Το παιδί μου μεγάλωσε και μου λείπουν οι μαμάδες των φίλων του

Οι μητέρες φαίνεται να έχουν μια σχέση αγάπης και μίσους με τα παιδικά πάρτι. Είναι δυνατό να τα αγαπάς και να τα μισείς συγχρόνως. Τα αγαπάς, επειδή το παιδί σου μπορεί να ξεδώσει και να το χαρεί και είναι και μια ευκαιρία να βρεθείς με άλλες μαμάδες, που ίσως έχεις καιρό να δεις.

Μισείς τα παιδικά πάρτι, επειδή είναι η σειρά σου να οργανώσεις ένα. Άντε καθάρισμα, άντε σφουγγάρισμα, άντε λερωμένα χαλιά και τοίχοι. Αλλά παράλληλα τα αγαπάς, επειδή αυτό, που μπορεί να μη συνειδητοποιείς, γιατί εκείνη την ώρα τρέχεις την Κατερινούλα να μη δαγκώσει κάποιο παιδί ή να μη ρίξει τούρτα στο χαλί σου, είναι όλα όσα παίρνεις από τις άλλες μητέρες.

Θα σου δώσουν συμπόνια, κατανόηση και αφορμή να γελάσεις. Σου δίνουν ειλικρίνεια, την ευγνωμοσύνη τους και μια ευχάριστη ανάπαυλα από την καθημερινή ρουτίνα. Είναι γυναίκες, που βράζουν στο ίδιο καζάνι με σένα, έχουν παιδιά να φροντίσουν και δίνουν τους αγώνες τους. Δημιουργείτε μεταξύ σας βαθιές και αιώνιες φιλίες, που προκύπτουν με φυσικό τρόπο.

Και έπειτα μια μέρα, όταν τα παιδιά έχουν πια μεγαλώσει, διαπιστώνεις ότι τα παιδικά πάρτι δεν είναι πλέον αναγκαία. Τα παιδιά έχουν από καιρό ξεπεράσει τα προγραμματισμένα, προτιμούν να πάρουν την παρέα τους και να τη βγάλουν έξω για φαγητό ή ποτό, κάτι που εν μέρει είναι τεράστια ανακούφιση για σένα.

Μέχρι, που κάποια μέρα αποδεικνύεται ότι δεν είναι ανακούφιση. Οι όμορφες και αγνές σχέσεις μεταξύ των μανάδων και οι βαθιές φιλίες, που καλλιεργήθηκαν στα πάρτι, δυστυχώς εξαφανίζονται σιγά-σιγά.

Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις μέρες εκείνες και τις φιλίες, που έκανες. Και δυστυχώς, η ειρωνεία είναι ότι όταν τα παιδιά σου δεν χρειάζονται πια παιδικά πάρτι και τέτοια, τα χρειάζεσαι εσύ περισσότερο από ποτέ. Τα χρειάζεσαι και μαζί τις φίλες-μαμάδες των φίλων των παιδιών σου, τώρα που οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις σας έχουν απομακρύνει και δεν υπάρχει η αφορμή των πάρτι να βρεθείτε.

Μου λείπουν όχι τα ίδια τα πάρτι, αλλά οι συγκεντρώσεις των μανάδων στα παιδικά πάρτι εδώ και 17 χρόνια. Τις χρειαζόμαι.

Θέλω να καθίσουμε όλες μαζί και να παραδεχτούμε ότι τα έφηβα παιδιά μας είναι «τσογλάνια» και ότι δεν έχουμε ιδέα τί στην ευχή να κάνουμε μαζι τους. Θέλω να καθίσουμε ξανά και να μιλήσουμε για το πώς μεταλλάχθηκαν οι γάμοι μας σε κάτι, που δεν μοιάζει καν με αυτό που φανταζόμασταν όταν ήμασταν νιόπαντροι (ή είχαμε ένα σπίτι γεμάτο μωρά).

Θέλω να καθίσουμε και να παραδεχτούμε πόσο δύσκολο είναι να βρεθούμε πάλι. Τα χρόνια περνάνε, τα παιδιά μας μεγάλωσαν και εμείς μείναμε με ανεκπλήρωτα πάθη, με ατελείς σταδιοδρομίες και επιθυμίες, που δεν πραγματοποιήθηκαν και που είναι δύσκολο να γίνουν όλα αυτά τώρα στην ηλικία, που βρισκόμαστε.

Χρειάζομαι να καθίσουμε και να ζητήσουμε ταπεινά η μία την υποστήριξη της άλλης, τώρα που η μέση ηλικία μας έχει υποδεχτεί με πόνους στην πλάτη, εμμηνόπαυση και διαρκή ανησυχία για τα παιδιά μας, που οδηγούν και δεν μας παίρνουν ποτέ τηλέφωνο.

Έχω ανάγκη τις μαμάδες, που έρχονταν στα παιδικά πάρτι. Τις χρειάζομαι απεγνωσμένα. Αλλά η ζωή έτσι όπως εξελίσσεται διαρκώς, έχει κάνει σχεδόν αδύνατο το να ζήσουμε ξανά τέτοιες εποχές.

Αυτού του είδους οι συζητήσεις δεν μπορούν να γίνουν σε καφετέριες. Δεν μπορούν να γίνουν την ώρα μιας ολιγόλεπτης χαλάρωσης ή μέσω μηνυμάτων. Πρέπει να γίνονται πρόσωπο με πρόσωπο, τυλιγμένο στη ζεστασιά του σαλονιού ενός φίλου, μακριά από όλες τις ανασφάλειες και τους δισταγμούς.

Αν και γνωρίζω ότι οι μητέρες από τα πάρτι δεν μένουν πάντα φίλες, με θλίβει το γεγονός ότι σταμάτησαν, γιατί φοβάμαι ότι δεν θα είναι εύκολο να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές.

Μπορεί να χρειαστεί να περιμένω μέχρι να γίνω γιαγιά. Τουλάχιστον τότε θα έχω κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ.

Πηγή: scarymommy.com