Ζωή χωρίς εσένανε, είναι ζωή χαμένη…

Ξυπνάω το πρωί και είσαι δίπλα μου. Κοιμάσαι ήσυχος, ήρεμος, σαν όλα να ανήκουν πια στο παρελθόν. Σηκώνομαι αθόρυβα μη σε ξυπνήσω. Φτιάχνω καφέ, τον βάζω σ’ ένα δίσκο και στον φέρνω στο κρεβάτι. Χώνομαι κάτω απ’ τα παπλώματα, ψάχνω την αγκαλιά σου. Χαμογελάς στον ύπνο σου, ψάχνεις τα χείλη μου και με φιλάς. Μυρίζεις τον καφέ στο κομοδίνο και ψιθυρίζεις βραχνά, πως μ’ αγαπάς. Ανοίγεις τις ματάρες σου, κοιτάς την ώρα στο κινητό σου και ανάβεις τσιγάρο πρίν τη πρώτη σου γουλιά. Με χαζεύεις και χαμογελάς. Ρωτάς με τρόπο τι μαγείρεψα και σου απαντώ «αγάπη».

Της Άννας Παπαδοπούλου

Μεσημέριασε και πείνασε το αγόρι μου. Κάνουμε ένα μπανάκι γρήγορο και μπαίνουμε στο αμάξι. Κάνει κρύο μα έχει έναν ήλιο που φωτίζει, όπως τα μάτια σου. Πάμε για φαγητό, σε κοροιδεύω που τρως με τα χέρια και με λες ψωνάρα που τρώω τα παϊδάκια με πηρούνι. Πάμε να περπατήσουμε για να χωνέψουμε. Σε κράζω που δεν μπορείς να κουνηθείς απ’ το φαί και αρχίζεις να με γαργαλάς. Τα γέλια μας κάνουν αντίλαλο στο δάσος. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Σουρουπώνει, ο ήλιος πέφτει και έχω γείρει νυσταγμένη επάνω σου, στο πιο γλυκό μεθύσι. Σε πειράζω και μου λες να κάτσω φρόνιμα, μας βλέπουν. Ανοίγουμε τη πόρτα του σπιτιού μας και ζαλισμένοι κάνουμε έρωτα σαν να μην υπάρχει αύριο.

Μα δεν υπάρχει αύριο. Αύριο θα ξυπνήσω κι αντί για σένα, δίπλα μου θα΄ναι το τηλέφωνο. Εκεί υπάρχεις μόνο. Θα φτιάξω καφέ μόνο για μένα και θα σου γράψω αν θες λίγο και για σένα. Μήπως νιώσεις και το νιώσω, πως είμαστε εδώ μαζί. Θα χαζέψεις τη φωτογραφία μου και θα ακούσω το τραγούδι που έβαλες χθες βράδυ. Θα βγω με φίλους για φαγητό και θα σκέφτομαι τι όμορφα που θα’΄ταν να ήσουν εδώ, μαζί μου. Θα μου στείλεις κάτι έξυπνο σε μήνυμα κι ενώ κοιτάζοντάς το θα χαμογελώ, μέσα μου θα θυμώνω. Θυμώνω που μας «έκαψες», που αντί να το ζήσουμε και όπου βγει, το βασανίζεις. Δεν μπορώ να σου κρατήσω μούτρα πάνω από ένα δεύτερο. Ξέρω πως μέσα σου υποφέρεις κι ας είναι απ’ τις επιλογές σου. Σε ψάχνω στα πλήκτρα, στις οθόνες και στις μνήμες μου. Στο υγρό φιλί σου, σ’ εκείνο το δασάκι. Στα μάτια σου που όποτε με συναντάς, κοιτάζουν με παράπονο. Στο πρόσωπό σου που χώνεται βαθιά μες στο λαιμό μου, που φωλιάζεις σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά μου. Μα τι τα θες, τι τα γυρεύεις; Σύντομα ο χρόνος λήγει και εσυ φεύγεις. Αγάπη με χρονόμετρο, στα πρέπει του μυαλού σου.

Είμαι στο τσακ να έρθω να σε κλέψω, δεν θα αντέξω. Θα μπω στο σπίτι σου να σε αρπάξω, “είσαι δικός μου” θα φωνάξω και θα φύγω. Θα σε βάλω στο αμάξι και θα φύγω. Για να μην φτάσουμε ως εκεί, γύρισε, μην αργήσεις. Να τα κάνεις όλα πράξη πρίν η σύντομη αγάπη μας, σκορπίσει σε αναμνήσεις. Δεν με νοιάζει ο κόσμος, το σωστό, το πρέπει και το δίκιο. Με νοιάζει που όταν βρισκόμαστε, είμαστε ευτυχισμένοι. Ζωή χωρίς εσένανε, είναι ζωή χαμένη!