Τα παιδιά μας ας είναι φίλοι. Χρειάζεται να είμαστε κι εμείς;

«Μαμά, θα γίνεις φίλη με τη μαμά της Κατερίνας;» μου λέει μια μέρα η κόρη μου. «Θέλω να γίνεις φίλη με τη μαμά της, γιατί η Κατερίνα είναι η καλύτερή μου φίλη και θέλω να έρχεται σπίτι μας, να παίζουμε…» και πριν προλάβω καλά-καλά να της απαντήσω, ότι δεν  ξέρω αν θέλω να γίνω φίλη με τη μαμά της Κατερίνας, γιατί δεν την γνωρίζω καν και ότι καμία άλλη μαμά δεν θα μπορέσει ποτέ να πάρει στην καρδιά μου τη θέση της κολλητής μου, έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο της μαμάς-blogger Julia Clark και σκέφτηκα, ότι πολλές από εμάς θα νιώθουμε έτσι.

«Όσο τα παιδιά μας είναι μικρά, η ζωή μας είναι σχετικά εύκολη. Εμείς επιλέγουμε με ποιους θα κάνουμε παρέα και, κατά συνέπεια, με ποια παιδιά θα παίξουν τα παιδιά μας. Είμαστε λίγο σαν Θεοί στη ζωή τους. Για λίγο καιρό τουλάχιστον, το ποιον θα έχουν φίλο τα παιδιά μας εξαρτάται απόλυτα από εμάς.

Τα παιδιά μας, όμως, μεγαλώνουν, η ζωή γίνονται πιο περίπλοκη. Τα παιδιά μας αποκτούν φίλους στο σχολείο, στη μπάλα, στο ωδείο, στη γειτονιά και εμάς δεν μας πέφτει λόγος πια. Πρώτα κάνουν τα παιδιά μας νέους φίλους και αργότερα γνωρίζουμε τους γονείς τους.

Μέχρι στιγμής δεν έχει τύχει να γνωρίσω κάποιον άλλο γονιό που να θεωρήσω, ότι θα μπορούσα να γίνω φίλη μαζί του και δεν με πειράζει αυτό! Σκοπός μου είναι να τους γνωρίσω τόσο όσο χρειάζεται για να μπορώ να αποφασίζω αν τους εμπιστεύομαι ή όχι όταν το παιδί μου πηγαίνει στο σπίτι τους. Αν τώρα, κάποια στιγμή στο μέλλον, γίνουμε φίλοι, μια χαρά. Αλλά δεν θα το επιδιώξω κιόλας!

Δυστυχώς, οι πιθανότητες μέχρι στιγμής δεν ήταν με το μέρος μας. Καταλαβαίνω, ότι ίσως ακούγομαι λίγο σνομπ με αυτό, αλλά μερικές φορές το να βρεις γονείς με τους οποίους ταιριάζεις είναι σα να ψάχνεις να βρεις νέο σύντροφο.

Οι φίλοι των παιδιών έρχονται και φεύγουν –το ίδιο και οι γονείς τους. Έχουμε κατά καιρούς γνωρίσει εξαιρετικά θρήσκους γονείς που ήθελαν να παίρνουν το παιδί μας μαζί τους στην εκκλησία τις Κυριακές, γονείς που είχαν πρόβλημα εθισμού στο αλκοόλ, γονείς που μας ζήτησαν δανεικά και γονείς που δεν είχαν ιδέα πού βρισκόταν το παιδί τους (ή σε ποιανού το σπίτι ήταν) –κάτι που λέει πολλά…

Όχι μόνο πρέπει να προσέχουμε τους φίλους που κάνει το παιδί μας, να καταλαβαίνουμε αν είναι καλά παιδιά και ασκούν θετική επιρροή, αλλά πρέπει να ανησυχούμε και για τους γονείς τους και τον τρόπο που ζουν στο σπίτι τους.

Τι γίνεται, λοιπόν, όταν το παιδί βρει τον απόλυτα κολλητό φίλο; Και τι γίνεται όταν το παιδί αυτό, είναι μεν συμπαθητικό, αλλά οι γονείς του όχι τόσο;

Σχεδόν αμέσως, αφού γνωρίσαμε τους γονείς της Κατερίνας, άρχισαν να μας καλούν σπίτι τους. Μας συμπάθησαν.  Και αφού με το ζόρι πήγαμε μια φορά, πλέον περιμένουν από εμάς να τους καλέσουμε. Αλλά ο άντρας μου και εγώ δεν είμαστε οι πιο κοινωνικοί άνθρωποι.

Εκείνοι, όμως, φέρνουν το παιδί τους για να το αφήσουν στο σπίτι μας και καταλήγουν να μπαίνουν μέσα και να κάθονται τουλάχιστον μία ώρα, κάθε φορά! Πολύ συχνά προσφέρομαι να επιστρέψω εγώ το παιδί τους στο σπίτι, για να αποφύγω ακριβώς αυτό. Αλλά κατεβαίνουν να το πάρουν και μου μιλούν μισή ώρα έξω από το αμάξι.

Η ευγένειά μας, δηλαδή, μας γυρνά μπούμερανγκ. Για να μην γίνουμε αγενείς, γινόμαστε φιλικοί. Και όταν τελικά τους αποχαιρετώ νιώθω λίγο άσχημα, σαν να τους έδωσα λάθος εντύπωση, ότι θέλω να γίνω φίλη τους, ενώ στην πραγματικότητα, θέλω μόνο να αποδράσω!

Μπορεί να ακούγεται άσχημο που το λέω αυτό, αλλά δεν τους συμπαθώ. Για την ακρίβεια, είμαστε εντελώς διαφορετικοί γονείς –και πρέπει να έχουμε και γύρω στα 15 χρόνια διαφορά ηλικίας μαζί τους. Διαφωνούμε σε πολλά πράγματα μαζί τους (κυρίως στο πώς μεγαλώνουν τους και στην εμμονή που έχουν με τα λεφτά), όμως έχουμε την ατυχία να μένουμε πολύ κοντά τους. Τόσο που σχεδόν τους ακούμε όταν τσακώνονται!

Μερικές φορές κάνουμε πλάκα και λέμε ότι ίσως να έπρεπε να μετακομίσουμε. Από την άλλη, μας φαίνεται εντελώς λάθος να χαλάσουμε τη φιλία του παιδιού μας, εξαιτίας αυτών των γονιών.

Η συμβουλή μου, τελικά, αν είστε στη θέση μου είναι να αφιερώσετε χρόνο στους γονείς των φίλων των παιδιών σας, με τους οποίους πιστεύετε ότι θα συναναστρέφεστε για πολλά χρόνια, ακόμα κι αν κάποιες φορές, υποφέρετε. Κι αν ο άλλος γονιός δείχνει να γίνεται πολύ πιεστικός, απλά κρατήστε αποστάσεις.

Πηγή: babble.com