Ο θάνατος, ο προδομένος έρωτας

Μεγαλύτερο πόνο δεν θα μπορούσε κανείς να μου δώσει, όμως καταλαβαίνω τώρα πια ότι δεν είχες κάτι παραπάνω. Τόση αγάπη σου έδωσαν, τόση σου έμαθαν, τόση μπορούσες να προσφέρεις.

Από τη Νίκη Ταγκάλου
Πηγή: http://nikitagalou.blogspot.gr/2017/03/blog-post.html

Και δεν φταις εσύ που είχες μάθει στα λίγα, φταίω  εγώ που ζήτησα πολλά από έναν άνθρωπο που δεν ήξερε τι σημαίνει αυτό.

Φταίω εγώ που έδωσα όσα δεν μπορούσες να αντέξεις και δεν το έβλεπα, τόσο τυφλωμένη ήμουν από αυτόν τον έρωτα. Τόσο μαγεμένη που ξέχασα να ρωτήσω για τις δικές σου αντοχές.

Ότι έχασα ήταν αυτό που πιο πολύ  πόθησα, ήταν αυτό  που περισσότερο νόμιζα ότι είχα.

Κρύβομαι τώρα πια πίσω από τις λέξεις. Κοιμάμαι μέσα σε βιβλία. Ψεύδομαι κάθε νύχτα κοιτάζοντας σε δίπλα μου.

Οι αληθινές αγάπες δεν έχουν ποτέ καλό τέλος ίσως γιατί είναι αβάσταχτες.

Ανάμεσα στον θάνατο και στον έρωτα κοιμάται πάντα αγκαλιά ένα ζευγάρι που κοιτάει ο ένας τον άλλον στα μάτια, που δακρύζει σε κάθε μικρό αποχωρισμό, που κοιμάται αγκαλιά αλλά ξυπνάει χώρια…  Και αυτό το χώρια είναι μαχαιριά που προχωράει αργά – αργά προς την καρδιά που νεκρώνει. Αργά – αργά προς τα μάτια που δεν βλέπουν πια. Αργά – αργά προς την ψυχή που αγνοείται.

Το μόνο που νιώθω τώρα πια είναι κάθε θάνατος που αφήνει το σημάδι του σε αυτόν τον κόσμο, τον νιώθω σαν να είναι δικός μου, σαν να είμαι εγώ ο νεκρός, ξανά και ξανά.

Ο θάνατος, ο προδομένος έρωτας… και ο πλούτος μου να σε αγαπώ ξανά και ξανά, όπως αγαπάει ένα παιδί, παντοτινά.

Όπως ένα παιδί ξέρει να θυμάται τα πάντα, για πάντα.

Και με άφησα, με άφησα να σκύψω, να παραιτηθώ, να λυγίσω γιατί έτσι σε κρατώ μέσα μου.

Tώρα πια κάθε παιδική χαρά είναι άδεια από παιδιά…