Γαμήλια στέφανα και βέρες: Τί τα κάνουμε μετά το διαζύγιο ή τον θάνατο του/της συζύγου;

«Αυτά τα στέφανα που φτιάχτηκαν με άνθη, κάθε λουλούδι έχει γίνει αγκάθι» τραγούδησε ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος και έγινε ο ύμνος των απανταχού διαζευγμένων.

Όλα ωραία στο γάμο. Η τελετή, ο παπάς, τα στέφανα, το νυφικό, οι βέρες. Τί γίνεται, όμως, με όλα αυτά, όταν χωρίσεις; Αναρωτιέσαι, τί θα τα κάνεις, πού θα τα βάλεις, πώς μπορείς να τα εκμεταλλευτείς; Άκου λοιπόν να μαθαίνεις.

Κάποτε η εκκλησία είχε κοινά στέφανα για όλους. Δεν πήγαινε το κάθε ζευγάρι να παντρευτεί αγοράζοντας τα δικά του στέφανα.

Πλέον, το έθιμο αυτό έχει καταργηθεί και τα ζευγάρια κάνουν μεγάλη έρευνα αγοράς, για να αποφασίσουν, αν τα στέφανά τους θα είναι από χρυσό ή από ασήμι, ξύλινα, στριφτά, επιπλατινωμένα, με πέρλες ή όχι, με κορδονάκια, με λινάτσα κ.ο.κ. Η ποικιλία είναι τεράστια ακόμα και στα στέφανα, τα οποία μετά το μυστήριο διατηρούνται σε ειδική θήκη πάνω απ’ το κρεβάτι ή δίπλα στο εικονοστάσι.

Τί γίνεται όμως σε περίπτωση θανάτου ή διαζυγίου οεο;

Ο απλός λαός, που είναι λιγάκι προληπτικός θέλει το ένα από τα δύο στέφανα να συνοδεύει τον αποθανόντα στην τελευταία του κατοικία, ενώ σε κάποιες άλλες πόλεις της Ελλάδας κρατάνε τα στέφανα μαζί στη θέση, που έχουν από την αρχή τοποθετηθεί μέχρι να πεθάνει και ο/η άλλος/η σύζυγος, οπότε μπαίνουν και τα δύο στέφανα στον τάφο του δευτέρου, με την έννοια, ότι εκεί «λήγει» ο γάμος και για τους δύο.

Σύμφωνα με τις επιταγές της εκκλησίας τα στέφανα πρέπει να προσκομιστούν στην εκκλησία από τους συγγενείς, εφόσον επέλθει θάνατος ή διαζύγιο. Τα ίδια στέφανα θα χρησιμοποιηθούν σε άλλο γάμο (το βρίσκω γρουσουζιά για κάποιο λόγο) ή θα τοποθετηθούν στο χωνευτήρι, αφού πρώτα καούν. Για αυτό το λόγο η εκκλησία είχε πάντοτε κοινά στέφανα, για να μη γίνεται συνέχεια αυτή τη διαδικασία.

Όσον αφορά τις βέρες οι επιλογές σου είναι περιορισμένες, αφού η Εκκλησία δεν προβλέπει κάτι γι’ αυτές, όπως γίνεται με τα στέφανα, ούτε υπάρχουν προλήψεις, ήθη και έθιμα σχετικά με αυτές.

Έχω ακούσει, ότι σε κάποια χωριά τις πετάνε στο ποτάμι, κάτι που συμβολίζει την κοινή ζωή του ζευγαριού, που έφυγε ανεπιστρεπτί ή τις πετάνε από έναν γκρεμό.

Κατά τη γνώμη μου, κόστισαν, που κόστισαν μια μίνι περιουσία, είναι κρίμα να πάνε χαμένες ή να πεταχτούν. Πιο πολύ τόπο θα πιάσουν, αν τις πουλήσεις και τα χρήματα τα δωρίσεις στο Χαμόγελο του Παιδιού ή στην Κιβωτό του Κόσμου ή σε όποια οργάνωση εσύ θες φυσικά. Από την άλλη μπορείς να τις εκμεταλλευτείς κι εσύ η ίδια.

Αν η βέρα σου, σημαίνει πολλά για σένα, την κρατάς και τη φοράς στο λαιμό σου με μία αλυσίδα. Αν πάλι σου φέρνει στο μυαλό δυσάρεστες αναμνήσεις, μπορείς να τις «λιώσεις» σε κάποιο καλό και αξιόπιστο χρυσοχοείο και να δημιουργήσεις ένα άλλο κόσμημα της αρεσκείας σου (ένα άλλο δαχτυλίδι ίσως, ή ένα ζευγάρι σκουλαρίκια).

Ό,τι κι αν επιλέξεις να κάνεις με τα απομεινάρια του γάμου σου, πέρα από οποιοδήποτε έθιμο και παράδοση, σημασία έχει να νιώθεις εσύ καλά!