fbpx

Αγαπητέ καρκίνε…σε μισώ!

| 19 Οκτωβρίου 2015
ADVERTISEMENT

Αγαπητέ καρκίνε,

Σε μισώ. Σε μισώ για όλα όσα μου έκανες, που μου πήρες την ελπίδα, που μου πήρες την ανάσα και με άφησες να τρέμω από τον φόβο. Μου επιτέθηκες και γέμισες φόβο, όχι μόνο εμένα αλλά και τους ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε. Όλοι μας πληγωθήκαμε από την επίθεση σου.


ADVERTISEMENT

Ελπίζω να πεθάνεις. Ελπίζω να συρρικνωθείς και να εξαφανιστείς – να μην σε ξαναδεί κανείς. Δεν θα λείψεις σε κανέναν. Σε κανέναν. Κανένας δεν σε συμπαθεί, όλοι θέλουν να πεθάνεις. Όχι μόνο οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου, όλοι όσοι υπήρξαν και όσοι υπάρχουν σε μισούν.

Σε φοβόμαστε. Δεν τολμούσα να μιλήσω για εσένα πριν την επίθεση σου. Αλλά αυτό δεν έπαιξε ρόλο, με βρήκες. Με πήρες όμηρο και προσπάθησες να με σκοτώσεις. Το πιο τρομακτικό είναι ότι μπορεί ακόμα να το καταφέρεις. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να τρυπώσεις, σιωπηλός και γρήγορος, και να τελειώσεις αυτό που ξεκίνησες. Είμαι σε θέση να ελέγχω τη μάχη μου εναντίον σου και αν και έχω εξοπλιστεί όπως μπορούσα αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό για να σε νικήσω.

Δείτε σχετικά: Η μάχη της γυναίκας μου με τον καρκίνο (φωτογραφίες).


ADVERTISEMENT

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να βρουν τρόπο για να σε εξαλείψουν.Υπάρχουν όμως και τόσοι πολλοί που έχουν πεθάνει εξαιτίας σου, που σε πάλεψαν περισσότερο από εμένα. Υπάρχουν πολλοί που επιβίωσαν, εξαιτίας εκείνων που προσπαθούν να σε εξαλείψουν.

Με ανάγκασες να φανταστώ τον κόσμο χωρίς εμένα. Ένα κόσμο όπου οι κόρες μου δεν θα είχαν τη μητέρα τους να τις βάλει για ύπνο τη νύχτα, να τις παρηγορήσει και να τους πει ότι όλα θα πάνε καλά. Ένα κόσμο στον οποίο ο σύζυγος μου θα κοιμόταν μόνος στο κρεβάτι μας και του έλειπα. Ακόμα χειρότερα, με ανάγκασες να σκεφτώ ένα κόσμο στον οποίο θα με είχαν αντικαταστήσει, όπου μια άλλη γυναίκα θα αγκάλιαζε τα παιδιά μου, θα τα μάθαινε να βάφονται, να ψωνίζουν, θα χόρευε με τον σύζυγο μου στον γάμο τους.

Αν νικήσεις ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει χωρίς εμένα. Τα παιδιά μου θα ξαναχαμογελάσουν και εύχομαι ο σύζυγος μου να βρει μια νέα αγάπη. Αλλά πιο έντονα εύχομαι να εξαφανιστείς.

Συνεχίζω να προσεύχομαι ότι θα με αφήσεις στην ησυχία μου. Αλλά μου φαίνεται ότι με το που αρχίσω να νιώθω και πάλι άνετα, όταν πλέον θα σκέφτομαι τις ουλές που μου άφησες μόνο μια ή δυο φορές την ημέρα, θα επιστρέψεις. Αν και έχεις φύγει (ελπίζω), άφησες το σημάδι σου και με άλλαξες για πάντα.

Σε μισώ τόσο πολύ που έκοψα κομμάτια από το σώμα μου, στην προσπάθεια μου να σε κρατήσω μακριά, ελπίζοντας ότι το αίμα, τα δάκρυα και ο πόνος θα σε απωθούσαν. Δηλητηρίασα τον εαυτό μου. Επί μέρες δεν μπορούσα να περπατήσω μέχρι το μπάνιο χωρίς να κάνω μια στάση εξαιτίας σου. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου κάποιες φορές σκεφτόμουν αν μπορούσα να συνεχίσω ή αν έπρεπε να παραιτηθώ. Μου στέρησες έξι μήνες από τη ζωή μου και συνεχίζεις να παίρνεις κάτι από εμένα, ακόμα και αν αυτό το κάτι, είναι δευτερόλεπτα.

Έχουν περάσει δυο χρόνια από τη στιγμή που έμαθα ότι είχα καρκίνο του στήθους. Λίγο περισσότερο από 700 μέρες, από τότε που υπέφερα από έντονους πόνους καθώς ένα μηχάνημα αφαιρούσε κομμάτια της σάρκας μου. Αφαιρέθηκε το στήθος μου, οι λεμφαδένες μου και ένα σωληνάκι τοποθετήθηκε στο στήθος μου για να μπορεί η χημειοθεραπεία να πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά μου, από όπου ταξίδευε σε όλο μου το σώμα. Με νάρκωσαν, με γέμισαν δηλητήριο, με έκοψαν και με έραψαν.

Τα μαλλιά μου έπεσαν, η ενέργεια μου εξαντλήθηκε και πάλι όμως χαμογελούσα. Γελούσα, αγαπούσα και ζούσα παρά το βασανιστήριο που περνούσα. Μπήκα στη μάχη και μόνο όταν εκείνη τελείωσε, όταν η τελευταία μου χημειοθεραπεία σταμάτησε να κυλά μέσα στις φλέβες μου, ούρλιαξα, χτυπήθηκα και ενέδωσα στον φόβο. Για μήνες φορούσα την μάσκα μου, διαβεβαίωνα τους πάντες ότι ήμουν καλά και ότι θα ήμουν καλά. Μόνο οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι μπορούσαν να δουν την αλήθεια.

Σήμερα ζω τη ζωή μου σαν να μη συνέβη ποτέ όλο αυτό. Επιφανειακά τα πράγματα φαντάζουν ίδια και πολλοί μπορεί να έχουν ξεχάσει τη μάχη που έδωσα. Οι κόρες μου ακόμα έχουν την μητέρα τους, οι γονείς μου έχουν την κόρη τους και ο σύζυγος μου την γυναίκα του. Αλλά οι μικρές στιγμές δεν περνούν πλέον απαρατήρητες.

Έκλαψα όταν η μεγαλύτερη μου κόρη τρύπησε τ’ αυτιά της μια μέρα πριν τα πέμπτα της γενέθλια, επειδή δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το δω. Έσφυζα από χαρά όταν αποφοίτησε από το νήπιο επειδή μπόρεσα να παραστώ. Είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη ως προς τον χρόνο που περνώ μαζί τους και νιώθω περισσότερη καλοσύνη και συμπάθεια από πριν. Αγκαλιάζω πιο σφιχτά και περισσότερο, λέω σ’ αγαπώ πιο συχνά.

Όσο και να σε μισώ, σ’ ευχαριστώ. Επειδή με τον ανεπιθύμητο ερχομό σου στη ζωή μου, συνειδητοποίησα πόσο εύθραυστη είναι και ότι είναι καλύτερα να βλέπεις τα καλά και να ξεχνάς τα κακά. Ότι είναι καλύτερα να είσαι καλός άνθρωπος, να έχεις υπομονή και να νοιάζεσαι τους άλλους, ότι και να συμβαίνει.

Κανένας δεν ζει για πάντα και κανένας δεν ξέρει πότε θα πεθάνει. Μια μέρα όλοι μας θα γίνουμε αναμνήσεις. Απλά ελπίζω ότι οι αναμνήσεις που θ’ αφήσω πίσω να είναι καλές και ότι δεν θα είσαι κομμάτι τους.

Πηγή: http://www.scarymommy.com/

*Ο Οκτώβριος είναι μήνας αφιερωμένος στην εκστρατεία κατά του καρκίνου του μαστού. Κάνε την ημερομηνία των γενεθλίων σου, ημέρα μαστογραφίας για να μην ξεχνάς ποτέ να εξετάζεσαι. Η πρόληψη σώζει ζωές!

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ