Όταν ο μεγαλύτερος νταής είναι η ίδια σου η μάνα!

Πρόσφατα μια γυναίκα με το όνομα Μαρία, μου ζήτησε βοήθεια για να διαχειριστεί την σχέση της με την αποξενωμένη μητέρα της, και τις σοβαρές ενοχές που ανέπτυξε, σαν αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης.

Η μητέρα της, η Μαρίνα, ήταν η κόρη μιας έφηβης μόνης μαμάς, η οποία ήταν αβοήθητη τον περισσότερο καιρό της ζωής της. Ποτέ δεν είχε κακοποιηθεί σωματικά, και η Μαρία ενήλικη πλέον, ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι η μητέρα της έκανε ότι καλύτερο μπορούσε , κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες. Την ίδια όμως στιγμή παράλληλα, ήξερε ότι η μητέρα της την είχε κακοποιήσει και συναισθηματικά αλλά και εγκεφαλικά.

Το ψυχολογικό τραύμα αυτής της κακοποίησης, την άφησε ανίκανη να αγαπήσει την μητέρα της, σε σχέση με άλλες μαμάδες φίλων της.

Η συναισθηματική και εγκεφαλική κακοποίηση, είναι πολύ πιο εύκολο να αναγνωριστούν από την σωματική, αλλά η ζημιά που προκύπτει είναι εξουθενωτική, ακόμα και αν κανένας από τις συμβαλλόμενες πλευρές δεν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι.

Όλα αυτά λοιπόν μέχρι που και η ίδια έγινε μητέρα, και κατάλαβε ότι ένας από τους λόγους , που αισθανόταν ανάξια – καθώς και περιφρόνηση για την μητέρα της – ήταν η συναισθηματική κακοποίηση που είχε βιώσει σαν παιδί.

Σε αυτού του είδους τις σχέσεις, « εκείνος που κακοποιεί εκφράζει τις λέξεις του, τη συμπεριφορά και τις πράξεις του, σε κάποιο ανυποψίαστο θύμα, συνήθως γιατί και ο ίδιος δεν έχει αντιμετωπίσει τα παιδικά του τραύματα, που τώρα τον οδηγούν στην ανάγκη να βλάψει τους άλλους».

Η Μαρία μου είπε πως σαν παιδί ήταν ευαίσθητη, δημιουργική και ήσυχη. Συχνά την κατέκριναν που ήταν «τόσο ευαίσθητη» και της έλεγαν να «ξυπνήσει». Εξαιτίας των έντονων θρησκευτικών πεποιθήσεων που είχε η μητέρα της, ήταν μονίμως ελεγχόμενη για όσα έλεγε,  την έκρινε πολύ αυστηρά, και την κατέκρινε για τις σκέψεις που εξέφραζε.

Η ανάγκη της μητέρας της να έχει μονίμως τον έλεγχο και την κυριαρχία στο σπίτι, άφησε την Μαρία να νιώθει αβοήθητη και ψυχολογικά διαλυμένη .

Όταν μεγάλωσε, έφυγε από το σπίτι των γονιών της, αλλά μέχρι σήμερα παλεύει να βρεί το δρόμο προς την δική της ευτυχία, μακρυά από την συμπεριφορά της μητέρας της, η οποία δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Η Μαρίνα ακόμα κριτικάρει την Μαρία επειδή μιλάει για τις σκέψεις της, και για τον τρόπο που μεγαλώνει τα παιδιά της σε ένα σπίτι που δεν έχει θρησκευτικά πιστεύω, που τα παιδιά δεν ντύνονται αξιοπρεπώς σύμφωνα με εκείνη, και πολλά άλλα.

Η μητέρα της συνεχίζει να είναι το διαβολακι στον ώμο, που της υπενθυμίζει ότι είναι ανάξια, πως πρέπει να ντρέπεται που δεν απαντά στα τηλέφωνα της, και που δεν κάνει διακοπές στο σπίτι μαζί της.

Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι τύψεις και η πίεση για έναν άνθρωπο, οι φίλες της έλεγαν:

• «Πως γίνεται να μην αγαπάς την μητέρα σου;»
• «Δεν της μιλάς;»

Ή έκαναν σχόλια όπως :

• «Είναι μητέρα σου».
• «Μάνα είναι μόνο μία!».
• « Η μαμά μου είναι η καλύτερη φίλη μου..»

Η Μαρία έχει προσπαθήσει αρκετές φορές στο μυαλό της να συγχωρέσει τη μητέρα της, και να μπορέσει να έχει μια φυσιολογική σχέση μαζί της. Εξάλλου, αυτό δεν πρέπει να κάνει μια καλή κόρη; (Σε ευχαριστώ κοινωνία!).

Και κάθε φορά που η συζήτηση θα έρθει σε όλα όσα έχουν συμβεί, τα λόγια  γίνονται ανεξέλεγκτα. Αναπόφευκτα, για να προστατεύσει τον εαυτό της και για να μείνει συγκεντρωμένη σε όσα την κάνουν χαρούμενη, επιλέγει να κόψει την σχέση με την μητέρα της ξανά, και ξανά.

Γνωρίζει πως όταν η μητέρα της χαθεί από το οπτικό της πεδίο, θα νιώσει μεγαλύτερη ηρεμία, αυτοπεποίθηση και χαρά. Και όλα αυτά μέχρι κάποιος να την κάνει να νιώσει ενοχές, επειδή δεν αφήνει να μπει στη ζωή της το άτομο που την κακοποιεί.  Μέχρι η μητέρα της να ξεκινήσει να την παρακολουθεί, να την ενοχλεί με τηλέφωνα στο κινητό και στη δουλειά – και τότε θα αρχίσει να έχει δεύτερες σκέψεις για εκείνη, και ας είναι το άτομο που την κακοποιεί.

Και γιατί να το κάνει;

Η κοινωνία δεν θα κατέκρινε ένα έφηβο κορίτσι, που βιάστηκε κατά τη διάρκεια ενός ραντεβού, και δεν θέλει πια να βγεί έξω με τον βιαστή της. Η κοινωνία δεν θα έκρινε ένα μικρό αγόρι , όταν δεν θα ήθελε να παίξει στην παιδική χαρά με τον παιδί που τον χτύπησε. Η κοινωνία δεν θα έκρινε μια σύζυγο που έχει κακοποιηθεί , και καταφέρνει να ξεφύγει από τον σύζυγο της, μακρυά από την σωματική και συναισθηματική κόλαση του σπιτιού της.

Παρόλα αυτά στεκόμαστε εδώ και λέμε, « Σα δεν ντρέπεσαι, είσαι μια εγωίστρια και ανόητη κόρη. Η μάνα σου σε γέννησε, σε έντυσε και σε τάισε. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το βουλώσεις, να της δείξεις της αγάπη σου και την ευγνωμοσύνη σου».

«Δεν μπορούμε να δώσουμε αυτό που δεν λάβαμε ποτέ». – T. Harve Ecker

Και λέω, «Όχι».

Να είναι καλά όλες οι μαμάδες που όπως και η Μαρίνα, κράτησαν τα παιδιά τους ενώ θα μπορούσαν να είχαν κάνει έκτρωση. Να είναι καλά που παντρεύτηκαν τον πρώτο τύπο που βρέθηκε στο δρόμο τους και προσπάθησε να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή για εκείνες και τα παιδιά τους. Να είναι καλά που μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά, με όλα όσα είχαν στη διάθεση τους.

Να είναι καλά – και ναι, να τις συγχωρέσεις.

Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι τα παιδιά τους, όπως και η Μαρία, οφείλουν την αυτοεκτίμηση τους, την αυτοπεποίθηση τους, ή την όμορφη ψυχή τους σε κάποιον που ποτέ δεν τους έδειξε αγάπη, υποστήριξη και σεβασμό – άσχετα αν αυτό το άτομο είναι η μητέρα, ο πατέρας, ο αδερφός ή η αδερφή τους.

Πηγή : http://www.yourtango.com/