Έρχεται το καλοκαίρι και μου λείπουν οι διακοπές με τον μπαμπά σας

Έρχεται το καλοκαίρι και σφίγγεται η καρδιά μου. Σας βλέπω να μεγαλώνετε και νομίζω ότι δεν σας προλαβαίνω. Πότε ήσασταν τα μικράκια μου; Πότε σας είχα και τα δυο στην αγκαλιά μου και σας κουβάλαγα παντού μαζί μου;

Πότε κατεβαίναμε στην παραλία οι τρείς μας να κάνουμε το μπάνιο μας. Εσείς με μάθατε να πέφτω στην θάλασσα με βουτιά ή κρατώντας σας αγκαλιά. Μέχρι τότε θα έπρεπε να έχω φιλοσοφήσει τουλάχιστον ένα τέταρτο, αν θα πέσω με την μια ή σιγά σιγά.

Εσείς με μάθατε ότι τα ωραιότερα μαυρίσματα γίνονται παίζοντας στην άμμο με τα κουβαδάκια ή μουλιάζοντας μέσα στη θάλασσα για πάνω από μια ώρα.

Πόσο μεγαλώνετε και δεν σας προλαβαίνω! Τα μαλλιά σας έχουν μακρύνει τόσο πολύ, που φτάνουν μέχρι την μέση. Πάντα ζήλευα τα μακριά μαλλιά, γιατί η γιαγιά σας επέμενε να κόβω πάντα καρέ τα μαλλιά μου. Μου αρέσουν που αρχίζουν να ξανθαίνουν και να σταχυάζουν. Γεμάτα θαλασσινό αλάτι και σπαστά από τον αέρα κυματίζουν πάνω στους αδύνατους ώμους σας. Η τέλεια αντίθεση με τα μαυρισμένα σωματάκια σας.

Πόσο τρώτε και πόσο αδύνατες μένετε. Αχ, πόσο θα ήθελα να σας μοιάζω. Να τρώω δυο και τρία παγωτά και να μην με νοιάζει! Αλλά εσείς βάζετε κάτω και ενήλικες. Μονίμως τρώτε!  Μαζί σας έμαθα να τρώω τα απομεινάρια των πιάτων σας. Εγώ που ήμουν πάντα μίζερη με το φαγητό, τρώω ότι περισσέψει από τα δικά σας. Τώρα καταλαβαίνω την μητέρα μου, που όταν βγαίναμε δεν έπαιρνε ποτέ μερίδα για αυτήν.

Πόσο μου αρέσει να σας βλέπω να κάνετε ποδήλατο. Και πόσο τυχερή αισθάνομαι που μάθατε μόνες σας να κάνετε. Πάντα σφίγγεται η καρδιά μου όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να σας μάθω πράγματα που δεν τα «έχω». Το ποδήλατο, η κολύμβηση, το μπάσκετ με τρόμαζαν και με τρομάζουν. Οι μπαμπάδες μαθαίνουν τα παιδιά τους ποδήλατο. Έπρεπε να σας μάθω εγώ. Μου φαινόταν βουνό. Μάλλον διαβάζατε τις σκέψεις μου και με βγάλατε από αυτή την δύσκολη θέση. Τα καταφέρατε σιγά σιγά μόνες σας. Με δύναμη και πείσμα μού φωνάζατε να σας δω! Πέταξα από την χαρά μου. Από εκείνη την ημέρα τα κάναμε όλα πάνω στο ποδήλατο. Κάτι σαν «καβάλα στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε», έ αυτό κάναμε και εμείς. Παντού με το ποδήλατο. Με τη βοήθεια του κολυμβητηρίου και του ψαρά παππού σας, γίνατε μικρά δελφινάκια. «Μαμά κάνε βουτιά, να σε χαιρετήσω και να σου στείλω ένα φιλάκι. … Με είδες; Είχα ανοιχτά τα μάτια μου!»

Πόσο σας θαυμάζω που είστε τόσο γελαστές και χαρούμενες. Πόσο μου την δίνει, όταν μου λένε «Μπράβο, που τα παιδιά σου είναι χαρούμενα. Ρωτάνε για τον πατέρα τους;» Πότε θα γυρίσω και θα απαντήσω χαμογελώντας «Και εσένα, τι σε νοιάζει;» Αλήθεια τι νοιάζει όλους αυτούς, τι κάνουμε εμείς στο σπίτι μας; Πότε ρώτησαν με πραγματικό ενδιαφέρον τι κάνουμε και πως είμαστε. Και ποιοι είναι αυτοί που ρωτάνε; Οι φίλοι μας; Όχι, οι πραγματικοί μας φίλοι είναι όλοι και όλοι 4-5. Αυτοί που έμειναν στα δύσκολα. Δεν τρόμαξαν, δεν φοβήθηκαν, δεν μου είπαν «σε λυπάμαι, τι είναι αυτό που πάθατε», δεν σας είπαν ποτέ «κακόμοιρα». Είναι αυτοί που στάθηκαν δίπλα μας, έκλαψαν και γέλασαν μαζί μας. Όλοι οι άλλοι είναι για εμένα ένα τίποτα. Μπορεί να είμαι σκληρή, αλλά έτσι είναι. Δεν μπορώ να κάνω εκπτώσεις. Το οφείλω σε εμένα και σε εσάς. Όταν πέθαινε ο μπαμπάς σας έκανα ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα. Βασικά μόνο του έγινε. Είδα τα πράγματα διαφορετικά και ζω πλέον διαφορετικά. Με νοιάζει μόνο να είστε εσείς καλά. Όταν σας βλέπω να γελάτε, μου χαρίζετε όλο τον κόσμο. Αυτό το χαμόγελο, το έχτισα εγώ και το έχτισα με κόπο. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου το πάρει πίσω.

Έρχεται το καλοκαίρι και μου λείπει να κάναμε διακοπές όλοι μαζί με τον μπαμπά σας. Να μπαίναμε σε ένα καράβι και να φεύγαμε. Έτσι πάντα κάναμε. Κατεβαίναμε στο λιμάνι και διαλέγαμε καράβι. Ή ανοίγαμε τον χάρτη και διαλέγαμε έναν τυχαίο προορισμό. Δεν μας ενδιέφεραν οι πολυτέλειες. Ένα δωμάτιο και η θάλασσα αρκούσε. Πόσο θα ήθελα να κάναμε όλοι μαζί βουτιές. Να σας μάθαινε, να χτίζατε κάστρα στην άμμο. Είμαι σίγουρη ότι θα σας άφηνε μέχρι αργά το απόγευμα στην παραλία. Θα μας έπαιρνε το βράδυ, κοιτώντας το φεγγάρι και τα αστέρια να βγαίνουν. Πόσα πράγματα δεν προλάβαμε να κάνουμε…

Τι με έπιασε σήμερα και τα σκέφτομαι αυτά. Ίσως επειδή είναι η πρώτη καλοκαιρινή μας απόδραση για φέτος. Ίσως επειδή βλέπω μπαμπάδες στην παραλία με τα μικρά τους. Ίσως επειδή θα ήθελα να ήμουν πιο ξένοιαστη. Το δικαιούμαι και εγώ καμιά φορά.

«Έλα μαμά να προσπαθήσουμε πάλι να φτιάξουμε κάστρο», φωνάζει η μικρή νεράιδα μου. Έτσι όπως θα προσπαθήσω να φτιάξω κάστρο για μια ακόμη φορά, έτσι πρέπει να προσπαθήσω να τα φτιάξω όλα από την αρχή, όχι σε άμμο όμως. Μαζί σας θα τα καταφέρω. Η υπομονή σας και η επιμονή σας, μου δίνουν την δύναμή μου. Όλες μαζί μια μεγάλη αγκαλιά!