Όποιος γονιός κοιμάται με το παιδί του, είναι τρελός!

Να! το είπα.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν το έχω κάνει. Έχω κοιμηθεί με το καθένα από τα παιδιά μου μέχρι να φτάσουν την ηλικία των τριών μηνών. Ήταν χρήσιμο όσο τα θήλαζα επειδή τα είχα δίπλα μου. Δεν χρειαζόταν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν χρειαζόταν να ντυθώ. Μπορούσα ν’ αποκοιμηθώ με το μωρό μου δίπλα μου.

Αλλά με το που δεν θήλαζα πια ήθελα το κρεβάτι μου και πάλι όλο δικό μου.

Πήγαμε τα παιδιά μας στις κούνιες τους, στα δωμάτια τους. Δεν ήταν μια δύσκολη αλλαγή. Στην πραγματικότητα όλοι μας κοιμόμασταν καλύτερα έτσι.

Τώρα που η μια κόρη μας είναι τριών ετών, έχει ένα διπλό κρεβάτι στην διάθεση της. Ο άνδρας μου κ’ εγώ ξαπλώνουμε δίπλα της, της διαβάζουμε ιστορίες, την παρηγορούμε όταν έχει εφιάλτες και καμιά φορά κοιμόμαστε και μαζί της – αλλά υπό τους δικούς μας όρους.

Όταν αποκοιμηθεί, επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας.

Όσο για το να μοιραστώ το κρεβάτι μου, δεν μπορώ.

Σαν μητέρα που δουλεύει από το σπίτι, με περιβάλλουν παιδιά όλη την ημέρα. Αν δεν με ακουμπούν με χέρια που κολλάνε, μάλλον προσπαθούν να σκουπίσουν τα χέρια τους στα ρούχα μου. Κάποιες φορές νιώθω την ανάγκη να ξαπλώσω χωρίς να έχω κάποιον να μ’ ακουμπά – χρειάζομαι μια στιγμή που να έχω το σώμα μου και το μυαλό μου στην διάθεση μου. Ένα μέρος στο οποίο μπορώ να χαλαρώσω και να μην πρέπει ν’ ανησυχώ αν κάποιος κάνει κακά.

Υποθέτοντας ότι δεν κοιμάσαι σε καναπέ με το παιδί σου κι ότι δεν παίρνεις υπνωτικά χάπια, το να κοιμάσαι μαζί του είναι ασφαλές για εκείνο. Αλλά από κάποια ηλικία και μετά τα παιδιά είναι πιο ανήσυχα στον ύπνο. Μια μπουνιά στο πρόσωπο, μια κλοτσιά στην κοιλιά, μια φορά που θα ξυπνήσεις προσπαθώντας ν’ αναπνεύσεις επειδή κάπως το παιδί σου κατέληξε πάνω στο πρόσωπο σου… είσαι τυχερός/τυχερή αν επιβιώσεις μέχρι το πρωί.

Τους τρεις πρώτους μήνες μετά τη γέννα ήμουν στην ανάρρωση, οπότε δεν με απασχολούσε το θέμα “σεξ”. Οι γονείς που κοιμούνται με το παιδί τους πάντα λένε ότι βρίσκουν “δημιουργικούς” τρόπους για να κάνουν σεξ. Πώς; Πού; Δεν είμαι τόσο ευλύγιστη πια και η αποθήκη μας δεν είναι τόσο μεγάλη. Άσε που τα παιδιά είναι πάντα κοντά. Η μόνη ευκαιρία που έχουμε να μείνουμε μόνοι είναι όταν κοιμούνται…στα δωμάτια τους.

Σ’ ένα κόσμο που κάθε πράγμα πρέπει να το μοιράζομαι με τα παιδιά μου, το κρεβάτι μου είναι κάτι δικό μου. Και δεν νιώθω τύψεις γι’ αυτό. Το κρεβάτι μου είναι το καταφύγιο μου. Είναι το μέρος στο οποίο μπορώ να διαβάζω, να γράφω, ν’ απολαμβάνω λίγη ησυχία. Αν θέλω να δω τηλεόραση ή ν’ ακούσω μουσική, μπορώ να επιλέξω αυτό που θέλω. Δεν επιτρέπονται κινούμενα σχέδια ή παιδικά τραγούδια.

Δεν κοιμάμαι πολύ. Οπότε πρέπει να κοιμάμαι καλά όσο κοιμάμαι. Δεν μπορώ να λειτουργήσω το πρωί αν με ξυπνούν συνέχεια κατά τη διάρκεια της νύχτας. Όταν δεν ξυπνάς από σπρωξιές η κλοτσιές, τότε ξυπνάς από ό,τι περίεργο ήχο ακούς. Για να μην αναφέρω τις φορές που μετακινείσαι λίγο στον ύπνο σου και ακουμπάς μια υγρή λίμνη πάνω στο στρώμα, που λέγεται “τσίσα”.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα ν’ αποφασίσει τι είναι καλύτερο για την οικογένεια του. Αλλά  στους γονείς που θέλουν να κοιμούνται με το παιδί τους προτείνω να του πάρουν απλά ένα μεγαλύτερο κρεβάτι. Επειδή το να μοιράζεσαι το κρεβάτι με το παιδί σου, σημαίνει να θυσιάζεις όλα σου τα πράγματα και αυτό είναι τρελό. Οι γονείς πρέπει να έχουν κάποια πράγματα μόνο για τον εαυτό τους.

Πηγή: http://www.scarymommy.com/