fbpx

Θα ήμουν πιο ευτυχισμένη αν δεν είχα παιδιά

| 10 Οκτωβρίου 2017
ADVERTISEMENT

Τον Νοέμβριο του 1975, ένα χρόνο, πριν γεννηθώ, η αρθρογράφος στη συμβουλευτική στήλη, Ann Landers, ρώτησε τους αναγνώστες της: «Αν γύρναγες το χρόνο πίσω, θα έκανες ξανά παιδιά;». Περίπου 10.000 γονείς απάντησαν, στέλνοντας γράμματα στη Landers.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Landers αποκάλυψε τα αποτελέσματα της έρευνας σε ένα άρθρο, με τίτλο “Το 70% των γονέων δήλωσε, ότι μετάνιωσε, που έκανε παιδιά”.


ADVERTISEMENT

Έτυχε να βρω αυτό το άρθρο στο διαδίκτυο 23 χρόνια αργότερα.  Ήμουν περήφανη μαμά δύο μικρών κοριτσιών και περίμενα, εντελώς απροσδόκητα, άλλα δύο δίδυμα κορίτσια.

Μεγαλωμένη ως αφοσιωμένη Χριστιανή, πίστευα, ότι αυτή ήταν η μοίρα μου: να γεννάω και να μεγαλώνω παιδιά. Αυτός ήταν ο σκοπός στη ζωή μου, αυτό, που γεννήθηκα να κάνω. Και το έκανα καλά. Η σκέψη, ότι προχωρούσα στη ζωή μου σύμφωνα με το θέλημα του Θεού με ανακούφιζε βαθιά. Χαιρόμουν την κάθε στιγμή.

Όταν πρωτοδιάβασα το άρθρο της Ann Landers, ήμουν 24 χρονών. Πρώτα χρόνια γάμου και μητρότητας, που είναι όλα ακόμα μαγικά και ονειρεμένα.


ADVERTISEMENT

Έγραψα τη δική μου απάντηση στη δημοσκόπηση της Landers, κατηγορώντας την ίδια και το 70%, που μετάνιωσε, που έκανε παιδιά, για εγωισμό. Τους υπενθύμισα, πόσο τέλειο είναι να κρατάς το μωρό σου, που είναι έτοιμο να κοιμηθεί στην αγκαλιά σου, τη γλυκιά μυρωδιά του και την πληρότητα της ύπαρξής σου, που μπλέκεται με την ευτυχία αυτού του μωρού. Φώναζα από τα νεύρα μου, όσο διάβαζα το άρθρο και κατηγορούσα, όποιον αρνιόταν το θαύμα της μητρότητας.

Δώδεκα χρόνια αργότερα, μετά από μια ιδιαίτερα κουραστική μέρα ως χωρισμένη γυναίκα, μητέρα 4 έφηβων παιδιών και εργαζόμενη, έγραψα στο Google: “Εύχομαι να μην είχα κάνει ποτέ παιδιά”.

Δεν είναι, ότι παραδεχόμουν, ότι η ζωή μου ήταν χάλια, ούτε, ότι μετάνιωσα, που έκανα παιδιά. Όχι. Αν γύρναγα το χρόνο πίσω, θα έκανα διαφορετικές επιλογές. Έψαχνα μόνο να βρω κι άλλες μητέρες, που ένιωθαν, όπως εγώ. Ήλπιζα, ότι υπάρχουν κι άλλες 36αρες μητέρες, που συνειδητοποιούν ξαφνικά την πραγματικότητα και έχουν τα ίδια συναισθήματα: Μακάρι να μην έκανα ποτέ παιδιά.

Το διαδίκτυο ήταν πάντα η σωτηρία μου. Το συμβουλεύομαι συχνά σε άσχημες περιόδους της ζωής μου και με έχει βοηθήσω να αντεπεξέλθω σε δύσκολες καταστάσεις.

“Έχω μια περίεργη ελιά. Μήπως είναι μελάνωμα;”

“Αρχίζω να ξεχνάω. Μήπως έχω Αλτσχάιμερ;”

“Δεν με βοηθάει. Μήπως πρέπει να τον χωρίσω;”

“Είναι φυσιολογικό να μετανιώνω, που έκανα παιδιά;”

Οι μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο παίρνουν φωτιά. Ο πανικός της στιγμής εκδηλώνεται με την απεγνωσμένη αναζήτηση ενός έστω προσώπου, που μπορεί να σε καταλάβει και να σου πει, ότι δεν είσαι μόνη. Όχι, δεν έχω μελάνωμα, ούτε Αλτσχάιμερ, ίσως καλό θα ήταν να τον χωρίσω και ναι, μερικές γυναίκες μετανιώνουν για την επιλογή τους να κάνουν παιδιά, αλλά πολύ λίγες αποφασίζουν να μιλήσουν γι’ αυτό.

Αυτές οι μαμάδες, που μετανιώνουν για το δρόμο, που διάλεξαν, αντανακλούν τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα.

Μεγάλωσα σε έναν κόσμο, που η μητέρα μένει στο σπίτι, έχει πολλά παιδιά, δεν εργάζεται και βασίζεται στον άντρα της, για να της προσφέρει τα πάντα. Μετά το διαζύγιό μου, έκανα μια ξαφνική στροφή σε έναν κόσμο, που η γυναίκα εργάζεται, παρέχει τα πάντα στον εαυτό της και στα παιδιά της και ανταποκρίνεται στις ίδιες προσδοκίες με έναν άντρα, ακόμα κι αν δεν είναι έτοιμη γι’ αυτό, ούτε εκπαιδευμένη.

Σήμερα, είμαι μητέρα 4 παιδιών και περιτριγυρισμένη από εκατοντάδες άλλες γυναίκες, που νιώθουν, όπως εγώ. Γυναίκες, που σκέφτονται, ότι έκαναν το σωστό βάσει θρησκείας, που παντρεύτηκαν νωρίς και έκαναν πολλά παιδιά (μια από εκείνες τις γυναίκες έκαναν 9 παιδιά!) και τώρα αντιμετωπίζουν ένα σκληρό μέλλον με ανύπαρκτη μόρφωση και εκπαίδευση.

Είναι μεγάλο πράγμα η μητρότητα και το κατάλαβα πιο πολύ, όταν χώρισα. Η μετά διαζύγιον εμπειρία μου ήταν δύσκολη και με έκανε να δω τη μητρότητα με κακό μάτι. Πρέπει να πω, ότι μέσα στην ατυχία μου, ήμουν τυχερή. Έφτιαξα τη δική μου επιχείρηση και έκανα μια καλή καριέρα, οπότε στο οικονομικό κομμάτι, ήμουν καλυμμένη.

Δεν ήθελα, όμως, να είμαι μια μαμά, που απλά θα διεκπεραιώνει τα καθήκοντά της.

Νόμιζα, ότι θα είναι αλλιώς. Νόμιζα, ότι θα είμαι μια μαμά «τρελή», που θα διασκεδάζει με τα παιδιά της, που όλη την ώρα θα είναι γέλια και χαρές, που θα έβρισκε την αγάπη και την ολοκλήρωση στο γάμο και τα παιδιά, όπως έλεγαν όλοι, πριν παντρευτώ.

Αντ’ αυτού, είμαι εδώ, με παιδιά, αλλά χωρίς άντρα και αισθάνομαι χαμένη. Νιώθω το χρόνο να φεύγει ανούσια, όπως και η ζωή μου. Έχω μπει σε μια κατάσταση, από την οποία δεν μπορώ να βγω. Νιώθω φυλακισμένη, νιώθω κουρασμένη. Αυτό, που τόσο με νοιάζει, έχει μπει σε δεύτερη μοίρα και δεν είναι τίποτε άλλο από τον εαυτό μου.

Ξέρω, ότι ακούγεται εγωιστικό, αλλά υποθέτω, ότι υπάρχουν εκατομμύρια μητέρες, που με καταλαβαίνουν. Ζω 15 χρόνια με (και για) τα παιδιά μου και συνειδητοποιώ, ότι το καλωσόρισμά τους στη ζωή, ήταν παράλληλα θυσία του εαυτού μου, του χρόνου μου και της αυτονομίας μου. Είναι τα μωρά μου, η ζωή μου και θα είμαι πάντα εκεί για εκείνα. Αλλά δεν μπορώ και να παραβλέψω τα συναισθήματά μου.

Δεν υπάρχει διάλειμμα. Δεν υπάρχει σταματημός. Δεν υπάρχουν διακοπές. Υπάρχει μια συνεχής ενοχή, μια πραγματικότητα, που είναι απογοητευτική και εξαντλητική. Μια πραγματικότητα, που εμείς οι μαμάδες θέλουμε να μοιραστούμε με γυναίκες, που δεν έχουν παιδιά ακόμα, για να το σκεφτούν καλύτερα και να δουν, τί θα απαντούσαν σε μία υποθετική ερώτηση του τύπου “Θες όντως να κάνεις παιδιά ή θα το μετανιώσεις στην πορεία;”.

Όταν το σκέφτομαι πιο σοβαρά, συνειδητοποιώ, ότι δεν αγωνίζομαι κατά της μητρότητας αυτής καθεαυτής, αλλά ενάντια σε όσα η μητρότητα έχει καταλήξει να είναι. Όσες από εμάς δεν έχουν χρήματα, χρόνο, οικογενειακή υποστήριξη και αφοσιωμένο σύντροφο, δεν μπορούν να απολαύσουν τη μητρότητα. Άρα η μητρότητα είναι (δυστυχώς) συνυφασμένη με όλα τα παραπάνω και έχει χάσει τη μοναδική της αξία.

Σε αλλάζει ως γυναίκα. Παύεις να είσαι σύζυγος και γίνεσαι μητέρα. Προσπαθείς για το υπόλοιπο της ζωής σου να φέρεις σε ισορροπία τους δύο ρόλους, για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος, αλλά δεν μπορείς. Είναι τόσο δύσκολο, που σε φθείρει ψυχολογικά.

Για την ακρίβεια, οι σημερινές γυναίκες καλούνται να ικανοποιήσουν 4 διαφορετικά μέτωπα: σύζυγο – παιδιά – εργασία – τον εαυτό τους. Νομίζω, ότι είναι ζωτικής σημασίας για τις γυναίκες να μιλάνε για την πραγματικότητα, όπως είναι ή πώς μπορεί να γίνει, ακόμα κι όταν έχουν ξεκινήσει με τις καλύτερες προοπτικές.

Πριν από μερικές εβδομάδες, παίρνοντας πρωινό με το φίλο μου (που δεν έχει δικά του παιδιά) στην κουζίνα, κάναμε μια συζήτηση για την πολυάσχολη ζωή μου: Πόση πίεση αισθάνομαι, πόσο δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ σε ό, τι κάνω και πόσο εξαντλημένη νιώθω. Με κοίταξε για μια στιγμή και είπε:

“Η ζωή σου είναι τόσο γεμάτη από τα θέλω και τα πρέπει των άλλων, που αισθάνεσαι χαμένη. Εγώ, από τη μεριά μου ξόδεψα πολλά χρόνια, ασχολούμενος με τον εαυτό μου και να ικανοποιώντας τα θέλω μου: κάνω ταξίδια και δραστηριότητες, πηγαίνω εκδρομές με φίλους και πολλά άλλα. Περνάω καλά, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το χρόνο, που περνάω με εσένα και τα παιδιά σου. Οι στιγμές, που περνάμε όλοι μαζί, φτιάχνουν μια αλυσίδα από αναμνήσεις. Αν έστω κι ένας κρίκος σπάσει, όλη η μαγεία θα χαθεί”.

Η απάντησή του μου θύμισε ένα απόφθεγμα του Milan Kundera, από το έργο του «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι»:

“Το πιο βαρύ φορτίο μάς συνθλίβει, μας κάνει να λυγίζουμε κάτω απ’ αυτό, μας πιέζει στο έδαφος. Όσο πιο βαρύ είναι το φορτίο, όσο πιο κοντινή στη γη είναι η ζωή μας, τόσο πιο αληθινή και πραγματική είναι. Σ’ αντιστάθμισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ανθρώπινο ον να γίνεται πιο ελαφρύ απ’ τον άνεμο, να πετάει, ν’ απομακρύνεται απ’ τη γη, απ’ το γήινο είναι του, να μην είναι παρά μόνο κατά το ήμισυ αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία. Λοιπόν, τί να διαλέξει κανείς; Το βάρος ή την ελαφρότητα;”.

Αυτό, που μου συμβαίνει είναι, ότι δεν θρηνώ για το γεγονός, ότι έγινα μάνα, αλλά για το γεγονός, ότι δεν έχω πια επιλογές. Δεν μπορώ πλέον να φιλοσοφώ για ώρες πίνοντας καφέ, ούτε μπορώ να επιλέξω ανάμεσα στο βάρος ή την ελαφρότητα. Επέλεξα τα παιδιά μου, άρα επέλεξα το βάρος.

Έχασα ένα μεγάλο μέρος της ελευθερίας μου από τη στιγμή, που επέλεξα να φέρω στον κόσμο τα παιδιά μου, αυτούς τους 4 καταπληκτικούς ανθρώπους, που είναι οι συνέταιροί μου στο «έγκλημα». Είναι το βάρος μου, η πραγματικότητά μου, η αλήθεια μου.

Λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση του άρθρου της Ann Landers, μια εταιρεία έκανε παρόμοια, τηλεφωνική αυτή τη φορά, δημοσκόπηση, ρωτώντας τους γονείς: “Αν είχατε τη δυνατότητα να επιλέξετε, θα ξανακάνατε παιδιά ή όχι;”.

Από τους τυχαία επιλεγμένους γονείς, σχεδόν το 90% δήλωσε, ότι τα παιδιά τους άξιζαν τον κόπο. Αναρωτιέμαι μερικές φορές, ποια πλευρά έλεγε την αλήθεια: Οι ερωτηθέντες, που έστειλαν γράμματα ιδιωτικά και ανώνυμα ή αυτοί, που κλήθηκαν να δώσουν τηλεφωνικά και επώνυμα την απάντησή τους; Ή μόλις αλλάζει η μέρα, αλλάζουν και τα συναισθήματα των ανθρώπων;

Μετανιώνω, που έκανα παιδιά; Εύχομαι να μην είχα κάνει παιδιά;

Το να εύχομαι να γυρνούσε πίσω ο χρόνος, μόνο πανικό, απογοήτευση και θυμό με κάνει να αισθάνομαι. Αποφάσισα να αγκαλιάσω και να δεχτώ τη ζωή μου, όπως είναι. Όλη αυτή η κατάσταση είναι χάος και θαύμα μαζί, αλλά είναι η πραγματική μου ζωή. Πλέον απολαμβάνω τις περιπέτειες, που έφεραν οι ζωές των παιδιών μου στη δική μου ζωή.

Μήπως θα ήταν καλύτερα, αν τα παρατούσα όλα και κλεινόμουν για 9 μήνες σε ένα μοναστήρι να μη βλέπω τίποτα και κανέναν; Μπορεί, ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά, προς το παρόν δεν μπορώ, έχω 4 παιδιά, που με περιμένουν να τα πάω κολυμβητήριο.

Αυτή είναι η ζωή μου.

Και είναι δική μου.

Και με καλεί να τη ζήσω.

Πηγή: yourtango.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ