fbpx

Τις γκρίζες μέρες της μητρότητας, αυτά έχει ανάγκη να ακούει μια μητέρα

| 4 Δεκεμβρίου 2017
ADVERTISEMENT

Όλες οι μαμάδες έχουμε τις γκρίζες μέρες μας. Μέρες, που ξεκινούν στις 5 το πρωί και δεν λένε να τελειώσουν με τίποτα. Μέρες, που δεν αντέχουμε να σκουπίσουμε, να καθαρίσουμε, να πλύνουμε, να μαγειρέψουμε.

Μέρες, που η εξάντληση δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και ψυχική, που αισθανόμαστε λες και σηκώνουμε στους ώμους μας το βάρος όλου του κόσμου.


ADVERTISEMENT

Μέρες, που νιώθουμε μια μοναξιά, μια μελαγχολία συχνά αναμεμειγμένη με θυμό και φόβο. Αλλά είναι φυσιολογικό. Όλες οι μανούλες το έχουμε αισθανθεί.

Σε μέρες σαν κι αυτές, η κάθε μία έχει ανάγκη να ακούσει κάτι διαφορετικό. Αυτό, που σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται είναι συμβουλές, για το πώς θα ανακάμψει, πόσο ευλογημένη πρέπει να νιώθει ή πόσο ασυμβίβαστα ενεργεί.

Μια τέτοια μέρα, δεν έχει ανάγκη να ακούσει ένα “δεν είσαι μόνη”, ενώ στην ουσία είναι (εκείνη τη στιγμή τα παιδιά στο πάτωμα τσακώνονται πάνω από ένα φορτηγάκι και οι κραυγές τους είναι σαν μικροσκοπικές βελόνες, που καρφώνονται στο δέρμα της). Καμία μητέρα δεν έχει ανάγκη από κοροϊδίες και ψεύτικη συμπαράσταση.


ADVERTISEMENT

Μην της πεις ποτέ: “Δεν είναι τίποτα, θα περάσει” τη στιγμή, που στέκεται πάνω από το πεισματάρικο παιδί της, το οποίο αρνείται να κάνει τα μαθήματά του και περιμένει τη «δωροδοκία» του, για να παλουκωθεί κάτω να διαβάσει. Ο θυμός εκείνη τη στιγμή πνίγει τη μητέρα του και οι λέξεις δεν μπορούν να βγουν από το στόμα της. Νιώθει, ότι γίνεται η μητέρα, που ποτέ δεν ήθελε να είναι.

Μην της πεις “Απόλαυσε το κάθε δευτερόλεπτο”, γιατί τη δεδομένη στιγμή δεν μπορεί. Μισεί την ύπαρξή της – λιπαρά, άλουστα μαλλιά σε μια τσουρομαδημένη κοτσίδα και ένα 5χρονο να κλαίει, επειδή δεν το αφήνει να δει τη σειρά, που θέλει στην τηλεόραση.

Και προπαντός μην της πεις “Ένα σπίτι είναι φυσιολογικό, όταν είναι ακατάστατο”, γιατί δεν είναι το δικό σου σπίτι αυτό, που δεν χωράς να περάσεις από τα τόσα παιχνίδια, που είναι σκορπισμένα δεξιά και αριστερά. Σε μερικές από εμάς, η ακαταστασία και το χάος προκαλούν άγχος, οργή και αγανάκτηση.

Για τις περισσότερες από εμάς, οι γκρίζες αυτές μέρες έρχονται μία στο τόσο για καλή μας τύχη και αυτό είναι ιδιαίτερα ανακουφιστικό. Όταν όμως έρχονται, το τελευταίο, που χρειαζόμαστε να ακούσουμε είναι συμβουλές και κάποιον να μας χρυσώνει το χάπι.

Η αγανάκτηση και η απελπισία είναι πραγματικότητα. Δεν έχουμε ανάγκη, ούτε θέλουμε να ακούσουμε ψεύτικα λόγια συμπαράστασης, δεν θέλουμε ψεύτικο φως να λάμψει στη ζωή μας. Θέλουμε κατανόηση. Θέλουμε αλληλεγγύη και κάποιον να μας πει «Το ‘χω. Έχω βρεθεί κι εγώ σε αυτή τη θέση”. Θέλουμε κάποιον να βοηθήσει έμπρακτα και όχι να μας χαϊδέψει τα αυτιά.

Ως μητέρες, λέμε πάντα στα παιδιά μας να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Ξέρουμε, ότι τα συναισθήματά τους είναι σημαντικά, πραγματικά και αξίζουν την προσοχή μας. Συζητάμε μαζί τους και τα βοηθάμε να τα «δουλέψουνε».

Το ίδιο ισχύει και για εμάς, τις μητέρες. Τα συναισθήματά μας είναι εξίσου σημαντικά και χρειαζόμαστε κάποιον ικανό δίπλα μας να μας βοηθήσει να τα επεξεργαστούμε. Συχνά, βάζουμε τα συναισθήματά μας στην άκρη, γιατί προέχει εκείνη τη στιγμή κάτι άλλο να γίνει, με αποτέλεσμα να μένουν τελικά αιώνια στην άκρη μαζί με ένα μεγάλο κενό και ένα ερωτηματικό μέσα μας.

Δεν μπορούμε να «καλουπώσουμε» τα συναισθήματά μας. Δεν είναι υγιές. Πρέπει να ακουστούν. Ακόμα και τα πιο οδυνηρά, θυμωμένα, άθλια συναισθήματα χρειάζονται φωνή.

Οι περισσότερες μαμάδες αγαπούν τα παιδιά τους βαθιά, δυνατά, μέχρι τον ουρανό και δεν θα τις ακούσεις ποτέ να παραπονεθούν για τίποτα. Ξέρουν, ότι τα παιδιά τους είναι δώρα Θεού και ότι είναι πάρα πολύ τυχερές, που τα έχουν στη ζωή τους.

Αλλά εκείνες τις γκρίζες μέρες, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους και με τον εαυτό μας. Πολύ συχνά αυτό δεν συμβαίνει από φόβο, πώς αν πούμε την αλήθεια, θα φανούμε ανόητες, αχάριστες ή κυνικές.

Ξεχνάνε, ότι είμαστε κι εμείς άνθρωποι.

Οι γονείς χρειάζονται λιγότερες συμβουλές και περισσότερη κατανόηση. Αληθινή κατανόηση και έναν άνθρωπο να τις ακούσει σε όσα έχουν να πουν, χωρίς διάθεση κριτικής ή κατηγορίας, χωρίς να ωραιοποιεί τα πάντα τη στιγμή, που είναι χάλια.

Οι μαμάδες θέλουν να ακούσουν την αλήθεια: “Ναι, μερικές φορές η μητρότητα είναι χάλια. Ναι, μερικές φορές δεν νιώθεις μόνη. Είσαι μόνη”.

Όχι. Δεν θέλουμε να ακούσουμε άλλα “Τα χρόνια θα περάσουν και αυτές τις στιγμές θα τις νοσταλγήσεις”. Αυτό το γνωρίζουμε ήδη. Δεν χρειάζεται να το ακούσουμε ξανά.

Οι γκρίζες μέρες περνούν. Το ξέρουμε, ότι περνούν. Μέχρι, όμως, να περάσουν, πρέπει να διώξουμε από πάνω μας τις ενοχές και να σταματήσουμε να προσποιούμαστε. Είναι θεραπευτικό. Είναι ο μόνος τρόπος να οδηγηθείς από το σκοτάδι στο φως.

Πηγή: scarymommy.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ