Αν τον έχασες σταμάτα να κλαίς, και ξεκίνα να αναρωτιέσαι!

Εν συντομία : Aν το τραίνο δεν σταμάτησε στο δικό σου σταθμό, δεν ήταν δικό σου. Απλά δεν ήταν να γίνει. Διαφορετικά θα είχε μείνει. Για πάντα. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω τώρα. Ήταν στη ζωή σου για κάποιο λόγο. Ίσως να νομίζεις ότι ήταν μόνο για να σε πληγώσει, και είναι λογικό να το βλέπεις έτσι. Αλλά δυστυχώς σκέφτομαι διαφορετικά.

Ο χωρισμός σου έγινε για να σου δείξει, ότι υπάρχει κάτι μέσα σου που πρέπει να αλλάξει, ότι απλά αξίζεις κάτι καλύτερο. Ότι είσαι ικανή, δυνατή και μπορείς να συνεχίσεις χωρίς αυτόν.

Ευτυχώς άφησε την θέση ελεύθερη για τον ένα, και μοναδικό.

Πραγματικά το πιστεύεις αυτό; Είναι πολύ σημαντικό, γιατί αν το πιστεύεις έτσι είναι, και αν όχι πάλι έτσι θα ‘ναι.

Γιατί όμως να έχεις τις αμφιβολίες σου; Γιατί ποτέ κανείς δεν σου είπε πόσο καλή, έξυπνη, και αξιαγάπητη είσαι. Μέχρι τώρα μάλλον κανένας.

Θυμάμαι ότι η μικρή μου αδερφή ‘Αννα, όταν χώρισε μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης ήταν διαλυμμένη ψυχολογικά. Νόμιζε ότι κάτι πήγαινε στραβά μαζί της, και ότι κανείς δεν θα την ήθελε ξανά.

Σιχαινόταν να βλέπει χαρούμενα ζευγάρια, είχε κρίσεις πανικού και μόνο στη θέα σε δαχτυλίδια αρραβώνων, με αποτέλεσμα να χάσει την πίστη της, στο και « ζήσαν αυτοί καλά.»

Τότε μια μέρα, με κάλεσε αργά τη νύχτα, και τσίριζε για αυτό που μόλις είχε μάθει: Ο πρώην της, ήταν αραβωνιασμένος με μια γυναίκα αρκετά μεγαλύτερη του, η οποία είχε και δύο παιδιά.

Όταν έβαλα τα παιδιά μου για ύπνο, πήγα σπίτι της για να της συμπαρασταθώ, αλλά και για να την βοηθήσω να δεί πέρα από τον πόνο της, την πραγματική αλήθεια. Πιστεύω ότι η πραγματική αιτία του πόνου μας είναι  αισθηματική, και υπάρχει πάντα πρίν ακόμα εκδηλωθούν τα προβλήματα.

Είναι σαν να νιώθω συγκλονισμένη, απογοητευμένη να το αγνοήσω και ξαφνικά να πάθω γαστρεντερίδα. Εάν αγνοήσω αυτά τα συναισθήματα, θα ξαναεμφανιστούν σύντομα, και θα γίνουν χρόνιο πρόβλημα. Το να χάνεις μια σχέση είναι ακριβώς έτσι.

Οπότε, όταν έφτασα σπίτι της, καθίσαμε στο κρεβάτι της , φορέσαμε πυτζάμες και πήραμε για παρέα ένα κουτί χαρτομάντηλα, μπισκότα, κρασί (για εκείνη) και γάλα (για μένα), καθώς κάναμε ανασκόπηση για να καταλάβουμε ακριβώς τι είχε συμβεί.

Και σίγουρα από ότι φάνηκε, το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν εκείνος, αλλά το χρόνιο πρόβλημα της αδερφής μου να νιώθει ασήμαντη. Είναι κάτι που νιώθουν πολλοί από εμάς, σε κάποιο βαθμό, αλλά συνήθως αγνοούν.

« Λογικά είχα κακό κάρμα σε αυτή τη σχέση ή κάτι τέτοιο,» είπε κλαίγοντας καθώς τελείωνε ένα μπουκάλι κρασί.

«Σίγουρα,» συμφώνησα, και μου άρεσε η ιδέα ότι μπορούσα να κατηγορήσω όλα τα άσχημα πράγματα της ζωής στην μυστηριώδη γυναίκα που της έκλεψε τον πρώην της. Είναι κάρμα. « Αλλά έτσι γίνεται συνήθως σε κάθε περίπτωση,» πρόσθεσα, πίνοντας το γάλα μου. « Ότι έγινε, έγινε.» Και όπως έλεγε και η μαμά , «όλα γίνονται για το καλύτερο.»

Ενώ δεν έχει κανένα νόημα να επαναλαμβάνω αυτή τη φράση ξανά και ξανά, όταν αντιμετωπίζω τα δικά μου ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον με κάνει να νιώθω καλύτερα. Και αυτό είναι το σημαντικό.

Γιατί; Γιατί συγχρονίζει αυτά που η επιστήμη απαιτεί τελευταία: αυτά τα καλά συναισθήματα, που δημιουργούν καλά αποτελέσματα και στο σώμα, αλλά και στη ζωή μας.

Οπότε, πως γυρνάμε το καρμικό φορτίο πρός τη θετική πλευρά; Με το να ρωτήσουμε τον εαυτό μας κάτι απλό : « Τι είδους σχέση θέλω να έχω;»

Εάν δεν ρωτήσουμε ποτέ, η ζωή δεν θα μας απαντήσει.

Οπότε έκανα στην αδερφή μου την εξής ερώτηση: « Άννα, τι ακριβώς ψάχνεις σε έναν άντρα;»

Στην αρχή με κοίταξε με βλέμμα « μάλλον αστειεύεσαι.» Και το καταλαβαίνω, δεν υπάρχει τίποτα στο μυαλό της που να περιμένει αυτή την ερώτηση. Δεν έχουμε μεγαλώσει με το να σκεφτόμαστε τους όρους που θέλουμε. Στην πραγματικότητα, ποτέ κανένας δεν μας ρώτησε κάτι τέτοιο.

Αντί γι αυτό, μας είπαν τι να κάνουμε, και τι περίμεναν από εμάς, είτε μας άρεσε είτε όχι. Και τώρα, που έχουμε μεγαλώσει, νιώθουμε ακόμα σαν να είμαστε εκτός ελέγχου, αβοήθητοι και χωρίς επιλογές – κάτι που είναι η ρίζα σε αυτό που νιώθουμε.

Λοιπόν τα καλά νέα είναι, ότι η παιδική μας ηλικία έχει τελειώσει, και τώρα έχουμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας, ώστε  να σκεφτεί με τρόπους θα μπορέσει να νιώσει αυτοπεποίθηση και αξία – όπως ακριβώς πρέπει να νιώθει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!

Και ξεκινάει με αυτή την πρόταση : « Τι θέλω από τη ζωή μου;»

Οπότε, εφόσον είχε πεισθεί ότι δεν είχε τίποτα να χάσει με το να προσπαθήσει, έβγαλε ένα σημειωματάριο από το κομοδίνο της , πήρε ένα μολύβι και ξεκίνησε να γράφει : « Δεν ξέρω τι θέλω.» Στο οποίο της απάντησα, « Αυτό είναι αδύνατον. Είχες εμπειρίες με άντρες, και ξέρεις τι σου αρέσει και τι όχι. Απλά σκέψου τι σου άρεσε στις σχέσεις σου και γράψτο.»

Μετά από πολύ καφέ και σοκολάτα, το μυαλό της ξεκίνησε να κατεβάζει ιδέες, και οι σημειώσεις στο χαρτί πήραν φωτιά. « Πως το ξέρεις όμως ότι αυτό θα συμβεί;» με ρώτησε.

«Επειδή ξέρω ότι αξίζεις να είσαι ευτυχισμένη, και πρέπει να περνάς καλά όπως όλοι μας. Οπότε γιατί να μην το κάνεις; Δεν έχεις τίποτα λάθος επάνω σου, και μπορείς να κάνεις ελεύθερα τις επιλογές σου.» Την καθησύχασα και τη βοήθησα να αντικαταστήσει το παλιό της σκεπτικό, το οποίο θεωρούσε υπεύθυνο για τον χωρισμό της.

Καθώς ήμουν δίπλα της, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πραγματικά πίστευα όσα της είπα, και ότι όλα αυτά δεν συνέβησαν σε μια νύχτα.

Αλλά τώρα, μετά από χρόνια εξάσκησης της προσωπικής μου βελτίωσης, έχω διαβάσει αρκετά βιβλία εσωτερίκευσης. Με κάποιο τρόπο τα έχω εντάξει στη ζωή μου, έχω υιοθετήσει αυτό τον τρόπο σκέψης και τώρα θέλω να τα μοιραστώ μαζί της, και μαζί σας.

Μετά από εκείνη τη νύχτα η αδερφή μου συνέχισε να επαναλαμβάνει το ρητό της μαμάς μου, «όλα γίνονται για το καλύτερο.»

Εντωμεταξύ πρόσθεσε αρκετές δικές της σημειώσεις στο τι ακριβώς ψάχνει, και απλά μια μέρα τον βρήκε! Τον γνώρισε σε μια καφετέρια στο νοσοκομείο που δούλευε, και όπως αποδείχτηκε μετά ήταν συνάδελφοι.

Σε εκείνο το σημείο ήταν έτοιμη να τον καλωσορίσει στη ζωή της, χωρίς ανασφάλειες ότι θα τον χάσει, γιατί πολύ απλά κατάλαβε, ότι δεν μπορείς να αφήσεις από κοντά σου, αυτό που είναι πραγματικά δικό σου.

Πηγή : http://www.yourtango.com/