Το Club των Χωρισμένων

Είμαι σε μια φιλική εκδήλωση, καλεσμένη και αρχίζω κουβέντα με κάποιες άλλες κυρίες, σχετικά με τα παιδιά, τους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία. Ξαφνικά η συζήτηση αλλάζει και αρχίζουν να μιλάνε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όντας μόνες μαμάδες, που δεν έχουν βοήθεια από τους μπαμπάδες κλπ. Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι όλες τους είναι χωρισμένες και εκεί είναι που ξεκίνησε το παραλήρημα…

Μία – μία με τη σειρά, άρχισαν να λένε τον λόγο που χώρισαν, το πόσο υπέφεραν πριν το διαζύγιο και το πόσο δύσκολα περνάνε τώρα που δεν έχουν βοήθεια. Ok, σεβαστό το ότι μπορεί όντως να ήταν δύσκολα και σέβομαι το γεγονός ότι μπορεί να πληγώθηκαν από τους άντρες τους και να δυσκολεύονται τώρα που είναι μόνες, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου ο τρόπος που μιλούσαν. Κατηγορούσαν τους πρώην τους για τα πάντα, μιλούσαν γι’αυτούς χρησιμοποιώντας άσχημα επίθετα που δεν μπορώ καν να αναφέρω και μερικές από αυτές κατηγόρησαν όχι μία αλλά πολλές φορές τρίτα πρόσωπα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος (βλέπε πεθερά) για τον χωρισμό τους, χρησιμοποιώντας το ίδιο άσχημα επίθετα στους χαρακτηρισμούς τους.

Η μία συμφωνούσε με την άλλη για τα παθήματά τους και η πιο  πρόσφατα χωρισμένη έπαιρνε συμβουλές από τις «παλιές». Κάνα δύο φορές που προσπάθησα να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, πέσανε να με φάνε! Οι εκφράσεις τους ήταν τύπου «Δεν ξέρεις όμως τι σημαίνει να είσαι μόνη με 2 παιδιά!», «Μιλάς εκ του ασφαλούς!», «Εσύ έχεις καλή πεθερά, γι’αυτό το λες!»  και άλλα τέτοια… Εντάξει κορίτσια, ειρήνη ημίν! Δεν φταίω εγώ που εσείς χωρίσατε! Κατ’ αρχήν, όταν ξεκινάς με το καλημέρα και μιλάς για τα προσωπικά σου με τόση ευκολία και με τόσες λεπτομέρειες σε μια παρέα, που δεν γνώριζες μέχρι πριν λίγα λεπτά και ειδικά με τέτοιες ειρωνικές εκφράσεις και στυλάκι πονεμένου κουταβιού, αλλά που δεν σηκώνεις κουβέντα, ε, δεν μπορώ να το δεχτώ ότι δεν έφταιγες κι εσύ λιγάκι ή όταν ξεστομίζεις κουβέντες τύπου «εγώ δεν γεννήθηκα νοικοκυρά και μάνα, είχα μια καριέρα πίσω μου!». Ναι, εσύ και πολλές άλλες! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα χωρίσουμε!

Το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι κατά τη διάρκεια της κουβέντας, μερικά από τα παιδιά τους ήρθαν και κάθισαν μαζί μας και φυσικά άκουγαν αυτά που έσουρναν οι μάνες τους για τους μπαμπάδες και τις γιαγιάδες τους. Φαντάζομαι τι έχουν ακούσει στο σπίτι και τι πλύση εγκεφάλου έχουν υποστεί! Πώς μετά να έρθει ο άμοιρος ο πατέρας, να πάρει το παιδί του να το πάει μια βόλτα, πως περιμένεις να σε βοηθήσει, όταν το παιδί σου που το έχεις ήδη δηλητηριάσει με τα κακόβουλα και κακεντρεχή σχόλιά σου, περιμένεις να δεχτεί τον πατέρα του και να θέλει να περάσει το Σαββατοκύριακο μαζί του; Οι γονείς δεν πρέπει να χωρίζουν ποτέ! Το ζευγάρι μπορεί να ζει πλέον χώρια και να έχει διαλέξει ο καθένας τον δρόμο του. Τα παιδιά όμως δεν θα πρέπει να μπαίνουν ανάμεσά τους. Η γονεϊκή υποχρέωση όμως, θα πρέπει να συνεχίζει -όσο αυτό είναι δυνατόν- σαν να μην έχει αλλάξει κάτι ως προς τα παιδιά.

Τέλος, είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλοί άντρες εκεί έξω που δεν αξίζει να τους λένε άντρες ούτε να γίνονται πατέρες. Όμως, δεν μπορούμε να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι! Είστε εσείς που έχετε χωρίσει και θέλετε να μοιραστείτε τον πόνο σας, είμαστε όμως κι εμείς που έχουμε έναν καλό και πετυχημένο γάμο και δεν μπορούμε να ακούμε συνέχεια την κλάψα σας.

Της Χρύσας Αβραμίδου

Πηγή: gynaikaeimai.com