Ναι είμαι κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών

Γράφοντας αυτό το κείμενο γνωρίζω εκ των προτέρων ότι δεν θα γίνω αρεστή για πολλούς και πολλές, αλλά καθώς στη στήλη αυτή κάνω κατάθεση ψυχής και καταγράφω προσωπικές απόψεις μου και παρατηρήσεις, επιθυμώ να μιλήσω και για το φλέγον αυτό ζήτημα όπου οι περισσότεροι δυστυχώς στρουθοκαμηλιζουν…

Τα ακριβή συναισθήματα ενός παιδιού και εφήβου χωρισμένων γονιών ποτέ ακριβώς δεν θα τα “πιάσω”στο απόλυτο, διότι δεν είμαι παιδί χωρισμένων γονέων, αλλά δυστυχώς μεγαλωνω μια υπέροχη για εμένα κόρη που προέκυψε από ένα γάμο που έληξε άδοξα με τον πατέρα της… και η πολύχρονη εμπειρία μου στις αίθουσες των ακροατηρίων με υποθέσεις οικογενειακού δικαίου θα μείνουν ανεξίτηλα καταγεγραμμένες στη μνήμη μου.

Αν και υπήρξα δεκαπέντε συναπτά έτη δικηγόρος και δύο χρόνια η άσκηση, σχεδόν δεκαεπτά χρόνια στις αιμοβόρες αίθουσες των δικαστηρίων…. πάντα πρεσβευα οτι  ο χειρότερος συμβιβασμός είναι η καλύτερη δίκη και ιδίως στις υποθέσεις οικογενειακού δικαίου με τα αντιπαλλομενα μέρη να κονταροχτυπιουνται στην αρένα των ακροατηρίων για τα θέματα μετοικησης,διατροφής,επιμέλειας….βαζοντας πολλές φορές δυστυχώς στην αρένα αυτή  και τα ανήλικα παιδιά τους διχαζοντας τις ψιχουλες τους και αφήνοντας ανεξίτηλα για πάντα καταγεγραμμένα όλα τα γεγονότα λεπτό προς λεπτό,τα οποία κάποια παιδιά τα καταχωρίζουν βαθειά μέσα τους απ όπου κάποια μέρα θα ξεπηδήσουν και θα ξεχειλισουν το είναι τους και κάποια άλλα παιδιά παρότι δεν το καταμαρτυρούν,το ζουν καθημερινά ως εφιάλτη τους φοβουμενα εντρομα να αντικρίσουν δικαστήρια, αστυνομικούς,αστυνομικά τμήματα και πάνω απ όλα δικηγόρους (πιστεύω ότι μέσα στα λάθη που έχω κάνει ως άνθρωπος, ένα καλό συνειδητά έστω και με αρνητικά αποτελέσματα για εμένα διέπραξα στην ανατροφή του δικού μου παιδιού, ποτέ δεν  κυνήγησα τον πατέρα της για διατροφή ούτε κάναμε ποτέ μεταξύ μας δικαστήρια για μετοικησεις, επιμέλεια, διατροφές,τα θεωρούσα τόσο ασήμαντα μπροστά στη συναισθηματική απώλεια του παιδιού μου από τον πατέρα του με την υπογραφή του διαζυγίου).

Και το φαινόμενο των εκδικητικων δικαστικών συμπεριφορών αντί να μειώνεται, αυξάνεται με τη σύμπραξη πολλές φορές των καλοπροαιρετων ατόμων της οικογένειας και των κάποιων άπληστων για τα χρήματα δικηγόρων,που δεν αναλογίζονται πως κάνουν τα παιδιά βορά στα κοράκια της ακροαματικής διαδικασίας και πως τα πληγώνουν ανεπανόρθωτα και εδώ στο θέμα της παιδικής έκθεσης στα δικαστήρια είμαι απόλυτη!!!!Με ποια κριτήρια να επιλέξει ένα ανήλικο παιδί ή ένας έφηβος,της ψυχολογικής πίεσης,της “βολεψης”και κακώς νοουμενης καλοπέρασης του,του φόβου;;; Και πλήθος αναρίθμητων ακόμη συναισθημάτων!!!

Πόνεσα στις οικογενειακές υποθέσεις όπου όλοι έχουν το προσωπικό τους δίκαιο και έπρεπε να διαλέξεις στρατόπεδο για να ξεκινήσεις τη μάχη (σκεπτόμενη αυτές τις περιπτώσεις ευχαριστω την πορεία της ζωής μου που προτίμησα να αφήσω στην άκρη αυτόν τον άχαρο ρόλο)… γιατί μέσα σε όλα αυτά κάποιοι, κάποτε, κάπου ξεχνούν το παιδί και τα αισθήματα του για όλες αυτές τις διαδικασίες και κοιτούν απλά ποιος θα κατασπαράξει τη σάρκα του άλλου… δυστυχώς αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα των περισσοτέρων διαζυγίων που στερούνται λογικής και ευαισθησίας και καταστρατηγούνται μόνον  από αισθήματα εγωισμού, πάθους, εκδίκησης που δυστυχώς δε γυρνούν μονο στους ίδιους αλλά κυρίως στις αγνές αδολες ψυχές των παιδιών τους.

Μαριέττα Λάμπρου (Μαριλού)
Νομικός, Διευθύντρια των περιοδικών STATUSVOICE.GR KAI FEMALEVOICE.GR.