Σε κάθε κουρασμένη μόνη μαμά: Το παιδί σου δεν βλέπει άσπρα μαλλιά, ρυτίδες και κιλά!

Τον Ιούνιο του 2016 έζησα την μια καταστροφή πίσω απο την άλλη. Ήμουν έτοιμη να πώ «Αντίο Κατερίνα, αντίο κόσμε».  Βλέπετε, κατά τη διάρκεια ενός μήνα, ο θερμοσίφωνας χάλασε και το αυτοκίνητό μου διαλύθηκε (στο δρόμο για το πάρτι γενεθλίων του γιου μου). Μακάρι να τα είχα επινοήσει όλα αυτά,  η ζωή μου ήταν σαν κωμωδία από συνεχόμενα λάθη με εξαίρεση ότι εγώ δεν έβρισκα κανένα από αυτά αστείο.

‘Ημουν αγχωμένη.

‘Επρεπε να τα κάνω όλα μόνη μου.

Τα μαλλιά μου άρχισαν να γκριζάρουν με ταχύτερο ρυθμό από το κανονικό, και ήμουν χωρίς χρήματα ώστε να μπορώ να φτιάξω το αυτοκίνητο. Η συνήθως, φωτεινή και χαρούμενη διάθεση μου, έπρεπε να γίνει υπεύθυνη. Ξεσπούσα στα παιδιά μου πιο συχνά. Ακούσατε τίποτα απο αυτά που σας είπα; Ένιωθα κουρασμένη και λίγο τρελή.

Ένιωθα να καταρρέω σαν γονέας.

Στις 5 Ιουλίου τα παιδιά είχαν πάει στον μπαμπά τους για να περάσουν μαζί την ημέρα. Είχα μπει σε μια ρουτίνα ακινησίας στην κουζίνα το βράδυ πριν (χάλασε ο θερμοσίφωνας και πάλι;) οπότε ήξερα ότι δεν θα ήταν πολύ διασκεδαστικό να είναι τριγύρω στο σπίτι ούτως ή άλλως. Φίλησα τα παιδιά μου καθώς φεύγανε και ανέβηκα στο δωμάτιο μου να αναρωτιέμαι αν θα βγάλω αυτό τον Ιούλιο αλώβητη.

Κοιμήθηκα για λίγες ώρες, καθάρισα, έβαλα δύο πλυντήρια, είδα τηλεόραση. Τότε περίμενα. Πότε θα γυρίσουν στο σπίτι;

Έστειλα μήνυμα στον πατέρα τους, «πότε θα γυρίσουν τα παιδιά; Είναι τόσο ήσυχα εδώ».

Όσο κουρασμένη και να είμαι, συχνά αναρωτιέμαι αν είμαι καλή μητέρα, και αν οσο και να με ταλαιπωρούν μερικές φορές, αυτά τα μωρά είναι ο κόσμος μου. Όλα φαίνονται βαρετά όταν δεν είναι μαζί μου.

Και επιτέλους γυρίσανε σπίτι. Είχα τις πυτζάμες τους έτοιμες, βάλαμε μια ταινία και κάναμε μια ζεστή γωνια στον καναπέ. Ο γιός μου ρώτησε αν μπορούσε να φάει κάτι (όλη μέρα, κάθε μέρα). Του είπα να πάρει κάτι απο το ντουλάπι και θα το άνοιγα εγώ γι αυτόν.

Στο δρόμο του προς στην κουζίνα, γύρισε και μου είπε “Mαμά, είσαι η καλύτερη μαμά!”. Ήταν τόσο γλυκός και ειλικρινής που με συγκίνησε.

Δεν ένιωθα την καλύτερη πλευρά του εαυτού μου τον τελευταίο μήνα. Ήμουν κουρασμένη. Ήμουν σε κατάσταση επιβίωσης. Αλλά αυτό δεν είναι αυτό που είδε ο γιος μου. Και σε σένα κουρασμένη μαμά, αυτό δεν είναι ότι βλέπει το μωρό σας.

Δεν βλέπει άσπρα μαλλιά και ρυτίδες.

Δεν βλέπει τις βελτιώσεις που κάνετε στο σπίτι ή θεωρείτε ότι σας χρειάζονται ή αν πληρώσατε τους λογαριασμούς.

Δεν βλέπει τα δάκρυα σας όταν ξαπλώνετε, όπου προσεύχεστε να είστε ένας καλύτερος γονιός αύριο.

Δεν βλέπει τα είκοσι κιλά που θέλετε να χάσετε.

Αντίθετα βλέπει ένα σπίτι όπου μπορεί να παίξει και να μάθει πράγματα.

Βλέπει ένα σπίτι όπου είναι ασφαλές και φροντισμένο.

Ακόμα πιο σημαντικό, βλέπει έναν άνθρωπο που είναι όμορφος να προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για να έχει μια καλή ζωή.  Όταν δεν μπορεί να δει την αφοσίωση και τις θυσίες (μπορεί να τα δεί κανείς αν δεν γίνει ο ίδιος γονιός;), γνωρίζει ποιός είναι εκεί για εκείνο, απο τη στιγμή που θα ξαπλώσει μέχρι τη στιγμή που θα πάει σχολείο.

Όχι μόνο για τις αστείες στιγμές, όχι μόνο για την καλοπέραση. Αλλά γιατί χρειάζεται έναν δυνατό άνθρωπο για όλες τις δύσκολες και καλές του στιγμές.

Πάρε τα πάνω σου. Τα παιδιά σου, βλέπουν την αγάπη σου ή ακόμα καλύτερα τη νιώθουν!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/