστε το καλύτερα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κολυμπώ ακόμα, άλλοτε βλέπω τον ήλιο και άλλοτε πίνω νερό και βυθίζομαι!

Σε πείσμα όλων αυτών που με κοιτάνε λοξά, όλων αυτών που θα θελαν να με δουν να κλαίω και να χτυπιέμαι νυχθημερόν, της συχνής κακής μου διάθεσης και της απίστευτης Eλληνικής κοινωνίας και γραφειοκρατίας, απέναντι σε μια νέα χήρα μαμά δυο μικρών νεράιδων, είμαι εδώ να σας κάνω να σκεφτείτε, να γελάσετε, να κλάψετε, να χαμογελάσετε και να πείτε «το Κάρμα μου! Ή αυτό ή εγώ».

Για να δούμε, ποιος θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο!

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ