Ο άντρας της ζωής μου, είμαι εγώ!

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που φοβούνται τους μοναχικούς ανθρώπους

Νιώθουν λύπηση για αυτούς που δεν «συντροφεύονται», που δεν συνοδεύονται, που δεν πορεύουν την ζωή τους μαζί με κάποιον άλλον

Υπάρχουν ακόμα περισσότεροι που όταν γνωρίζουν μόνους… απομακρύνονται λες και είναι κολλητικό. Κάτι σαν πανούκλα, σαν γρίπη, σαν εφιάλτης.

Τραβάνε τα παιδιά τους γρήγορα από το χέρι και περνάνε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Σου σκάνε ένα μηχανικό γρήγορα τυποποιημένο χαμόγελο και βιάζονται να φύγουν μην τυχόν και προλάβεις να τους χαιρετήσεις και μην τυχόν και τους πιάσεις κουβέντα.

Νιώθουν σαν να είσαι άστεγος και να διεκδικείς κάτι από την δικιά τους οικογενειακή θαλπωρή. Μερίδιο από το δικό τους. Κάτι σαν το παραμύθι με το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

Αυτούς τους ανθρώπους να τους φοβάσαι περισσότερο από τους μόνους. Αυτοί είναι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς υποστήριγμα. Χωρίς κοινωνική στήριξη. Χωρίς τα πρότυπα που σε πλασάρουν. Δεν μπορούν να βγουν έξω από τον κύκλο. Και για να προστατέψουν την δική τους, συνήθως ανύπαρκτη γαλήνη, προσπαθούν να πατήσουν επάνω σου, να σε μειώσουν και να σε καταστρέψουν.

Κάνοντας ένα μεγάλο λάθος. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι οι μόνοι, μόνοι……Μοναξιά δεν σημαίνει πάντα το ίδιο. Όταν την μοναξιά στην επιβάλλουν οι άλλοι, είσαι μόνος σου.  Όταν την μοναξιά την επιλέγεις ως τρόπο ζωής, αγάπη μου, είναι μοναχικότητα!