Έρχονται στιγμές που σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μας αν ζούσε…

Μπροστά μου έχω μια εβδομάδα κουραστική, αγχωτική και απίστευτα δύσκολη. Είναι από εκείνες τις εβδομάδες που σε γυρνάνε πίσω. Αλλά πολύ πίσω.

Μπορεί να σου έχουν τύχει τα πάντα στη ζωή σου και κάποια στιγμή να βρήκες την δύναμη να κάνεις ένα βήμα παραπέρα. Το παραπέρα, δεν σημαίνει να φτιάξεις πάλι τη ζωή σου αλλά να προσπαθήσεις να την αναδιοργανώσεις. Να δεις, τι θα κάνεις με τα παιδιά σου, τι θα κάνεις εσύ από εδώ και πέρα, τι κρατάς, τι πετάς, τι αφήνεις πίσω και τι παγώνεις.

Από τι πιο δύσκολες διαδικασίες, μετά το θάνατο του άντρα μου, ήταν όχι η κηδεία, αλλά η γραφειοκρατική τακτοποίηση των υποχρεώσεων του. Την κηδεία δεν την θυμάμαι καν.  Ίσως γιατί μένοντας μαζί του ένα μήνα στο νοσοκομείο ζούσα και ξαναζούσα το τέλος.

Αλλά όταν τελείωσε η κηδεία και αφήνεις μερικές μέρες να περάσουν για να δεις από πού θα ξεκινήσεις ή τι χαρτιά πρέπει να μαζέψεις, εκεί γνωρίζεσαι για μια ακόμη φορά με την αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία. Τις ληξιαρχικές πράξεις θανάτου τις μοίραζα σαν καραμελίτσες!

Υπήρχαν στιγμές που ήθελα μπροστά σε γκισέ με δημόσιους υπαλλήλους να βάλω τα κλάματα. Να πέσω στο πάτωμα και να κλαίω γοερά. Όχι για να με συμπονέσουν. Δεν με ενδιέφερε αυτό, αλλά γιατί δεν άντεχα άλλο από το χαρτομάνι που μου ζητούσαν. Και άλλες φορές ήθελα να ξεσπάσω σε γέλια. Μου φαίνονταν τόσο γελοία αυτά που ζητάγανε, που μόνο με τα γέλια μπορούσα να βάλω.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά για να καταθέσω τα χαρτιά για την σύνταξη, έπρεπε να καταθέσω και την απόφαση της επιτροπής για το ποσοστό αναπηρικής σύνταξης που θα έπαιρνα, αν προλάβαινε φυσικά. Πώς να μην βάλεις τα γέλια, όταν με φυσικότατο τρόπο και έχοντας επιδείξει ήδη την ληξιαρχική πράξη θανάτου, μου ζήτησαν την εξουσιοδότηση από τον σύζυγο μου; Εκεί εσύ είσαι αγενής, αν γυρίσεις και πεις, «εγώ δεν μπορώ να πάω να την φέρω, αλλά αν θέλετε να πάτε να την πάρετε εσείς, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα!» ή «δημοτικό κοιμητήριο …, 3 διάζωμα αριστερά στις σκάλες, 3ος  τάφος στην 3η σειρά, ζητήστε να σας κάνει εξουσιοδότηση και φέρτε την και σε εμένα» ή αυτός που στα ζητά αυτά;

Πάντως για να μην μείνετε με την απορία τι έγινε, όταν μου ζήτησαν την εξουσιοδότηση και κατάλαβαν την γκάφα μεγατόνων που είχαν κάνει, η ίδια η προϊσταμένη έψαξε να βρει το φάκελο του άντρα μου, που όμως είχε χαθεί (!) και έμειναν μέχρι τις 5 το απόγευμα  (κυριολεκτικά) για να ξεμπλέξουν την κατάσταση. Και είμαι σίγουρη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξεμπερδέψω ποτέ από εκεί μέσα, αν δεν τηλεφωνούσα στην αδελφή μου και δεν ερχόταν ωρυόμενη μαζί με τα δυο μου παιδιά και κοιτώντας απειλητικά, απαιτούσε να βρεθεί αμέσως ο φάκελος αλλιώς ούτε αυτή ήξερε πώς θα αντιδρούσε! Εγώ έκλαιγα και γέλαγα μαζί!

Θυμάμαι για 3-4 μήνες δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να τρέχω να παίρνω χαρτιά από την μια υπηρεσία και να τα πηγαίνω στην άλλη. Ευτυχώς σοβαρές δικαστικές υποθέσεις και εκκρεμότητες που είχε, τις ανέλαβε μια παιδική φίλη, που ως καλή δικηγόρος, το μόνο που είπε ήταν, «φέρε τον φάκελο εδώ και θα τα κανονίσω εγώ». Βάλσαμο στην ψυχή μου, γιατί λίγο ακόμα και κατέρρεα!

Αλλά αυτή η εβδομάδα είναι δύσκολη, γιατί θέλοντας και μη θα ξαναγυρίσω στα παλιά. Θα πρέπει να δω πάλι από την αρχή, το ξεκίνημα της κοινής μας περιουσιακής ζωής. Θα πρέπει να απαντήσω γιατί έκανα αυτές τις κινήσεις με τον άντρα μου, γιατί αγόρασα αυτό ή γιατί έκανα εκείνο.

Δεν είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτά. Τα έκανα και τα υποστήριξα μέχρι εκεί που μπορούσα. Δύσκολο είναι για εμένα, γιατί πρέπει να θυμηθώ την χαρά που είχα εκείνες τις συγκεκριμένες στιγμές. Που στο μυαλό περνά η ζωή μαζί με τον άντρα μου, οι προσπάθειες μας και ο αγώνας, να φτιάξουμε το μέλλον μας. Και φυσικά έρχονται και οι σκέψεις, πως θα ήταν η ζωή μας αν ζούσε. Και τότε, τι μπορείς να πεις και τι να εξηγήσεις…