Δεν προσλαμβάνω μονογονείς, λυπάμαι πολύ…

Έχει ο καιρός γυρίσματα. Έτσι λένε. Σε μερικούς όμως μάλλον αργούν να γυρίσουν οι ρόδες….

Έχει καταντήσει σαν ανέκδοτο. Αυτό με τον Τοτό. Ναι, αυτό που ξέρεις και εσύ ήδη.

Χτυπάς πόρτες. Ζητάς δουλειά. Δεν σε παίρνουν.

Ζητάς απλά μια δουλειά. Για να ζήσεις το παιδί σου. Έχεις συμβιβαστεί ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.

Έχεις τα προσόντα. Και ίσως να τα παρά-έχεις. Έχεις 5 σελίδες βιογραφικό. Και αφού έχεις απορρίψει την ειδικότητά σου. Τις γνώσεις σου. Ζητάς παντού. Σε καφετερίες, σε μπαράκια, σε σπίτια, σε φύλαξη παιδιών, ηλικιωμένων, σε καθαριότητα. Παντού. Τα οποία παντού δεν έχουν καμία σχέση με το πτυχίο σου, με τις ξένες γλώσσες σου.  Με την 12 χρόνια εργασιακή σου εμπειρία. Δεν σε πειράζει. Δεν έχεις εγωισμό. Έχεις αφραγκιές… Αν και δεν το λες αφραγκιές. Είσαι ταπί. Και ελάχιστα ψύχραιμη.

Έχεις οικονομικές δυσκολίες. Έχεις 100 ευρώ στην τράπεζα. Τα τελευταία.

Μήπως χτυπήσει το παιδί, μήπως γίνει κάτι έκτακτο λες… Λες και είναι η τελευταία σου σανίδα σωτηρίας. Δεν αυγατίζουν όμως. Και το ξέρεις.

Η περηφάνια σου είναι στα πατώματα, αλλά δεν τίθεται θέμα ζητιανιάς και ελεημοσύνης. Υπάρχει το «κανείς δεν χάνεται», το «έχει ο Θεός» και πολλές τέτοιες εκφράσεις. Και μετά λες. Και αν δεν έχει;

Τα βάζεις σε μια σειρά. Θα κόψω το σταθερό τηλέφωνο. Δεν πειράζει ας μην έχω ούτε internet. Τα ξαναβάζεις σε σειρά. Μήπως να κόψω το κινητό αντί για το σταθερό? Μετά λες άνθρωπος είμαι, αν κάτι χρειαστεί το παιδί.

Και το μπρος πίσω συνεχίζεται.

Κοιμίζεις το παιδί. Τα ξανά-βάζεις κάτω. Πας για ύπνο. Δεν κοιμάσαι.

Ξυπνάς. Χαμογελάς. Πας το παιδί στο σχολείο.

Σου ζητάνε χρήματα για μια σχολική δραστηριότητα.

Εύκολο. Πάλι δεν θα το στείλεις. Είναι ωραία στο σπίτι με την μανούλα. Και η μανούλα μπορεί να ζωγραφίσει, να παίξει, να πάει στην παιδική χαρά.

Το στέλνεις την μεθεπόμενη. Που δεν έχει «εκδρομή, μουσείο, δραστηριότητα»

Και ξανά έξω, να ζητάς μια δουλειά. Όχι για σένα, για το φουκαριάρικο το παιδί σου.

Και απλά μαζεύεις “όχι”. Είσαι χωρισμένη λυπάμαι, έχεις ένα παιδί. Αν αρρωστήσει και πρέπει να μείνεις μαζί του, τι θα κάνεις; Αν χρειαστεί κάπου να το αφήσεις; Κρίμα δεν είσαι 30 χρονών.

Και εσύ αρχίζεις να απαντάς με τον τρόπο που σου μιλάνε. Δεν είμαι 30 αλλά μικροδείχνω. Αν χρειαστεί να το αφήσω κάπου δικό μου θέμα. Αν αρρωστήσει θα το πάω στον γιατρό. Και ήδη ξέρεις ότι τζάμπα συζητάς.

Και ξανά προς την δόξα τραβάς….. στον επόμενο που απλά θα ξεσκονίζει το βιογραφικό σου και θα κάνει αέρα με αυτό σαν να’ναι βεντάλια. Για να σου χαμογελάσει στο τέλος και να σου πει…. “Είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος. Δεν προσλαμβάνω μονογονείς… λυπάμαι πολύ”…