Τα πρώτα Χριστούγεννα ως μονογονέας

Το βουνό που σηκώνεται πάνω από την λίμνη των Ιωαννίνων φόρεσε την χειμωνιάτικη άσπρη κορυφή του.  Ο φιλικός «κινέζος» της γειτονιάς, άλλαξε την πραμάτεια του και αντικατέστησε τα σκεύη σπιτιού και τα εσώρουχα, με στολίδια made in China και πλαστικά δέντρα.  Τα τοπικά blogs βρήκαν καινούργιο θέμα στον αντιαισθητικό στολισμό της πόλης και κάπου εκεί καταλαβαίνουμε ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν.

Οι σκέψεις μου διακόπηκαν άτσαλα από τον ήχο του κουδουνιού. Το ραντεβού των 17:00 είχε έρθει. Η Άντυ, ήρθε στο κέντρο λίγους μήνες μετά το θάνατο του συζύγου της. Οι συνεδρίες πήγαιναν καλά μέχρι την τελευταία μας συνάντηση.  «Τι κάνουμε τώρα; » ρώτησε. Τα άγχη της αρκετά. «Στολίζουμε δέντρο στο σπίτι; Πάμε στο χωριό του άντρα μου; Γιορτάζουμε; ; ;»

Δείτε σχετικά: Πώς αντιμετωπίζει τη μοναξιά ένας μονογονέας στις γιορτές.

Η Άντυ σε δυο αράδες, εξέφρασε όλα τα άγχη των γονιών που φέτος θα περάσουν τις μέρες των Χριστουγέννων αλλιώς. Τα πρώτα Χριστούγεννα ως μονογονέας.

Οι απαντήσεις σε τέτοια άγχη, είναι πάντοτε προσωπικές και φυσικά δεν ταιριάζουν σε όλες τις καταστάσεις ή σε όλα τα άτομα. Υπάρχουν, αλλά φυλάσσονται πίσω από μια πόρτα. Όλοι έχουμε κλειδιά και πολλοί θα σπεύσουν να σας προσφέρουν το δικό τους κλειδί, αλλά σπάνια αυτό θα ταιριάζει απόλυτα. Είναι λοιπόν προτιμότερο να φτιάξουμε το δικό μας κλειδί με βάση τρεις αρχές.

1. Αποδοχή

Οι άνθρωποι συχνά μπερδεύονται στην προσπάθεια να ζήσουν την ζωή τους, γιατί αρνούνται να σταματήσουν για ένα λεπτό και απλά να παρατηρήσουν χωρίς καμία διάθεση κριτικής, απογοήτευσης, εκνευρισμού, ματαιοδοξίας…

Τι να παρατηρήσουν; Την πραγματικότητα. Ο Χόρχε Μπουκάι το λέει σε ένα βιβλίο του με απλά λόγια. «Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι. Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι. Δεν είναι όπως ήταν. Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι. Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης».

Αν δεν κάτσουμε ένα λεπτό να παρατηρήσουμε και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα του τώρα είναι εύκολο να εγκλωβιστούμε σε ένα παρελθόν που δεν αλλάζει ή σε ένα μέλλον που βλέπουμε με τρόμο γιατί απλά δεν ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξουμε για να το κάνουμε λειτουργικό και ευχάριστο.

Η αποδοχή αυτής της νέας κατάστασης θα είναι λοιπόν το πρώτο κομμάτι του κλειδιού μας.

2. Επικοινωνία

Δεν υπάρχει τίποτε πιο εύκολο αλλά και τίποτε πιο δύσκολο από την επικοινωνία. Είτε αυτή είναι με τον εαυτό μας είτε είναι με τους άλλους. Συνήθως όταν επικοινωνούμε, όταν μάθουμε να ακούμε τις ανάγκες μας και τις ανάγκες των σημαντικών για εμάς άλλων, όταν μάθουμε να εκφράζουμε τις επιθυμίες μας, οι απαντήσεις των δύσκολων ερωτημάτων μας βρίσκονται μπροστά μας.

Αντί λοιπόν να αγχωνόμαστε για το πώς θα νιώσουν τα παιδιά αν στολίσουμε ή όχι δέντρο αν θα καλέσουμε φίλους στο τραπέζι των Χριστουγέννων είναι καλύτερο απλά να μιλήσουμε μαζί τους. Να διερευνήσουμε τι  θέλουν, τι αισθάνονται άνετα να κάνουν και να είμαστε έτοιμοι να εκφράσουμε την δική μας ανάγκη χωρίς ενοχές για το «τι είναι σωστό» το «τι πρέπει να κάνουμε».

Η επικοινωνία με τον εαυτό μας αλλά και με τα παιδιά μας, θα μας δώσει το δεύτερο κομμάτι του κλειδιού μας. Θα μας κάνει να προσμένουμε κάτι που έχουμε συμφωνήσει, που ξέρουμε ότι αντέχουμε, που λειτουργεί για εμάς και όχι κάτι που μας επιβάλλεται.

3. Νέες συνδέσεις

Όλες οι σχέσεις βρίσκονται σε μια διαρκή εξέλιξη. Μια διαρκή συναλλαγή επικοινωνίας, συναισθημάτων, εμπειριών και ρόλων. Οποιαδήποτε σχέση δεν αποδέχεται αυτή την «αρχή» της εξέλιξης βαλτώνει και τελικά απορροφάται ή αποβάλλεται.

Φανταστείτε μια αλυσίδα τις οποίας όλοι οι κρίκοι είναι συνδεδεμένοι με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Ένας χωρισμός ή ο θάνατος ενός συντρόφου ουσιαστικά είναι ένας κρίκος που σπάει και απομακρύνεται. Οι εναπομείναντες κρίκοι παραμένουν οι ίδιοι αλλά αν προσπαθήσουμε να επαναλάβουμε τις ίδιες συνδέσεις θα αποτύχουμε γιατί θα μας λείπει ένα κομμάτι της παλιάς αλυσίδας.

Αν κάθε χρόνο πηγαίναμε στα πεθερικά για τα Χριστούγεννα, θα πρέπει να δούμε αν  φέτος θέλουμε να πάμε στη γιαγιά και τον παππού των παιδιών. Αν ο σύντροφος που λείπει ήταν αυτός που στόλιζε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, θα πρέπει να διερευνήσουμε ποιος από την οικογένεια είναι αυτός που είναι έτοιμος, ποιος είναι αυτός που θέλει να βάλει το πρώτο στολίδι. Αν πάλι κανένας δεν είναι έτοιμος, θα πρέπει να δώσουμε χρόνο. Τα Χριστούγεννα θα ξαναέρθουν. Οι στιγμές που χρειαζόμαστε για να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας, να νιώσουμε ασφάλεια να φτιάξουμε ξανά μια αλυσίδα είναι πιο πολύτιμες.  

Οι νέες συνδέσεις είναι το τρίτο στοιχείο που θα μας βοηθήσει να φτιάξουμε το δικό μας κλειδί. Αυτό που θα ταιριάζει στη δική μας πόρτα, στις δικές μας ανάγκες στις δικές μας απαντήσεις.

Το βουνό που σηκώνεται πάνω από την λίμνη των Ιωαννίνων φόρεσε την χειμωνιάτική άσπρη κορυφή του.  Ο φιλικός «κινέζος» της γειτονιάς, άλλαξε την πραμάτεια του και αντικατέστησε τα σκεύη σπιτιού και τα εσώρουχα, με στολίδια made in China και πλαστικά δέντρα.  Τα τοπικά blogs βρήκαν καινούργιο θέμα στον αντιαισθητικό στολισμό της πόλης και κάπου εκεί καταλαβαίνουμε ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν.

Δεν είναι όμως τα Χριστούγεννα που τρομάζουν τον γονέα που χώρισε ή έχασε τον σύντροφό του. Είναι το άγχος που φέρνει το άγνωστο, το καινούργιο. Είναι το συναίσθημα της χαράς που δεν κολλάει στο συναίσθημα της λύπης που θα έπρεπε να υπάρχει λόγω της απώλειας. Είναι το συναίσθημα της λύπης που δεν κολλάει στο συναίσθημα της χαράς που θα έπρεπε να υπάρχει λόγω της χαράς των Χριστουγέννων.  Είναι το νέο ταξίδι που ξεκινάει οι νέες πόρτες που πρέπει να ανοίξουμε.

“Θεραπεύω-Σύν, Σύν-Θεραπεύω”
Ιωάννης Ζήνδρος, Ελένη Τσάκωνα
Κέντρο Ψυχολογικής Παρέμβασης “Θεραπεύω-Συν,Συν-Θεραπεύω”
Ελισάβετ Καστρισόγια 38, Ιωάννινα
Τηλέφωνα: 6972079311 – 6938353625
Email : therapeuw.syn@gmail.com