Μια καθημερινή χωρίς σχολείο στη ζωή μιας μόνης μαμάς

Σηκώθηκα χαράματα. Από τις φωνές των απέναντι. Μάλωναν. 6 παρά…. στο μπαλκόνι. Τσίριζαν για την ακρίβεια. Γύρισα πλευρό. Προσπάθησα να κοιμηθώ. Πάλευα να με πάρει ο ύπνος. Αλλά αυτό ήταν. Οι απέναντι συνέχισαν να μαλώνουν.

Της θειας σου της χορεύτριας, της μάνας σου κτλ.

Κοίταξα το ρολόι… Ακόμα 6 παρά. Πήρα την ηρωική απόφαση. Πέταξα το σεντόνι, φόρεσα ένα τζιν και ένα μπλουζάκι και πήγα ξυπόλυτη, ως συνήθως, στην κουζίνα. Προσπέρασα την κατασκευή ρομπότ από τουβλάκια του γιου μου, που την είχε αφήσει στην μέση από το πάτωμα και άνοιξα το ντουλάπι να κάνω καφέ. Δίπλα στον καφέ ένα ανθρωπάκι πλαστελίνης.

Αφού έφτιαξα τον xxl φραπέ μου, άνοιξα παντζούρια με απόλυτη ησυχία για να μην ξυπνήσω τον μικρό και βγήκα στο μπαλκόνι. Ο καφές στο ένα χέρι, το κινητό στο άλλο. Λες και υπήρχε περίπτωση να με πάρει κανείς τηλέφωνο από τα άγρια χαράματα, αλλά άσχημο πράγμα η συνήθεια.

Αφού βολεύτηκα και απολάμβανα την πρωινή δροσιά, κοντεύοντας να τελειώσω τον λατρεμένο μου καφέ σε δευτερόλεπτα, μου ήρθε από το πουθενά η γάτα μας αγκαλιά, για την πρωινή καλημέρα και μετά από λίγο μου προσγειώθηκε ένα βρακί από την από πάνω που άπλωνε χωρίς μανταλάκια, για να μην έχουν τσαλάκες λέει τα στρινγκ.

Αφού της το ανέβασα, έκανα δεύτερο καφέ, προσπαθώντας να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι τα σχολεία τελείωσαν, ότι το παιδί κοιμάται και ότι μπορώ να απολαύσω καφέ σαν άνθρωπος επιτέλους και όχι τρέχοντας σαν τον Βέγγο. Και εκεί στην απόλυτη νεκρική σιγή που επικρατούσε ακούγεται ένας να φωνάζει τους φουρνάριδες να κάνουν ησυχία για να κοιμηθεί (που μιλάνε όντως δυνατά από τις 4 που ζυμώνουν, ψήνουν, κτλ.) και που επειδή τον αγνόησαν και τις 3 φορές που φώναξε, κάλεσε αστυνομία τελικά.

Φυσικά, μετά από λίγο, η γειτονιά μπήκε στους ρυθμούς της καθημερινότητας, από τους οποίους βέβαια έλειπαν τα παιδάκια του σχολείου. Και όπως ήταν αναμενόμενο, ξύπνησε και ο δικός μου καπετάν φασαρίας με φωνές γιατί κατούρησε το σλιπάκι Spiderman.  (και το σεντόνι, αλλά γι’ αυτό δεν έκλαψε, μόνο για τον Spiderman)

Και από εκεί και μετά ξεκίνησε η μέρα σαν το τραγούδι «είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά». Ξεκινήσαμε με πρωινό για τον μικρό και παιδικά, μετά πλυντήρια, παρασκευή παγωτού φράουλα και μπισκότο (που το είχε παραγγείλει ήδη), μετά να ασχοληθεί με βιβλίο τύπου «χαρούμενες διακοπές»  μέχρι να τελειώσω τις υπόλοιπες δουλειές και μετά βόλτα για παιχνίδι με τους φίλους του. Γυρίζοντας, κάναμε στάση για να αγοράσουμε γάλα και ψωμί, και τα καθημερινά.

Πίσω για μπάνιο και μεσημεριανό, λίγο υπολογιστή και μεσημεριανό ύπνο και μετά ότι προκύψει το απόγευμα, μέχρι να πέσει ξανά πτώμα για ύπνο στις 22: 00 και να ξεκλέψω από εκεί και μετά χρόνο για μένα. Λίγη βραδινή ηρεμία.

Μέχρι το επόμενο ξύπνημα από τις συνηθισμένες, αγαπημένες, φωνές της γειτονιάς…