Ναυαγοσώστης: Μια πονεμένη ιστορία

Βρέθηκα που λες εχθές, στη πισίνα μεγάλου ξενοδοχείου σε κοντινό νησί, να κάνω και εγώ τα μπάνια μου. Το τοπίο κλασσικό: Μαμάδες με παιδιά, μπαμπάδες με παιδιά, μπρατσαράδες, μοντέλα, φλαμίνγκο, όλα τα είχε ο μπαξές. Ο μπαξές όμως είχε και ναυαγοσώστη. Που οι περισσότεροι-και δυστυχώς οι ενήλικες-τον είχαν γραμμένο.

Παιδιά που έκαναν βουτιές-μπόμπα, με κίνδυνο να πέσουν στα κεφάλια άλλων λουομένων, με τους γονείς τους λίγο πιο πέρα να πίνουν ανενόχλητοι τον καφέ τους χωρίς να τους κάνουν, ούτε μια παρατήρηση. Παιδάκια ζωηρά και τρισχαριτωμένα που πέταγαν όλο το νερό της πισίνας έξω κάνοντας λούτσα όσους κάθονταν στις ξαπλώστρες- ή ακόμα χειρότερα, με κίνδυνο να γλιστρήσουν όσοι περπατούσαν-ενώ οι γονείς τους λίγο παραπέρα ξεφύλλιζαν το περιοδικό τους.

Παιδιά που τους έλεγες ευγενικά “δεν επιτρέπονται οι βουτιές” και είτε σε έγραφαν ή οι γονείς τους, σε στραβοκοιτούσαν γιατί δεν ξέρουν τί σημαίνει “όρια”. Γονείς που έχουν δει τη πισίνα, το πάρκινγκ που θα “παρκάρουν” το παιδί και ας πάει να πνιγεί (κυριολεκτικά).

Φυσικά οι ευγενικές παρατηρήσεις του ναυαγοσώστη, στις περισσότερες περιπτώσεις, αντιμετωπίζονταν από τους γονείς είτε με απαξίωση-αδιαφορία ή με παράπονα στη ρεσεψιόν. Κανονικά παράπονα γιατί ο “κακός” ναυαγοσώστης δεν άφησε τη μικρή Αννούλα να πέσει να πνιγεί ή να κάνει τη πισίνα προέκταση του μπάνιου της και “εμείς πληρώνουμε και ήρθαμε να διασκεδάσουμε”.

Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει μια “λογική” που λέει πως όποιος πληρώνει, πρέπει να τον αφήνουν να κάνει ό,τι γουστάρει, ακόμα και αν μιλάμε για την ασφάλειά του και των παιδιών του. Γιατί αν το παιδί του χτυπήσει ή πνιγεί, ο γονιός θα ξεσηκωθεί κατά της επιχείρησης και θα φωνάζει ότι δεν προσέξαν το παιδί του. Όμως όταν το προσέχουν, πάλι φωνάζει πως δεν το αφήνουν να διασκεδάσει. Και πώς άραγε εννοεί τη διασκέδαση; Να κινδυνεύει να πάθει αναρρόφηση ή να χτυπάει τα κεφάλια των άλλων με τη μπάλα; Να απαυτώνει ίσως, μια ολόκληρη πισίνα μαζί και όλους εμάς, που επίσης ήρθαμε να κάνουμε πέντε μπάνια;

Προφανώς και δεν τα βάζω με τα παιδιά, αλλά με εμάς τους μεγάλους. Εμείς βάζουμε τα όρια, εμείς διδάσκουμε συμπεριφορές. Εμείς μαθαίνουμε στα παιδιά μας, πώς να κολυμπούν με ασφάλεια, πώς να φέρονται σαν άνθρωποι ανάμεσα στους ανθρώπους, πώς να σέβονται το χώρο που κινούνται και πώς να αποδέχονται την υπόδειξη του ναυαγοσώστη που θα γίνει για το καλό τους και όχι για να πλήξει το εγώ τους.

Δυστυχώς όμως στο τέλος της ημέρας, επικρατεί το “ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε;” και το “πλερώνω”…μέχρι αυτός που το λέει, να κινδυνέψει. Μόνο τότε θα καταλάβει. Γιατί δεν είμαστε λαός της πρόληψης αλλά της πάθησης. Αν δεν πάθουμε δεν μαθαίνουμε. Κι αν μαθαίνουμε, ξεχνάμε γρήγορα.

Σεβαστείτε λοιπόν τους ναυαγοσώστες που εργάζονται για την ασφάλειά σας και για να γυρίσετε από τις διακοπές σας, οι ίδιοι άνθρωποι που φύγατε. Ολόκληροι και σε απαρτία. Κι αν δεν είστε των νόμων και των κανονισμών, υπάρχουν πάντα και οι φουσκωτές πισίνες από τα Jumbo. Και το Baywatch!